به گزارش خبرنگار حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ فیلم سینمایی «تنگه ابوقریب» در بیشتر لحظات، مجال نفس کشیدن به مخاطب را نمی‌دهد و ذهن مخاطب دائما زیر فشار اتفاقات این فیلم است. آخرین ساخته بهرام توکلی قصه ندارد و همان طور که از اسمش پیداست، روایت یک جغرافیاست. فیلمی جسور و فوق العاده تکنیکی چه از حیث فیلمبرداری و چه از لحاظ میزانسن.

فیلم بهرام توکلی داستان رزمندگان گردان عمار را روایت می‌کند که در روزهای پایانی جنگ تحمیلی به سر می‌برند و آنها برای رفتن به مرخصی ساک خود را می‌بندند، اما خبر می‌رسد که ارتش بعث عراق در حال عبور از تنگه ابوقریب است و اگر این اتفاق رخ دهد، سرنوشت جنگ تغییر می‌کند.

«تنگه ابوقریب» را باید الگویی برای فیلم سازی در حوزه جنگ تحمیلی دانست. در تمام سکانس‌ها مخاطب خود را دور از جریان جنگ نمی‌بیند.

اما بارها باید درباره فیلم برداری «تنگه ابوقریب» سخن گفت، چراکه حمید خضوعی بسیار هوشمندانه سکانس ها را فیلم برداری کرده است و مانند برخی فیلم ها بی خود و بی جهت تصاویر هوایی در این اثر وجود نداشت. فیلمبردار این اثر انگار یکی از شخصیت های فیلم است و هرگز دوربین در گوشه ای قرار نگرفته تا وقایع را ضبط کند. شاید زمان برخی از سکانس- پلان ها به ۳ یا چهار دقیقه می رسید، اما دوربین حمید خضوعی بسیار زیرکانه در موقعیت های منحصر به فرد قرار می گیرد.

«تنگه ابوقریب» کارگردانی بسیار خوبی دارد و هنر بهرام توکلی را به وضوح در سکانس های مختلف می توان دید. آنجایی که رزمندگان در میانه میدان در حال جنگ هستند، بدون غلو و فوق العاده واقعی فقط به فکر روایت قصه است و یا انتخاب بازیگر در این فیلم به شکل بسیار مناسبی صورت گرفته است.

ترکیب جواد عزتی، امیر جدیدی و حمیدرضا آذرنگ سال ها در ذهن مخاطب سینما می‌ماند. در این فیلم ذره‌ای در رفتار این بازیگران حرکات ارتجاعی و رفتار خارج از عرف دیده نمی شود و بازیگران در نقش خود حل شده اند.

به هر حال «تنگه ابوقریب» را می توان نقطه عطفی برای سینمای دفاع مقدس دانست. ژانری که این روزها فیلم خوب در آن کم ساخته می شود.

یادداشت از محمدرضا فلاحی

انتهای پیام/