به گزارش خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ گیتی قاسمی، بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون، چهره‌ صمیمی، خنده‌رو  و بی‌تکلف که سالهاست در عرصه تئاتر فعالیت دارد. نقش‌هایی متفاوت با بازی پرشور و پرانرژی قاسمی در دهه چهارم زندگی که نشان از علاقه و استعداد ذاتی این بانوی هنرمند کشور به این عرصه دارد. به بهانه آغاز سال جدید با این بانوی هنرمند کشور به گفتگو نشسته‌ایم که در ادامه متن این گفتگو را مشاهده خواهید کرد.

از فعالیت‌های تئاتریتان در سال 96 بگویید.
در سالی که گذشت دو کار تئاتری باکیفیت بسیار بالا داشتم، «کوکوی کبوتران حرم» با حدود 40 اجرا و «آبی مایل به صورتی» با حدود 90 اجرا. هر دو نقش‌سختی‌های خاص خود را داشت اما «آبی مایل به صورتی» به دلیل خاص بودن سوژه، فشار زیادی را روی همه بچه‌ها داشت.سالی که گذشت بسیار سال پرکاری را داشتم، هم در تئاتر و هم تصویر، با وجود خستگی زیاد شکرگزار خدا هستم که زندگیم به کار گذشته و بیهوده نبوده است، از این جهت از خودم راضی هستم.

اولین استارت سال 96 در حوزه تصویر با مینی سریال «نامه آخر» به کارگردانی دانش اقباشاوی بود که 3 تا 5 مقطع سنی را در آن بازی کردم،  نقشی با ارزش معنوی بالا که برکت خاصی برایم داشت، پس از آن چندین کار سینمایی از جمله اتونورمن و کمدی آقای سانسور و ... را  داشتم.،همچنین اکران سد معبر در جشنواره گلدن گلوبال مالزی ازجمله فعالیت های کاری در سال گذشته بود.  در مجموع سعیم بر انتخاب نقش‌های کاملا متفاوت است و سال 96 کارهایی متنوع از جمله یک کمدی طنز، ترکیبی از درام و ژانر تراژدی موقعیت، تراژدی عجیب و غریب و گروتسک به ظاهر کمدی با کلی درد و ... داشتم.

بهترین اتفاقات سال گذشته برای شما چه بوده است؟
از نظر شخصی موفقیت در کار و سلامتی همیشه بهترین برایم بوده و در حال حاضر خوشحالیم از پیشرفت پسرم است و یکی از بهترین خبرهایی که شنیدم موفقیت پسرم در عرصه موسیقی است.  ولی در مجموع هر روز برایم بهترین روز است، اتفاقات بد را هم به فال نیک می‌گیرم چون اعتقاد دارم که همیشه اتفاقی بدتر وجود دارد، به نظر من هر لحظه می‌تواند بهترین لحظه باشد.

و بدترین اتفاق؟
اما بدترین اتفاق مربوط به بیماری بود که بخاطر فعالیت‌های زیاد فکر و روحیم به سراغم آمد ، تایمی کوتاه که از لحاظ روحی بهم ریختم اما خدارو شکر بعد از مدت کوتاهی روبه راه شدم. در کنار این مسائل شخصی، از دید کلی و به عنوان یک انسان،  بدترین‌های امسال که بیشتر از سال گذشته بود مرگ و میرها، زندگی نکردن‌ها، از دنیا رفتن‌های ناگهانی و داغ دار شدن خانواده‌ها در نبود فرزندانشان بود، داغی که خودشان نقشی در آن نداشتند.

آرزویتان در سال جدید چیست؟
آرزو می‌کنم در سال آینده شادی و سرخوشی نصیب مردم کشورم شود، همه شاد و باانگیزه باشند و کسی بخاطر فقر و کمبود گرسنه نماند و به عذاب و گناه نیفتد، خدا به همه مردم دل خوش بدهد.

 خاص ترین لحظه از «آبی مایل به صورتی».
همین که با دیدن نمایشی مانند «آبی مایل به صورتی» تلنگری عجیب به این حجم از مخاطب زده شود نشان از تقدس کار دارد، این نمایش  باعث شد تا ذهن هزاران نفر نسبت به تابوهایی این چنینی که ذهنیت و قضاوت‌های قبلی نسبت به آن شکل گرفته بوده، تغییر کند.در کنار این موضوع ما با مخاطبان ترنسی روبرو شدیم که خودشان درگیر موضوع هستند، واقعا خوشحال شدند که مشکلاتشان نشان داده می‌شود، به نوعی  دل آدمهایی را بدست آوردیم که تا به حال به آنها پرداخته نشده بود، کسی به آنها حقی نداده بود و پذیرفته نشده بودند.

واقعا از این بهتر نمی‌شد اتفاق بیفتد، «آبی مایل به صورتی» با مستنداتی واقعی، با اتصال به شرع، دین، فقه، انسانیت و عشق بازتاب دیدگاه دیگران نسبت به این موضوع را عوض کرد. حالا هر کدام از این جامعه مخاطبان می‌توانند بر چند نفر دیگر نیز تاثیر بگذارد. من حقیقتا قدردانی انسانی از ساناز بیان دارم، کاری بسیار با ارزش و بزرگ کرد، حقیقتا رسالت واقعی تئاتر و هنر همین است، ما وسیله‌ای داریم به نام تئاتر که می‌تواند آنقدر تاثیر گذار باشد پس بیایید موجی هدفمند را بوجود بیاوریم که حرفهای ارزشمندی برای انتقال به مخاطبین داشته باشد.

گفتگو از سمیه سلامت

انتهای پیام/