علت لوس شدن بچه ها وروش های مقابله باآن
وقتی خانواده‌ها حوصله سر و صدای کودک خود را ندارند، برای رهایی از جیغ زدن او و به دست آوردن آرامش به خواسته های کودک تن می دهند.
به گزارشگروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، کودکان از زمان تولد نوع رفتار و اعمال شان، به والدین خود به عنوان اولین الگوهای زندگی شان بستگی دارد. آنها نمی دانند لوس بودن چگونه است اما وقتی به صورت افراطی مورد محبت والدین قرار می گیرند، متوجه می شوند که با کمترین واکنش به بیشترین خواسته هایی که دارند، دست پیدا می کنند.
کودک لوس
اکثر والدین در برابر فرزندان شان بویژه کودکان خردسال، نمی توانند واکنش های قاطعانه از خود نشان دهند. از زمانی که کودک شان پا به حرکت می گذارد و در پی کشف دنیا بر می آید، سعی می کنند که همه شرایط و جوانب را برای شان بدون هیچ اما و اگر فراهم کنند.
هیچ کودکی از بدو تولد لوس به دنیا نمی آید و این ویژگی رفتاری، ارتباط مستقیم با نوع تربیت والدین دارد. اگر والدین مطیع بی چون و چرای فرزندشان باشند، این برای کودک قانون و قاعده می شود که من هر چه بخواهم باید سرایع فراهم شود و اگر این امر محقق نشد از حربه های کودکانه ( گریه و قهر و... ) بهره می برم تا آنها رضایت بدهند. اینکه کودک به تعبیری لوس شوید یا نشود ارتباط مستقیم به نوع ارتباط والدین اش با او دارد.
تا زمانی که والدین شیوه فرزندپروری خود را اصلاح نکنند، کودکان راهی جز لوس شدن ندارند. نیازی به یادآوری نیست که از نظر کودک، پدر و مادر خوب، پدر و مادری است که اجازه می دهد کودکش هر چه می خواهد بکند، به همه چیز دست بزند، هیچ کس سد راه او نشود و ضمنا تمام خواسته های او را برآورده کند پس اگر بخواهید دل به دل کودک عزیزتان بدهید باید در انتظار روزهایی باشید که همین کودک معصوم و دلبند، قبل از هر کسی در مخالفت با خود شما قد علم کند.
دوره ای که کودکان لوس نمی شود
در دوران شیرخوارگی هیچ عشق و محبّتی زیادی نیست، هرچه بچّه‌ها را بیشتر در آغوش بفشارید. هنگام گریه کردن آنها را بلند کنید، برایشان آهنگی زیر لب زمزمه کنید و احتیاجاتشان را برآورده کنید، بیشتر به آنها کمک می کنید تا از همان ابتدا احساس امنیت و دوست داشتنی بودن کنند. وقتی بچّه گریه می کند، او را هرچه بیشتر نوازش کنید، نگران نباشید که او لوس خواهد شد. بچّه‌ها نیاز دارند احساس امنیت و آرامش کنند و نوازش‌های فعلی شما کمک می کند تا در آینده احساس ارزش و اعتبار کافی نمایند. بچه‌های شیرخواره را مرتّب بلند کنید؛ ببوسید، در آغوش بفشارید و پوشک آنها را مرتّب کنید؛ بگذارید احساس آرامش و راحتی کنند و خشنود و راضی باشند اثرات مثبت و سازنده ی این عواطف و توجّه، در سنین نوجوانی ظاهر می شود. با عشقی که پدر و مادر به کودک ابراز می کنند، تصویر ذهنی او شکل می‌گیرد. به علاوه تماس‌های فیزیکی، در آغوش گرفتن، تکان دادن کودک و در کنار او نشستن و با او به نرمی سخن گفتن، اگرچه در ظاهر جزئی و بی اهمیّت به نظر می رسد، اما تأثیر فراوانی در ساختار اعتماد به نفس کودک دارد.
