شکست‌های پی‌درپی در منطقه؛
سیاست آمریکایی و گزینه‌های روی میزی که کارآمد نیستند
اتفاقات منطقه نشان داد که گفته سران آمریکا درباره اینکه هیچ کشوری توانایی رقابت نظامی با آنها را ندارد، یک بازارگرمی است.
به گزارش خبرنگار حوزه دفاعی امنیتی گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان؛ نکته قابل تامل حمله نظامی آمریکایی‌ها و همپیمان‌های غربی عربی آنها به سوریه که ابتدای این هفته انجام شد، استفاده از موشک‌های به اصطلاح فوق پیشرفته، هوشمند و زیبا بود که کاخ نشینان واشنگتن همواره به آنها بالیده اند. آمریکایی‌ها ادعا دارند بهترین و کامل ترین تجهیزات نظامی در دنیا را تولید می‌کنند که هیچ کشوری توانایی مقابله با آنها را ندارد و این در صورتی است که بارها خلاف ادعای واهی آنها ثابت شده است. البته می‌توان نام این تعریف و تمجید را بازار گرمی برای فروش سلاح به کشورهایی، چون عربستان سعودی و امارات برای دوشیدنشان گذاشت.
ایالات متحده آمریکا با اقدام تجاوزکارانه‌ای که بامداد شنبه 25 فروردین به همراه متحدانش علیه دمشق انجام داد در واقع تلاش کرد تا مشابه جنایت‌هایی را مرتکب شود که پیشتر در عراق، افغانستان و لیبی شاهد آن بوده ایم. در کشورهای مذکور نیز آمریکایی‌ها به بهانه وجود تسلیحات کشتار جمعی، افراد غیرنظامی و بی گناه را آماج حملات نظامی گسترده قرار داده و به خاک و خون کشیدند. بار دیگر تاریخ تکرار شد و آمریکایی‌ها به بهانه برخورداری دمشق از تسلیحات شیمیایی، خاک سوریه را هدف حملات تجاوزکارانه قرار دادند. این درحالی است که حتی خودِ آمریکایی‌ها نیز تاکنون هیچ سند و مدرکی دال بر وقوع حمله شیمیایی در دوما و نقش داشتن در دمشق در آن، ارائه نکرده اند.
از سال ۲۰۰۱ میلادی بود که منطقه غرب آسیا با یک بهانه واهی به نام حمله تروریستی به برج های دوقلوی نیویورک دچار تنش‌های زیادی برای زیاده خواهی‌ها و نیات شوم آمریکایی‌ها شد. حمله نظامی ۲۰۰۱ به افغانستان، اشغال عراق در سال ۲۰۰۳ میلادی و حمایت نظامی از گروهک‌های تروریستی در عراق و سوریه و مجهز کردن آنها به تسلیحات نظامی نمونه‌هایی از این تنش‌ها هستند، جنگ های نیابتی که قطعا جز شکست چیزی برای آمریکا نداشت, چراکه هزینه‌های زیادی را به آنها تحمیل کرده است، لشکر کشی شش تریلیون دلاری به عراق تنها گوشه ای از هزینه هنگفت آمریکا در منطقه برای هیچ و پوچ است.
اتفاقات اخیر در یمن و سوریه نشان می دهد که گفته‌های سران آمریکا در خصوص اینکه هیچ کشوری توانایی رقابت از لحاظ نظامی با آنها را ندارد تنها یک ادعای پوچ و بازار گرمی برای آنها است. پس از عزل علی عبدالله صالح از سمت ریاست جمهوری یمن توسط مردم این کشور، رژیم آل سعود که مواضع خود و اربابش آمریکا را در یمن از دست رفته می‌دید به یمن حمله کرد و با تجهیزات نظامی که با خرید از آمریکا تهیه کرده بودند غیر نظامی‌های زیادی را در شهر‌ها و استان‌ها این کشور قتل عام کرد.
چندی طول نکشید که انصارلله و محور مقاومت پاسخ محکمی به تجاوزهای آل سعود دادند. علاوه بر پیروزی های راهبردی در جبهه‌های مختلف نظیر خوخه، جیزان و نجران, موشک‌های بالستیک زیادی از سوی ارتش یمن و انصارالله روانه ساختمان وزارت دفاع عربستان سعودی در ریاض و سکوی نفتی آرامکو در استان نجران شلیک شد و به هدف نشست.
نشانه گیری موشکی دیگری در غرب ریاض، سرنگون کردن پهباد آمریکایی MQ-۱ در نزدیکی صنعا، ساقط شدن جنگنده سوپر تورنادو عربستان و هدف گیری موشکی F۱۵ عربستان سعودی توسط یکی از فقیرترین کشورهای جهان این موضوع را به طور واضح نشان می‌دهد که تجهیزات نظامی آمریکا چندان هم که از طرف سران این کشور مورد ستایش قرار گرفته، نتوانسته در منطقه پاسخ گو باشد.
