به گزارش خبرنگار حوزه میراث و گردشگری گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛با مرور فهرست مکان‌های شهر تهران به نام مجموعه فرهنگی رسیدم که از لحاظ تاریخی و معرفی تاریخ کشورمان حائز اهمیت است.

این مکان جایی جز کاخ موزه سعدآباد نبود. این کاخ موزه در شمالی‌ترین و خوش‌آب و هواترین قسمت شهر تهران قرار گرفته است و پیشینه آن به دوره قاجار برمی‌گردد. کاخ موزه سعدآباد در تاریخ ۲۴ دی ماه سال ۱۳۷۶ به ثبت ملی رسید.

من  یک روز تابستانی را برای بازدید از این مجموعه انتخاب کردم.  از در ورودی دربند مجموعه فرهنگی تاریخی سعدآباد وارد مجموعه شدم و اولین جایی که از آن بازدید کردم موزه ظروف بود. بعد از آن سری به موزه استاد فرشچیان زدم و متوجه شدم که ۳ اثر از آثاری که در این موزه قرار گرفته‌اند در اصل نسخه کپی شده آثار استاد فرشچیان هستند. سپس از موزه استاد بهزاد بازدید کردم و متوجه شدم که برخی از آثار به نمایش درآمده در این موزه نیمه‌کاره هستند البته وقتی از یکی از راهنمایان این موزه سؤال کردم که چرا برخی از آثار نیمه‌کاره مانده‌اند؟ او گفت:استاد بهزاد (شاعر رنگ‌ها) گاهی در میان خلق یک نقاشی ایده جدیدی به ذهنشان می‌رسید و به سراغ ثبت آن اثر می‌رفتند بنابراین کار قبلی را نیمه‌کاره رها می‌کردند و عمرشان کفاف نداده است که این آثار را به انجام برسانند.

آیا همه آثار استاد بهزاد در این موزه به نمایش گذاشته شده‌اند؟

استاد بهزاد در طول عمر خود برخی از آثارش را فروخته و برخی از این آثار نیز به موزه داده نشده‌اند.

 آیا تدبیری برای خرید و حفاظت آثاری که استاد بهزاد فروخته، اندیشیده شده است؟

تصمیم داریم که چنین کاری را انجام بدهیم، اما بودجه کافی برای خرید آثار نداریم البته اداره کل موزه‌های کشور هر ساله بودجه‌ای را به خرید آثار با ارزش موزه‌ای از افرادی که پیش از آن، این آثار را خریده بودند اختصاص می‌دهد، اما بودجه اختصاص داده شده کفاف خرید آثار استاد بهزاد از صاحبان فعلی را نمی‌دهد البته کلکسیونر‌هایی که آثار را خریده‌اند به طور حتم به بهترین شکل از آثار مراقبت و نگهداری می‌کنند.

بعد از بازدید از موزه استاد بهزاد سری به موزه میرعماد زدم و متوجه شدم برخی از آثاری که در این موزه به نمایش گذاشته شده‌اند، آنچنان که باید و شاید مرمت نشده‌اند و اثر چسب روی آن‌ها دیده می‌شود البته روی برخی از آثار متعلق به سده‌های اولیه هجری اشکالی دیده می‌شد که به نظر می‌رسید وصله ناجور برای اثر است.

در موزه ملت یا کاخ سفید نیز برخی از آثار موزه‌ای  شکسته بودند و یا با چسب نواری ترمیم شده بودند که این کار تناسب چندانی با روش‌های مناسب و حرفه‌ای حفاظت و نگهداری آثار موزه‌ای نداشت. اما در اینجا باید گفت: موزه آب کم‌بازدیدترین موزه مجموعه فرهنگی تاریخی سعدآباد بود و به نظر می‌رسید که کسی مشتاق بازدید از این بخش مجموعه و آشنایی با دست‌آورد‌های مردم کشورمان برای مبارزه با کم‌آبی و استفاده بهینه از آب نیست.

موزه برادران امیدوار نیز بخش دیگری از مجموعه فرهنگی تاریخی سعدآباد بود. این موزه که در بخش شمال غربی مجموعه سعدآباد قرار گرفته است، در مهر ماه سال ۱۳۸۲ به نام برادران امیدوار، اولین جهانگردان ایرانی معاصر افتتاح شد.

موزه برادران امیدوار بازدیدکنندگان را به دور دنیا می‌برد و آنها را با رسوم قبایل مختلف و کشور‌های گوناگون جهان آشنا می‌کرد.

کاخ سبز از نظر بازدیدکنندگان دیدنی‌ترین بخش مجموعه فرهنگی تاریخی سعدآباد بود. این کاخ یکی از زیباترین کاخ‌های موجود در کشورمان است. اکثر آثاری که در این موزه در معرض دید عموم قرار گرفته‌اند متعلق به دوره رضاخان هستند البته آنچنان که من متوجه شدم زیرزمین کاخ سبز انباری بوده و محمدرضاشاه بعد‌ها آن را تبدیل به مکانی برای پذیرایی کرده است.

لازم به ذکر است؛ عکاسی با فلش یا عکاسی با دوربین حرفه‌ای در بخش‌های مختلف موزه سعدآباد ممنوع است، اما کاخ سبز یکی از مکان هایی است که هر گونه عکس گرفتن از آثاری که در آن به نمایش گذاشته شده است، ممنوع است.

آشنایی با لباس قوم های مختلف در موزه پوشاک

موزه پوشاک سلطنتی مجموعه فرهنگی تاریخی سعدآباد نیز جذابیت خاصی دارد و بازدیدکنندگان در بخشی از این موزه با لباس قوم‌های مختلف کشورمان آشنا می‌شوند البته در بازدید از بخش‌های مختلف این موزه متوجه شدیم که اکثر لباس‌ها به اصطلاح بر تن مانکن‌ها گریه می‌کنند و این باعث می‌شد که بازدیدکننده لذت چندانی از دیدن آثاری که در این موزه به نمایش گذاشته شده‌اند، نبرد.

در پایان باید به نحوه استفاده برخی از بازدیدکنندگان از مجموعه‌های فرهنگی و تاریخی، چون سعدآباد بپردازیم. فرهنگی که هنوز به طور فراگیر در بین مردم رواج پیدا نکرده است و برخی از بازدیدکنندگان موزه تعریف درستی از تماشای آثار تاریخی و .. ندارند. درست مثل زمانی که به دل طبیعت می‌روند و زباله‌های خود را رها می‌کنند و یا در بازدید از پل‌های تاریخی و بنا‌ها حکاکی می‌کنند.

وقتی که در محوطه مجموعه قدم می‌زدم متوجه شدم که برخی از بازدیدکنندگان بطری های پلاستیکی خود را به رودخانه‌ای که از میان محوطه مجموعه می‌گذرد، رها کرده اند که منظره نامناسبی ایجاد شده بود. در زمان بازدید از برخی از موزه‌ها هم متوجه شدم که برخی از بازدیدکنندگان از غفلت لحظه‌ای راهنمایان موزه غفلت می‌کنند و از حفاظ‌های اطراف آثار عبور می‌کنند و خود را به آثار می‌رسانند تا آن‌ها را لمس کنند و این امر وصله ناجوری است که به هیچ وجه با فرهنگ بازدید از موزه‌ها و مکان‌های تاریخی تناسب ندارد.

انتهای پیام/