به فریادهای ناامیدانه ی کودک فوراً پاسخ دهید. او هیچ وسیله‌ی دیگری برای ابراز ناراحتی و ناآرامی خود ندارد و اگر شما به فریاد او نرسید، حامی و پشتیبان دیگری به جز شما نمی شناسد. تحقیقات نشان داده، بچه‌هایی که دوران کودکی بی‌دغدغه و اضطرابی را می گذرانند، در بزرگی از اعتماد به نفس بیشتری برخوردارند.
همواره به خاطر داشته باشید که، ارزش کودک شما بیش از اشیاست. در اتاق خردسالان چراغ شب بگذارید، زیرا وقتی نیمه شب از خواب بر می خیزند، نوری را در اتاق می بینند و اشیا به نظرشان آشنا می آید. در این صورت احساس امنیت بیشتری می کنند و دیگر از تاریکی هراسی نخواهند داشت.
دوره ای که کودکان لوس می شوند
تا شش ماهگی با خیال راحت او را در آغوش بگیرید و راه ببرید. هر وقت دلتان خواست او را ببوسید. اگر دلش شیر می خواست به او شیر بدهید و بگذارید پادشاه خانه شما باشد، چرا که او تا شش ماهگی خود را جزئی از وجود شما می داند، پس نگران بغلی شدن یا زیاد شیر خوردنش نباشید. از شش ماهگی به بعد نوزاد کم کم می فهمد از مادرش جداست و به همین دلیل هم کودکان در این زمان نگران جدایی از مادرشان می شوند.
روان شناسان پیشنهاد می کنند تا یک سالگی، کودکتان را زیاد در آغوش بگیرید، تا احساس امنیت بیشتری کند، اما کم کم او را وارد برنامه ای کنید که خودتان ریخته اید مثلا:هر روز در ساعات مشخصی با او بیشتر بازی کنید یا در زمان های مشخصی به او غذا دهید یا او را بخوابانید، اما از یک سالگی به بعد برنامه ها را جدی تر کنید. شما باید به گونه ای رفتار کنید که کودکتان با مسئولیت و مستقل بار بیاید. و همانطور که سن اش بیشتر شد، شما نیز در رفتارهایتان تغییر ایجاد نمایید و به گونه ای رفتار کنید که او شما را یک الگوی قوی ببیند.
والدینی محبت کننده و در عین حال قاطع باشیم
وقتی صحبت از قاطع بودن به میان می آید، برخی از والدین، تصور می‌کنند که جدی و قاطع بودن به معنای پرخاشگری به کودک است و یا این که چنانچه فرزندمان از ما پیروی نکرد، با زور و خشونت مواردی را به او تحمیل کنیم. حال آن که در مقوله های تربیتی، قاطع و جدی بودن به این معناست که از اصولی پیروی کنیم و قوانینی برای فرزندانمان داشته باشیم، به علاوه، اصرار به اجرای آن قوانین در خانواده وجود داشته باشد.
ثبات خُلق و ثبات اندیشه و رفتار در والدین ضروری است. چنانچه اصول تربیتی خود را تغییر دهیم و به گفته های خود چندان اعتقادی نداشته باشیم، کودکان به اصول و قوانین خانواده پایبند نخواهند شد. پس جدی و قاطع بودن به معنای آن است که در اجرای اصول و قوانین خانواده باری به هر جهت رفتار نکنیم.
والدین محبت کنندهِ، افراطی که معیارهای تربیتی و روش‌های یادگیری را در نظر نمی گیرند و صرفاً با محبت‌های بی حد و حساب مانع اجتماعی شدن رفتارهای کودکان می شوند. چنین کودکانی، معنای صبر و تحمل را در زندگی نمی‌آموزند و انسان‌هایی عجول و شخصیت‌هایی متزلزل بار خواهند آمد.دانستن شیوه های تربیتی و ارتباطی با کودک در سنین مختلف و یادگیری هایی که هر سن دارد، از ضروریات برای والدین است. در تربیت ناصحیح فرزند، ابتدا باید پدر و مادرها رفتار خود را اصلاح کنند تا کودک شان نیز بر طبق تربیت اصولی عمل کند.
منبع:تبیان
انتهای پیام/
محبت های افراطی والدین، موجب لوس شدن فرزند می شود
