به گزارشگروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان؛ کاظم غریب آبادی، معاون امور بین الملل و همکاری‌های بین المللی قضائی ستاد حقوق بشر که سید علیرضا آوایی را در سفر خود به ژنو به منظور سخنرانی در شورای حقوق بشر همراهی کرده بود، طی یادداشتی به فضاسازی رسانه‌های خارجی در این خصوص واکنش نشان داد، متن این یادداشت به این شرح است:

رسانه‌های قدرت

۱-امروزه، نقش رسانه‌ها به ویژه شبکه‌های اجتماعی به عنوان ابزاری در جهت اجرای عملیات روانی علیه ملت‌ها و دولت‌های مستقل، بر احدی پوشیده نیست.

وابستگی بالای مردم در کشور‌های مختلف به اخبار این قبیل رسانه‌ها و عدم فرصت و امکان تجزیه و تحلیل آن ها، میزان باورپذیری را نیز تا حد قابل توجهی افزایش داده است. جمهوری اسلامی ایران، به ویژه در سالیان اخیر همواره هدف فشار رسانه‌های سلطه (چه فارسی زبان و چه غیر فارسی زبان) بوده است. نکته تاسف بار این است که عموما برخی سایت‌های خبری نیز بدون بررسی صحت و سقم اخبار و تحلیل‌های منتشره در مورد کشورمان، آن‌ها را در داخل نیز بازنشر می‌کنند.

۲-با مشخص شدن حضور وزیر دادگستری به نمایندگی از کشورمان جهت شرکت در نشست عالی رتبه اجلاس سی و هفتم شورای حقوق بشر و ارائه سخنرانی، موج هشتگ‌ها و مانور تبلیغاتی و رسانه‌ای غربی، با هدف درخواست جلوگیری از حضور وزیر دادگستری در اجلاس آغاز شد. در این میان؛ صدور بیانیه از سوی نماینده آمریکا در سازمان ملل و منافقان و تحرکات بعدی آن‌ها با استناد به اینکه نام آوایی در فهرست تحریم‌های حقوق بشری ایالات متحده قرار دارد و وی به اصطلاح از ناقصین حقوق بشر است، حائز توجه است. اینکه آمریکایی که خود بزرگترین ناقص حقوق بشر در سطح جهان، چه در قلمرو خود و چه در خارج از قلمرواش است، و منافقانی که دست آن‌ها به خون بیش از ١٧ هزار انسان بی گناه در ایران آلوده است و همچنان سلاح خود را بر زمین نگذاشته اند، دم از حقوق بشر و حمایت از این حقوق می‌زنند، به نظرم، به تمسخر گرفتن حقوق بشر است. تاسف آور‌تر این است که برخی کشور‌ها همچنان تمامی تسهیلات لازم مالی، سیاسی و رسانه‌ای را در اختیار این تروریست‌ها قرار می‌دهند.

۳-منافقان، مستظهر به حمایت سیاسی برخی کشورها، تمام تلاش خود را به کار گرفتند تا با اعمال فشار به دولت سوئیس و نظام قضائی این کشور، شورای حقوق بشر و دفتر کمیسر عالی حقوق بشر، مانع ورود وزیر دادگستری به ژنو شوند. جالب این است که تمامی اقدامات مذبوحانه آن‌ها با شکست مواجه شد. وزارت امور خارجه سوئیس اعلام کرد که آوایی مشکلی برای ورود به ژنو ندارد. دادستانی سوئیس نیز علی‌رغم اینکه آن‌ها وکیلی را به استخدام گرفته بودند تا اقدام قضایی آغاز کنند، توجهی به شکایت آن‌ها نکرد. دفتر کمیسرعالی حقوق بشر نیز به آن‌ها اعلام کرد که کشور‌ها خود تصمیم می‌گیرند چه نماینده‌ای را برای شرکت در اجلاس‌های شورای حقوق بشر اعزام کنند.

۴- با این حرکت آمریکایی- منافقان که منجر به نتیجه نشد، در تلاش برآمدند تا به هنگام سخرانی وزیر در صحن شورای حقوق بشر، با جلب حمایت برخی کشورها، اخلال ایجاد کنند. این پروژه نیز شکست خورد و هیچ کشوری، حتی اروپائی، با آنان همراهی نکرد؛ حتی صدور بیانیه نماینده آمریکا در شورای حقوق بشر در ادامه بیانیه نیکی هیلی نیز در جلب حمایت و ایجاد اخلال موثر واقع نشد.

۵-تا اینجای کار، چیزی عائد آمریکا و منافقان نشد. از اینرو، در حین سخنرانی آوایی در شورای حقوق بشر، خبری در خروجی برخی رسانه‌ها به ویژه بی بی سی فارسی قرار گرفت که ۱۵۰ نفر در اعتراض به حضور آوایی در ژنو در جلوی دفتر سازمان ملل تجمع اعتراضی کرده و تعدادی از هیات‌ها نیز به هنگام سخنرانی، صحن شورای حقوق بشر را ترک کردند، اینجا، رسانه‌ها به کمک پروژه آمریکایی- منافقان آمده و این خبر به سرعت در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی گسترش یافت. اما واقعیت چیست؟

۶-اینجانب که در تمامی برنامه‌ها و شورا حضور داشتم، به هنگام عبور از جلوی دفتر سازمان ملل، تعداد ۲۰ تا ۲۵ نفر را دیدم که به اصطلاح تجمع اعتراضی به راه انداخته بودند.

این همه تحرک، پیگیری و هزینه، فقط ۲۵ نفر؟! فیلم‌های این تجمع در یوتیوب نیز منتشر شده و همگان می‌توانند به راستی آزمایی این واقعیت بپردازند. از سوی دیگر، به هنگام سخرانی وزیر در شورای حقوق بشر نیز احدی به نشانه اعتراض سالن جلسه را ترک نکرد. فیلم ضبط شده این نشست نیز در سایت پخش زنده و آرشیو شورای حقوق بشر وجود دارد. واقعا بی بی سی فارسی و سایر رسانه‌ها دنبال چه چیزی بودند؟ آیا این رسانه ها، که دشمنی آن‌ها با مردم ایران در مقاطع مختلف آشکار شده است، حلقه آخر این پروژه بوده یا اینکه جزئی لاینفک از این پروژه به شمار می‌رفتند؟

۷-چرا این همه تلاش سیاسی و رسانه‌ای با شکست مواجه شد؟ ایران در حال حاضر به جایگاه مناسبی در عرصه سیاست خارجی دست یافته است که منزوی کردن آن و یا ایجاد چالش در این مسیر، با اتکاء به یک یا دو بیانیه آمریکایی-منافقان، ممکن نخواهد بود. این موضوع، نشان داد اروپائی‌ها نیز در این وهله، به نوعی عقلانیت مبتنی بر منافع و تکیه بر واقعیت‌ها رسیده اند. از سوی دیگر، متن سخنرانی وزیر دادگستری نیز کاملا حرفه‌ای و مبتنی بر واقعیات جامعه جهانی بود که از جهتی منعکس کننده مطالبات حقیقی بسیاری از کشور‌ها نیز محسوب می‌شد. این تجربه نشان داد که ایران باید فعال‌تر از قبل در مجامع بین المللی حضور یابد و ضمن تشریح دستاورد‌ها در حوزه داخلی در موضوعات مختلف، مواضع خود در رابطه با تحولات بین المللی را نیز ارائه کند.

انتهای پیام/