حمله نظامی چند ملیتی آمریکا، انگلیس و فرانسه و کشورهای عربی منطقه به سوریه نمونه دیگری از ناکامی های آمریکا در استفاده از تجهیزات نظامی است. پرتاب ۵۸ موشک تام هاک ۳ میلیون دلاری آمریکا و شلیک‌های بسیار از هواپیما‌های آمریکایی، انگلیسی و فرانسوی راه به جایی نبرد. در مقابل این موشک‌های زیبا و به اصطلاح فوق پیشرفته، سامانه پدافند هوایی سوریه اس ۱۲۵ و اس ۲۰۰ ردبوک و کوادرات وجود داشت که ساخت آنها به ۳۰ سال قبل برمی گردد یعنی زمان حیات اتحاد جماهیر شوروی که معنای این موضوع فقط منهدم شدن موشک‌های زیبا و فوق پیشرفته ترامپ با تکنولوژی ۳۰ سال قبل است!
اتفاقات نشان می‌دهد سامانه پدافند هوایی پاتریوت ساخته آمریکا که توسط برخی کشور‌ها نظیر عربستان استفاده می شود و بیشتر موشک‌های این کشور در جنگ‌های منطقه‌ای که تاکنون حضور داشتند خلاف تعریف و تمجید‌های سران آمریکایی از آب در آمده است. همین موضوع باعث شده تا کشورهای خریدار تجهیزات نظامی از آمریکا، در مورد کارکرد این تسلیحات دچار تردید شوند.
امنیت از نوع ایرانی
سامانه پدافند هوایی باور ۳۷۳، سامانه دور برد کشورمان است که اولین سامانه دفاع موشکی جمهوری اسلامی ایران محسوب می‌شود. ارزیابی‌ها از این سامانه برابری آن با اس ۳۰۰، ام آی ام و ۱۰۴ پاتریوت را نشان می‌دهد. شواهد به وضوح نشان می دهد که سامانه پاتریوت توانایی مقابله با موشک های بالستیک یمن را نداشته است و موشک های یمنی بارها به اهداف مورد نظر برخورد کردند، بدون اینکه خطری آنها را تهدید کند. نکته ای که توسط آزمایش های نظامی به اثبات رسیده و مسلم است، بهتر بودن باور ۳۷۳ نسبت به پدافند‌هایی است که بارها شاهد ناکارآمدی آنها بوده ایم.
سامانه پدافند هوایی باور ۳۷۳ شباهت زیادی به S۳۰۰ پدافند هوایی روسیه دارد، اما S۳۰۰ توانایی پرتاب هر نوع موشکی را ندارد. باور ایرانی قابلیت پیگیری همزمان ۱۰۰ هدف و درگیری همزمان با ۱۲ هدف را دارد. زمان آماده سازی آن برای شلیک نیز ۵ دقیقه طول می‌کشد. علاوه بر این, موشک‌های آن از نوع انبار شونده است که مانند مهمات معمولی نیاز به هیچگونه نگهداری در مدت عمر مفید خود ندارد. درضمن تولید سامانه پدافند هوایی باور ۳۷۳ کاملا از هر جهت بومی است، زیرا جمهوری اسلامی ایران به هیچ وجه امنیت را با پول نمی خرد.
بالا بردن توان نظامی و دفاعی کشور یکی از مهم‌ترین پاسخ‌ها در مقابل تهدیدات است، به همین دلیل توان موشکی به عنوان مهم‌ترین عامل بازدارنده تهاجم نظامی است, در همین جهت توان موشکی ایران بسیار به روز و قوی طراحی شده است که اگر بخواهیم آنها را با موشک‌های تام هاک که توسط آمریکایی‌ها در سوریه پرتاب شد مقایسه کنیم با استناد به اطلاعاتی که پیرامون آنها وجود دارد، موشک‌های بالستیک کشور ما نمره قابل قبول تری خواهند گرفت, چراکه دو سوم از موشک‌های تام هاک توسط پدافند هوایی ۳۰ سال گذشته سوریه منهدم شدند.
اتفاقات در یمن و سوریه نشان داد که آمریکا در خصوص تجهیزات نظامی خود اغراق می کند و قطعا نمی تواند تمام قد در مقابل دنیا بایستد و از آنها تعریف و تمجید کند, چراکه آمریکا و تجهیزات نظامی اش در جنگ نیابتی در غرب آسیا، شکست سنگینی را متحمل شده اند. باید دید که رئیس جمهور تاجر مسلک آمریکا برای فروش تجهیزات نظامی بی فایده خود از چه تبلیغاتی استفاده می کند که به راحتی در شنبه بازارهای تسلیحاتی خود این سلاح ها را به برخی اعراب مرتجع منطقه می فروشد.
شواهد نشان می‌دهد که گزینه های روی میز آمریکا زیاد هم قابل اعتنا نیستند، گزینه های روی میزی که برای سه کشور یمن، سوریه و عراق عملی شدند، اما قطعا شکست خوردند. باید منتظر زمان بود و دید که آیا آمریکا توان بیرون آمدن از باتلاق غرب آسیا را دارد یا بیش از این در آن فرور خواهد رفت، فرورفتنی که دلیل آن اعتماد به نفس کاذب کاخ نشینان واشنگتن است.
انتهای پیام/
