به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در فوتبال اسپانیا همیشه امکان امضای قرارداد با بازیکنان خارجی وجود نداشت. در این کشور مانند دیگر مناطق در برهه‌ای از زمان این کار ممنوع بود. در سال ۱۹۶۲ پس از شکست اسپانیا در جام جهانی مقابل شیلی امضای قرارداد با بازیکن خارجی ممنوع شد. در آن زمان پایان دوران درخشان بازیکنانی همچون آلفردو دی استفانو، لادیسلاو کوبالا، فرانس پوشکاش و دیگر فوتبالیست ها بود. لالیگا با دوران طلایی‌اش خداحافظی و افول کرد. بارسلونا مجبور شد لوییس سوارس را بفروشد و رئال مادرید و اتلتیکو مادرید به ترتیب دل سول و پیرو را به خاطر مسائل مالی از دست دادند. در این شرایط مسئولان ورزش اسپانیا اجازه ندادند بازیکنان وطنی در تیم های خارجی پا به توپ شوند.

این ممنوعیت پس از جام جهانی ۱۹۶۶ نیز ادامه داشت اما انریکه یائودت، رییس باشگاه بارسلونا تلاش کرد تا این قانون برداشته شود. آبی‌اناری‌ها با حضور بازیکنان ملی نتوانسته بودند تیم خوبی تشکیل دهند و در طرف مقابل مادرید از بازیکنان جوان تیمش ملقب به "los yeyes" بهره می برد و برتری داشت.

نقل و انتقالات اسپانیا برای بارسا گران تمام شد و این تیم نتوانست برتری لازم را داشته باشد. در این شرایط یائودت پس از گفت‌وگو با خوان آنتونیو سامارانش، نماینده ورزش ملی نسبت به امضای قرارداد خوشبین شد و توانست با والتر ماچادو داسیلوا قرارداد امضا کند. مهاجم برزیلی در سطح خوبی قرار داشت و در جام جهانی اخیر بازی کرده بود. او به علت عملکرد درخشانش "جانشین پله" نامیده می شد. سیاهپوستان او را "جانشین پله" می‌نامیدند و سفیدپوشان به او "پله سفید" می‌گفتند. سیلوا مهاجم تکنیکی بود که در ضربه زدن و جهش ها شباهت زیادی به پله داشت. با این حال در دریبل و فرارها به اسطوره برزیلی نمی‌رسید. در مجموع یک بازیکن فوق العاده بود.

یائودت برای امضای قرارداد با او ۱۸۰ هزار دلار به فلامنگو برزیل پرداخت کرد که رقم بالایی در آن زمان محسوب می‌شد. این قضیه سر و صدای زیادی به پا کرد چون تصور می‌شد او نمی تواند بازی کند. به همین خاطر رییس باشگاه بارسلونا جمله عجیبی را بر زبان آورد و گفت: اگر سیلوا نتواند بازی کند از او به عنوان شوفر استفاده خواهم کرد. همیشه دوست داشتم که شوفر سیاهپوست داشته باشم.
چند روز بعد یائودت اظهاراتش را اصلاح کرد و گفت: من آماده هستم تا آقای سیلوا را به عنوان شوفر انتخاب کنم، چیزی که همیشه می خواستم.

بیشتر بخوانید: فوتبالیست‌های پیری که از فوتبال دل نمی‌کنند!

در نهایت او با سیلوا قرارداد امضا کرد اما مهاجم برزیلی در آمریکا ماند تا بارسلونا برای شرکت در جام جهانی کوچک به ونزوئلا سفر کند. او در این بازی‌ها برای نخستین بار با پیراهن تیم کاتالانی به میدان رفت. مراسم معارفه سیلوا در ۲۸ فوریه ۱۹۶۷ در نوکمپ پیش از دیدار با فاینورد انجام شد. او در ۱۴ بازی دوستانه به میدان رفت اما کمی بعد ناامید شد چون متوجه شد نمی تواند در بازی های رسمی برای بارسا به میدان برود. یائودت او را برای یک فصل به صورت قرضی به سانتوس فرستاد و همچنان منتظر بود. سپس او را با قرادادی به ارزش ۱۰۰ هزار دلار به بانگو فروخت. سیلوا کمی بعد برای جام گمپر به نوکمپ برگشت و توانست در نیمه نهایی یک گل مقابل اتلتیک به ثمر برساند. همچنین دو بار در فینال مقابل آبی‌اناری‌ها گلزنی کرد، در دیداری که چهار بر پنج بانگو شکست خورد. سیلوا بدون شک بازیکن خوبی بود.

منبع:ایسنا

انتهای پیام/

داستان‌های تاریخ فوتبال