به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان، در پایگاه اینترنتی روزنامه گاردین آمده است: نشست‌های ناتو به طور کلی رویداد‌های قابل توجهی هستند، اما نشست دو روزه این ائتلاف طی هفته جاری در بروکسل یک استثنا خواهد بود. اعضای اروپایی ائتلاف ناتو در حال بررسی بزرگ‌ترین معمای این ائتلاف از زمان تأسیسش حدود هفتاد سال قبل هستند: آیا آمریکا دوست است یا دشمن؟

درست ۱۸ ماه قبل، طرح این پرسش بی معنا به نظر می‌رسید. اما تأثیر مخرب ریاست جمهوری آشفته دونالد ترامپ در سطح بین المللی باعث از بین رفتن عقلانیت سنتی شده و موضوعات راهبردی و ژئوپلیتیکی را در هاله‌ای از ابهام فرو برده است.

ترامپ بار دیگر از اعضای ناتو خواهد خواست بودجه دفاعی خود را افزایش دهند، مشکل فقط این نیست که ترامپ اصل ۵ معاهده در زمینه دفاع جمعی را زیر سؤال برده، یا اینکه او ممکن است پایگاه‌های نظامی آمریکا در آلمان را تعطیل کند، بلکه مشکل اساسی‌تر این است که رئیس جمهور آمریکا هدف ناتو را به چالش خواهد کشید. این در حالی است که ناتو امنیت و منافع اقتصادی آمریکا را از سال ۱۹۴۹ به بعد تأمین کرده، تلاش‌ها برای تشکیل اتحاد اروپا علیه سلطه آمریکا را کاهش داده، اتحاد جماهیر شوروی را عقب رانده و صلح را در اروپا حفظ کرده است.

ترامپ مفاهیم اساسی امنیت جمعی، توزیع بار مسئولیت، دفاع پیشگیرانه و توازن قدرت را نمی‌پذیرد یا درک نمی‌کند. این دیدگاه کوته بینانه و انزوا گرایانه که با رویکرد "نخست آمریکا" مطابقت دارد، بیانگر خصومت کلی ترامپ با چند جانبه گرایی است. او سازمان ملل را تقبیح می‌کند، بودجه آن را قطع و شورای حقوق بشر این سازمان در ژنو را تحریم کرده است. ترامپ قوانین سازمان تجارت جهانی را رد و تعرفه‌های یکجانبه و محافظه کارانه وضع می‌کند، تعرفه‌هایی که جنگ‌های تجاری به راه انداخته است و مشاغل در اروپا را تهدید می‌کند.

ترامپ معاهده تغییرات آب و هوایی پاریس را پاره کرد، از توافق هسته‌ای ۲۰۱۵ ایران که به تصویب سازمان ملل رسیده و مورد تأیید اروپایی‌ها بود خارج شد و اخیراً از فرانسه خواست مثل انگلیس اتحادیه اروپا را ترک کند – او اتحادیه اروپا را تحقیر می‌کند. ترامپ خودسرانه نشست جی ۷ در کانادا را به هم زد، تصمیمات آن را رد و به میزبان آن توهین کرد.

بدتر از همه، ترامپ با دوستان قدیمی خود بدتر از دشمنان آشکار برخورد و تعاملات سیاسی را شخصی می‌کند و به زورگویی، بی ادبی و زن ستیزی متوسل می‌شود. آنگلا مرکل یکی از مواردی است که ترامپ مورد سوءرفتار ویژه قرار می‌دهد. در نشست جی ۷، ترامپ دو شکلات را به سمت صدراعظم آلمان پرتاب کرد و گفت: "بیا بگیر آنگلا، دیگه نگو که من به تو چیزی ندادم! "

ترامپ همچنین در دیدار با ترزا می‌، نخست وزیر انگلیس، دست او را گرفت و با او با بی احترامی و حس برتری برخورد کرد. مداخلات ترامپ در زندگی انگلیسی ها، مثلاً از طریق توئیت‌هایی در راستای ترویج گروه راست افراطی "نخست انگلیس" و حمله به صادق خان، شهردار لندن، نمونه‌هایی از توهین بیش از حد رئیس جمهور آمریکا هستند.

اگر سیاست‌های خام و ملی گرایانه ترامپ و شخصیت ناهنجار او تنها مشکلات موجود بودند، متحدان اروپایی با آن کنار می‌آمدند. اما در ماه‌های اخیر، ترامپ مشاوران مجرب خود را اخراج کرده و اعتقادش به "بی نقص بودن خودش" افزایش یافته است. 

اکنون سؤال دشوارتر می‌شود: آمریکای تحت مدیریت ترامپ واقعاً طرف کیست؟

گاردین در ادامه نوشت: چاپلوسی ترامپ در مقابل خانواده سلطنتی سعودی در سال گذشته نشانه‌های اولیه از طرفداری او از دیکتاتور‌ها و نه دموکرات‌ها بود. 

خلاصه اینکه چرا آمریکای تحت حکومت ترامپ به شکل فزاینده‌ای برای انگلیس و اروپا تهدید به شمار می‌آید؟ ترامپ در تلاشی بی محابانه برای تحمیل اراده خود بر یک ملت مستقل (ایران)، در حال ایجاد خطر وقوع بحران انرژی جهانی و به خطر انداختن امنیت و شکوفایی متحدان آمریکاست. آیا با داشتن دوستانی مثل ترامپ، به دشمن نیازی هست؟

انتهای پیام/