به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان؛ ایندیپندنت در مطلبی نوشت: کره شمالی در بازی‌های المپیک زمستانی پیونگ چانگ، مدال طلای سیاست را از آن خود کرد. حال، پرسش اینجاست که در آینده چه رخ خواهد داد؟

کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی با فرستادن خواهر خود، کیم یو جونگ به سئول و ارسال دعوتنامه‌ای به مون جائه این، رئیس جمهور کره جنوبی، در بازی سیاست امتیازات خوبی کسب کرد.

با این‌حال، گرفتن تصاویر دست دادن مقامات دو کشور تفاوت بسیاری با بروز تغییرات مثبت و ماندگار در وضع امنیتی منطقه دارد. مسائلی که دو کره را از یکدیگر دور کرده است، بسیار حساس اند. با این که کره شمالی اکنون به نزدیکتر شدن روابط با همسایه جنوبی خود متمایل شده است، این کشور همچنان سیاست خود را درباره تسلیحات اتمی و برنامه موشکی‌اش تغییر نداده است.

حال که هیات مقامات بلندپایه کره شمالی به پیونگ یانگ بازگشته‌اند و مایک پنس، معاون رئیس جمهور آمریکا نیز پس از شرکت در مراسم افتتاحیه این بازی‌ها به واشنگتن پرواز کرده است، می‌توان درباره اقدامات آینده رهبر کره شمالی گمانه‌زنی کرد. مشکل اساسی کره شمالی، سئول نیست؛ بلکه حضور آمریکاست. کیم جونگ اون می‌تواند با جلب کردن توجه لیبرال‌ها در سئول، واشنگتن را از دور این بازی خارج کند.

منطق این نقشه نیز ساده است: هرچه روابط مستقیم میان دو کره بیشتر شود، آمریکا شانس کمتری برای دخالت خواهد داشت. در صورتی که کره شمالی بتواند با سئول آشتی کند، سیاست دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا، موسوم به «فشار حداکثری» سخت‌تر می‌تواند به مرحله اجرا برسد.

استراتژی کره شمالی اکنون نیز نتیجه داده است. تنها برای این‌که هیات کره شمالی بتواند به کره جنوبی سفر کند، برخی از تحریم‌ها علیه پیونگ یانگ لغو شد. از این مهمتر این که کیم جونگ اون موفق شد، رئیس جمهور کره جنوبی را متقاعد کند تا مانورهای نظامی سالانه مشترک سئول و واشنگتن به تعویق بیفتد. حال، احتمال می‌رود مون جائه این به پیونگ یانگ نیز سفر کند. پیشنهاد برگزاری نشست با مقامات کره جنوبی، مهمترین اقدام پیونگ یانگ در جهت دور کردن سئول از واشنگتن بوده است.

رئیس جمهور کره جنوبی نیز پاسخی آگاهانه به دعوت رهبر کره شمالی داد، به طوری که واکنش وی برای سفر به پیونگ یانگ الزام آور نباشد. وی پیش از به قدرت رسیدن کیم جونگ اون، تجربه آشنایی با کره شمالی را داشته است.

مون جائه این، کارنامه عملکرد قابل تاملی دارد؛ اما به نظر می‌رسد در حال حاضر، مانند هر مقام کشوری دیگری، قصد داشته باشد تصمیمات خود را دنبال کند. به نظر می‌رسد وی علاقمند به حل و فصل معضلات باشد. اما واشنگتن اخیرا رابطه چندان دوستانه‌ای با وی نداشته است. آمریکا از توافق‌های تجاری با کره جنوبی انتقاد کرده است و حتی اقدامات لازم برای معرفی سفیر جدید در این کشور را نیز انجام نداده است.

تمام این مسائل، دلیل مناسبی برای سفر مون جائه این به پیونگ یانگ است. حتی اگر این سفر موفقیت آمیز نباشد، راهکارهای بسیاری برای کره جنوبی وجود خواهد داشت.

حال پرسش اینجاست: در حالی که دو کره به بررسی جزئیات اختلافات خود می‌پردازند، ترامپ در کجای این معامله خواهد بود؟ پاسخ این است که کیم جونگ اون تا حدی که بتواند ترامپ را از مسئله شبه جزیره کره دور خواهد کرد.

