به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛ شیخ اجل سعدی شیراز از نامدارترین سخن سرایان جهان است که به دلیل خلق آثاری ماندگار و منحصر به فرد، بسیاری اندیشمندان را به ستایش واداشته است.

حضور خالق بوستان و گلستان در دوران معاصر در ایران و اقتضای عالم نشان از اهمیت او دارد.

فرح نیازکار، سعدی پژوه و سردبیر فصلنامه‌های ادبی در شیراز در گفت و گو با خبرنگار مهر معتقد است که جایگاه سعدی در دو عرصه علمی و پژوهشی و یا جامعه خاص و جامعه عام مورد ارزیابی قرار می‌گیرد چراکه بدین وسیله میزان تاثیرپذیری از او در قلمرو‌های مختلف علمی و ادبی آشکار است.

این استاد ادبیات فارسی می‌گوید: سعدی خداوندگار زبان و ادب پارسی است؛ بلندای آوازه او اقصای عالم را در نوردیده و پس از گذر از ۷ سده، همچنان با تکریم و ستایش از او و آثار گران سنگش یاد می‌کنند.

نیازکار با بیان اینکه گذر زمان، غبار فراموشی بر آثار ماندگار این شاعر بزرگ بر جای ننهاده است می‌افزاید: نام سعدی همچنان از گذشته تاکنون خوش می‌درخشد.

این در حالیست که تعامل سعدی با مردم حتی بیش از نخبگان زمان خویش مشهود است و در گلستان و بوستان حکایت‌ها و تمثیل‌های سعدی بیش از آنکه از بطن نخبگان و امیران جامعه برخاسته باشد با استناد به مردم کوچه و بازار است.

او که از جامعه دوران خویش تجربه‌های متعددی دارد و مردم را به خوبی می‌شناسد به همین اندازه از سوی مردم مورد استناد قرار می‌گیرد به نحوی که اگرچه با گذر زمان با تنوع آثار بسیاری از جانب شاعران و نویسندگان نامی روبه روییم، اما اقبالی که به آثار وی می‌شود همچنان او را در زمره پیشتازان خلق شاهکار‌های ادبی در ادب و زبان فارسی قرار داده است.

نقل قول‌ها هم در این میان از سعدی به حدی است که او را در گوشه گوشه جهان به واسطه سادگی و روانی سروده‌ها و حکایت هایش پرآوازه می‌سازد.

این در حالیست که به گفته فرح نیازکار بررسی آثار نگاشته شده در دوران معاصر در عرصه‌های گوناگون داستان نویسی، شعر، تاریخ نگاری، خاطره نویسی، نمایشنامه نویسی، روزنامه نگاری، طنز و ترجمه بیانگر بهره مندی خالقان این آثار از نگاشته‌های سعدی است.

او به تاثیر سعدی در داستان نویسی معاصر ما اشاره می‌کند و می‌افزاید: این تاثیر در داستان نویسی و ادبیات داستانی ما در آثار نویسندگانی نظیر محمدعلی جمال زاده، محمد حجازی و رسول پرویزی با توجه با توجه به نثرپذیری و حکایت نویسی گلستان جلوه گر است.

این در جایی است که حسن میرعابدینی تاثیرپذیران داستان نویس از سبک و سیاق نوشتاری سعدی را در ۲ زیرگروه مقلدان «نثر» و «ساختار» قرار می‌دهد و بر این باور است که نویسندگان سنت گرایی مانند سیدمحمد جمالزاده و محمد حجازی که مضمون گرا بودند، بیشتر از جنبه مضمونی و ساختار پندآموز حکایات سعدی متاثر شده اند.

نسل‌های گذشته و آنان که روزگاری مطالعه بوستان و گلستان سعدی را مانند قرآن و دیوان حافظ در زندگی روزمره قرار داده بودند هنوز هم با استناد به حکایت‌ها و اشعار سعدی نسل‌های پس از خود را پند داده و با مثال آوردن از آنچه او از میان مردم دریافت می‌کرده به آنچه نیاز امروز است اشاره می‌کنند.

