به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از مشهد ؛امروز بیست وسوم ذی القعده و روز زیارتی امام رضا (ع) است، برخی از افراد معتقدند که امام رضا (ع) در روز ۲۳ ذی‌القعده به شهادت رسیده  ، اما در جامعه ما روز آخر ماه صفر به عنوان روز شهادت ایشان مطرح است.

علامه‌مجلسی در بحارالانوار بر استحباب زیارت امام رضا (ع) در روز‌های خاصی تأکید بیشتری دارد؛ روز یازدهم ذی‌القعده، آخرین روز یا هفدهم ماه صفر، بیست‌و‌چهارم ماه رمضان، روز اول یا ششم ماه رمضان و روز بیست‌و‌سوم ذی القعده که بنابر قولی در چنین روزی آن حضرت به شهادت رسیده‌اند.

‌هم چنین روز بیست‌و‌پنجم ماه ذی‌القعده، معروف است به روز «دحوالارض»، روزی که خدای متعال زمین را گسترانید. عبادت در آن روز آثار و برکت‌های عظیم و بی‌مانندی دارد و زیارت امام رضا (ع) در آن روز افضل اعمال دانسته شده است.

رسول گرامی اسلام (ص) می‌فرمایند: هیچ شخص گرفتاری نیست که امام رضا (ع) را زیارت کند، جز اینکه گرفتاری او برطرف می‌شود و هیچ شخص گناه کاری نیست که حضرت را زیارت کند، مگر اینکه گناهانش بخشیده می‌شود.

در این روز عزیز که روز زیارتی امام رضا (ع) است با کاروان دانشجویان دختر تحت پوشش کمیته امداد امام خمینی (ره) راهی حرم امام مهربانی‌ها می‌شوم.

از همان ابتدا که از جلوی اردوگاه ثامن الائمه سوار اتوبوسشان شدم لحظه لحظه بی قراری و دل تنگیشان را برای زیارت امامشان می‌دیدم.

در راه مربی اتوبوس برایشان خاطره تعریف می‌کرد خاطراتی که گاه با شنیدنش اشک از چشمان زائران این امام همام جاری می‌ساخت، برایمان می‌گفت  از کسانی که حاجت دلشان را از امام گرفته اند، هم چنین مطمئن بود از این که اگر پا در این سفر که نقطه‌  آغاز و پایانش فراتر از هزار حج است گذاشته‌ای حتما طلبیده شده‌ای و آقا حتما صدای تورا می‌شنود.

اکثر این دختر‌ها دوست نداشتند نامشان گفته شود  بنابراین تنها به گفتن اسم کوچکشان اکتفا می‌کنم؛ این ۴۰ دقیقه‌ای که از اردوگاه ثامن تا حرم مطهر رضوی در راه بودیم برایم از دوری و دل تنگی‌های بی شمار گفتند، یکی از آن‌ها اولین بار بود که حرم امام رضا (ع) را می‌دید، یکی برایم تعریف می‌کرد که دقیقا ۸ سال و ۸ روز پیش به پابوسی آقا مشرف شده است و امروز دلش آرام و قرار ندارد.

شاید باورتان نشود وقتی با آن‌ها صحبت می‌کردم از زبانشان می‌شنیدم که شهر مشهد بوی بهشت می‌دهد به طوری که هیچ کدامشان دوست نداشتند از مشهد بروند  چرا که نمی‌دانستند دوباره چ زمانی قسمتشان می‌شود که از نزیک در حرم امن ضامن آهو با خدای خویش خلوت کنند.

این چهل دقیقه یکی از دل نشین‌ترین اوقاتی بود که من در طی دوران خبرنگاری خود تجربه می‌کردم، در نهایت به حرم امام رضا (ع) رسیدیم.

حرم رضوی بسیار شلوغ بود و وروردی نواب صفوی مملو از جمعیتی بود که آمده بودند عرض ارادت کنند به امامی که سریر شاهی اش را کنار می‌گذارد و باغلامان خود پای سفره دلشان می‌نشیند.

مسافران اتوبوس عشق یکی یکی از اتوبوس پیاده می‌شدند و در کنار هم استانی هایشان قرار می‌گرفتند تا بعد از خواندن اذن دخول و کسب اجازه از پیشگاه آقا علی بن موسی (ع) وارد حرم شوند.

 

وارد حرم که شدیم از هرکدامشان خواستم تا برایم بگویند کجای حرم را بیشتر دوست دارند و می‌توانند با حضرت ارتباط بهتری برقرار کنند؛ زینب که ۲۴ سال سن داشت و از استان هرمزگان آمده بود گفت:من دوست دارم ساعت‌ها روبه روی ایوان طلای امام هشتم (ع) بایستم و در ذهن همه‌ خواسته هایم را به مولایم بگویم،‌ای کاش من هم در مشهد زندگی می‌کردم و مجاور امام رضا (ع) بودم.

جای سوزن انداختن نبود، فاطمه از استان اصفهان آمده بود و از لحظه لحظه حضور در حرم امام مهربانی‌ها فیض می‌برد، زیر لب می‌شنیدم که زمزمه می‌کند یا امام رضا توغریبی و خود غم غریبان را درک می‌کنی و من مطمئنم به خاطر عزت و شکوهت در نزد خداوند اگر دعایی در حق کسی بکنی حتما اجابت می‌شود.

زهرا هم برای اولین بار بود که از هرمزگان به مشهد می‌آمد، اشک می‌ریخت و می‌گفت: خیلی دوست داشتم مادرم این جا بود و از خدا می‌خواهم سایه همه پدر‌ها مادر‌ها روی سر فرزندانشان باشد، خداکند قسمت شود تا با مادرم به این سفر بیایم، زیرا لحظه‌  آخر مادرم با گریه من را بدرقه این سفر کرد و واقعا دوست داشت او هم می‌توانست به مشهد بیاید.

آری زیارت امام هشتم(ع) پیر و جوان نمی‌شناسد، با پای دل که بیایی پرستوی دلت در گوشه حرم انس او آشیانه می‌کند و شمع دلت در عطش خورشید نگاهش می‌سوزد.

انتهای پیام// ز.‌ی