اما تکلیف پنس چه خواهد شد؟ معاون رئیس جمهور آمریکا با پیامی آشکار به کره جنوبی سفر کرد: کره شمالی تهدیدی جدی برای آمریکا و منطقه است.

اما زمانی که در مراسم افتتاحیه بازی‌های المپیک، ورزشکاران دو کره زیر یک پرچم وارد ورزشگاه المپیک شدند و تقریبا تمامی افراد حاضر در جایگاه ویژه مون جائه این از جای خود برخاستند و این منظره را تشویق کردند، مایک پنس با چهره‌ای عبوس در صندلی خود باقی ماند. مون برای نشان دادن شادی خود، به سوی کیم یو جونگ برگشت. تصویر این لحظه، در فضای مجازی بارها منتشر شد.

پنس بر موضع خود ماند و البته، این امر به ضرر وی تمام شد. بسیاری از مردم کره، اقدام وی در مراسم افتتاحیه بازی‌های المپیک را توهینی گستاخانه خواندند. دست دادن مقامات بلندپایه سئول و پیونگ یانگ، اهداف پنس را نقض کرد. حتی خود پنس نیز لحن خود را تغییر داده است، به طوری که گزارش‌ها حاکی است وی اکنون از احتمال برگزاری مذاکرات با کره شمالی صحبت کرده است.

ویپین نارانگ، استاد راهبردهای منع گسترش تسلیحات در دانشگاه ام آی تی در این باره گفت: «(اقدام کره شمالی) بی‌نهایت هوشمندانه بود. استفاده از فرصت و شناسایی نقطه اختلاف کره جنوبی با آمریکا، و ارسال یک فرستاده شخصی به سئول بسیار هوشمندانه بود. این در حالی است که ما حتی نمی‌توانیم سفیری انتخاب کنیم؛ اما کیم جونگ اون، فردی را می‌فرستد که با او نسبت خونی دارد. اگر شما جای رئیس جمهور کره جنوبی بودید، کدام کشور را در اولویت قرار می‌دادید؟»

سیاست «نخست آمریکا» دولت ترامپ، پاسخ مناسبی برای این پرسش خواهد بود.

برای اینکه اتحاد آمریکا و کره شمالی کارآمد باشد، سئول باید به دو نکته توجه کند: در جنگی که اجتناب ناپذیر باشد، می‌تواند بر کمک آمریکا حساب کند؛ و اینکه آمریکا جنگی را آغاز نخواهد کرد که سئول در آن انتخابی نداشته باشد.

سیاست «آتش و خشم» ترامپ در قبال پیونگ یانگ موجب شده است برخی در کره جنوبی احساس کنند اقدامات رئیس جمهور آمریکا، تهدیدی برای معیشت و جان آن‌ها محسوب می‌شود. اظهارات مقامات ارشد جمهوری خواه آمریکا مبنی بر این‌که «زندگی افرادی که در آنجا (کره) حضور دارند» از مردم آمریکا اهمیت کمتری دارد، نیز کمکی به این معضل نمی‌کند.

رخدادی مانند جدایی اتحاد سئول و واشنگتن در زمان جنگ سرد اتفاق افتاده است. هنگامی که اتحاد جماهیر شوروی به موشک‌های بالستیک که قابلیت هدف قرار دادن خاک آمریکا را داشت، دست یافت، فرانسه دریافت بیش از این نمی‌تواند برای دفاع از خود بر واشنگتن تکیه کند. به این ترتیب، فرانسه اتحاد خود را از آمریکا جدا و زرادخانه هسته‌ای خود را تولید کرد.

حال که کره شمالی به موشک‌های قاره پیمای بالستیک دست یافته است، سئول نیز با چنین پرسشی روبرو شده است: آیا اگر کره شمالی حمله‌ای انتقام‌جویانه به خاک آمریکا (سان فرانسیسکو و یا شیکاگو) انجام دهد، آیا آمریکا به کمک کره جنوبی خواهد شتافت؟

در صورتی که پاسخ به این پرسش، قاطعانه «بله» نباشد، کره جنوبی، مانند فرانسه در دوران جنگ سرد، باید به دنبال انتخاب‌های دیگری برای دفاع از خود باشد.

این دقیقا همان سناریویی است که کره شمالی از «آتش‌بس المپیک» قصد اجرای آن را دارد.

انتهای پیام/