همچنانی که سعدی در شعری می‌گوید: «صبر بسیار بباید پدر پیر فلک را/تا دگر مادر گیتی چو تو فرزند بزاید» سادگی و روانی این بیت حکایت از پندی دارد که هر که آثار او را بخواند می‌تواند در زندگی کنونی صبر پیشه کند تا از گردنه‌های روزگار سخت، گذر کند.

این در حالیست که به باور دکتر محمد جعفر محجوب تاکنون هیچ فارسی زبانی زبان دل پذیر و شیوا را به فصاحت و زیبایی سعدی تکلم نکرده است و شاید بتوان حدس زد که پس از این نیز کمتر کسی پیدا خواهد شد که به اندازه شیخ اجل بدین زبان تسلط داشته باشد.

این سعدی پژوه و ادیب می‌گوید: تنها کتابی که پس از «کلیله و دمنه» نگاشته شد و به شهرت و محبوبیت و یافتن قبول عام از آن درگذشت، گلستان سعدی است و این محبوبیت و شهرت تا امروز نیز به قوت نخستین باقی است.

از سویی بار‌ها شنیده ایم که سعدی جهانگردی دنیا دیده بوده که علیرغم عزلت گزینی بسیاری شاعران حضور اجتماعی را بر دیگر وجوه شاعرانگی ارجحیت داده است.

بدین خاطر است که زنده یاد پروفسور داریوش شایگان در مقاله‌ای با عنوان «سعدی: زمان اجتماعی اهل ادب» اشاره می‌کند که در میان شاعران گوشه نشین تنها سعدی زندگی اجتماعی پویایی داشت. هم اهل معاشرت بود و هم سرد و گرم روزگار چشیده، هم شاعر بی همتایی بود و هم مردی دنیا دیده.

در اقصای عالم بگشتم بسی به سر بردم ایام با هر کسی

تمتع به هر گوشه‌ای یافتم ز. هر خرمنی خوشه‌ای یافتم

نویسنده کتاب ارزشمند «آسیا در برابر غرب» که ۲ فروردین ۱۳۹۷ چشم از جهان فروبست در این زمینه می‌گوید: آثار اخلاقی سعدی در گلستان و بوستان آمده اند و قصاید و آثار غنایی اش در غزلیات، در بدایع و طیبات و خواتیم و ملمعات. تنوع پایان ناپذیر و احوال عاشقانه که بازتابی است از تجارب انسانی چند سویه که همانا جز سعدی نمی‌تواند بود، در ادبیات ایران بی مانند است.

به گفته نویسنده «فانوس جادویی زمان»، سعدی در اغلب حکایاتش، خود را با ضخصیت‌های داستان یکی می‌داند و به مسایل با فاصله می‌نگرد. حتی خود را از امیران برتر می‌داند و چنانکه در باب‌های اول بوستان و گلستان آمده است، مدام امیران را اندرز می‌دهد و به عدل گستری فرا می‌خواند.

شایگان عنوان می‌کند: سعدی در مقابل قدرت، خود را مردی درویش می‌داند؛ حتی مرتبه‌ای بالاتر از طبقه علمای مذهبی برای خود قائل است. این بلندمرتبگی، حاصل آزادگی اوست که خود از خصایل درویشی و استقلال درونی اش نشئت می‌گیرد.

اول اردیبهشت ماه‏، به یمن خوبی‌ها و زیبایی‌های اندیشه سعدی‏، چون شعر و نامش جهانگیر شد و هر ساله همزمان با شیراز، در بسیاری از شهر‌های ایران و جهان دوستدارانش این روز را به جشن نشسته و از خوان حکمت‏، عشق، پند و زیبایی‌هایش خوشه‌ها می‌چینند.

منبع:مهر

انتهای پیام/

نام سعدی همچنان از گذشته تاکنون خوش می‌درخشد