به گزارش خبرنگار حوزه دفاعی امنیتی گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان؛ هفتاد و سه سال پیش و در روز‌های ششم و نهم آگوست سال ۱۹۴۵ بود که نیروی هوایی آمریکا با بمب افکن‌های خود برفراز شهر‌های هیروشیما و ناکازاکی ژاپن ظاهر و بمب‌های خود را بر روی این دوشهر فرو ریخت که حاصل بمباران اتمی این دو شهر، زغال شدن حدود سیصد هزار ژاپنی، برجا ماندن چندین هزار مجروح و به دنیا آمدن چندین هزار کودک معلول بود. اما نکته جالب این است که دولت آمریکا خدمه هواپیما و دیگر افراد دخیل در اجرای این پروژه را از نخستین دقایق اتمام مأموریت با اعطای مدال‌ها و نشان‌های مختلف مورد تمجید قرار داد، همچنانکه"هری ترومن"، رئیس جمهوری وقت آمریکا بعد از این اقدام به عرشه ناو" آگوستا"رفت و به رئیس آزمایشگاه "لوس آلا موس" قرارگاه جنایت‌های علمی آمریکا و همچنین به ژنرال "وسلی کروز" فرمانده عملیات تبریک گفت و در همان مقطع زمانی، بسیاری از محافل نزدیک به آمریکا چنین استدلال می‌کردند که بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی نتیجه بخش بوده است، زیرا ژاپن بلافاصله تسلیم شده و بر پایه چنین استدلالی، اگر بمباران اتمی ژاپن توسط آمریکا صورت نمی‌گرفت، ژاپنی‌ها تسلیم نمی‌شدند و جنگ به شکل دیگری ادامه می‌یافت.

ساعتی که جهنم به روی زمین آمد 

ساعت ۸:۱۵ صبح روز ۶ اوت ۱۹۴۵ به وقت محلی، ساکنان شهر هیروشیما و کسانی که در حومه شهر و در فاصله دورتری از مرکز دشهر قرار داشتند، نوری پرقدرت‌تر از تابش خورشید را شاهد بودند. بعد از انفجار اولین بمب اتمی که تا آن روز ناشناخته بود، شهر هیروشیما با خاک یکسان شد و با این حمله عصر هسته‌ای جهان آغاز گشت و لکه سیاهی در تاریخ بشریت ثبت شد. 

توجیه آمریکایی ها این گونه مطرح شد که این بمب برای پایان جنگ جهانی دوم و جلوگیری از کشتار غیر نظامیان انداخته شد و این در حالی بود که اکثر کارشناسان معتقد بودند ژاپنی‌ها به زودی تسلیم خواهند شد.   مردمی که از دور دست انفجار اتمی بمب پسر کوچک را در آسمان هیروشیما مشاهده کردند، می‌گفتند که خورشید دیگری را در آسمان دیده‌اند!

از مجموع 90 هزار ساختمان شهر هیروشیما 62 هزار ساختمان به كلی از میان رفتند

سال‌های سال تصاویر فجیع‌ترین قتل عام تاریخ جهان با حدود سیصد هزار کشته در دست نبود، چرا که نیرو‌های اشغالگر آمریکا با اعمال سانسور‌های شدید بر ژاپن به آن‌ها هشدار داده بودند، جلوی انتشار هر اطلاعاتی که «ممکن است به طور مستقیم یا غیرمستقیم، آرامش عمومی جامعه را بر هم بزند، بگیرند و تا سال‌های سال تصاویر این دو فاجعه هولناک که آمریکا مرتکب آن بود، فوق سری تلقی می‌شد تا اینکه در سال‌های اخیر این تصاویر منتشر شدند.

واکنش‌ها و مواضع کنونی دولتمردان ژاپنی به این فاجعه همیشه منفعلانه بود و از سوی دیگر در مورد این که مردم ژاپن، مانند دولت مردان توکیو حاضر به حفر گودالی برای دفن مسائل گذشته در ارتباط با آمریکا باشند، هنوز تردید وجود دارد و این تردید به ویژه زمانی که "باراک اوباما" رئیس جمهور سابق آمریکا در سفر به ژاپن حاضر نشد از مردم این کشور بابت فاجعه ضد انسانی که صد‌ها هزار نفر از مرم ژاپن را به کام مرگ فروبرد، عذرخواهی کند به قوت خود باقی مانده است، همچنانکه تظاهرات ضد آمریکایی مردم ژاپن درسال‌های اخیر علیه سیاست‌های توسعه طلبی و نظامی آمریکا درآسیا موید همین دید گاه است.

تفکر طنز گونه‌ای که در ذهن آمریکایی‌ها پرورش یافته این است که واشنگتن در مقام منادی حقوق بشر و نجات دهنده جهان از شر کمونیسم، فاشیسم و نازیسم، براهمیت صلح و ثبات تاکید دارد و از این رو خود را مخالف تولید تسلیحات هسته‌ای و موشکی کره شمالی و قدرتمند شدن چین در بعد نظامی در آسیا نشان می‌دهد و با توجه به تمامی این ادعا‌ها یک نگاه اجمالی به عملکرد سیاسی، امنیتی و نظامی آمریکا در قرن اخیر نشان می‌دهد که این کشور برای حفاظت از آن چه که منافع فرا مرزی اش خوانده می‌شود، میلیون‌ها انسان را قربانی و بسیاری از حاکمیت‌های مستقل را برانداخته است!

دوران برده داری را قطعا نباید آخرین جنایت استعمارگران در تاریخ دانست، چرا که پس از آن بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی را باید کثیف‌ترین و نژادپرستانه‌ترین روش مورد استفاده یک دولت بر علیه کشور دیگری دانست. توجیهی که سالهاست برای انجام این جنایت فاجعه بار در ژاپن از زبان مقامات و رسانه‌های آمریکایی عنوان می‌شود، حفظ جان هزاران سرباز آمریکایی می‌باشد! جدا از سوالات اخلاقی و حقوقی مهمی که در زمینه کشتار غیرنظامیان به منظور حفظ جان نظامیان مطرح می‌شود، هنگامی که هیروشیما با این هدف سوزانده شد چه دلیلی برای حمله به ناکازاکی وجود داشت؟

قتل عام مردم بی دفاع ژاپن پس از انفجار اتمی بلافاصله بازتاب جهانی پیدا کرد و سلسه جشن‌هایی با نام «پیروزی در ژاپن» یا «V-J Day» در سرتاسر خاک ایالات متحده آمریکا و دیگر کشور‌های ائتلاف متفقین به راه افتاد! اگرچه حملات اتمی آمریکا به شهروندان ژاپن برای تسلیم کردن این کشور در جنگ جهانی دوم اولین و آخرین حمله اتمی طی یک سده اخیر محسوب می‌شود، ولی با این وجود هم اکنون آمریکا هزاران کلاهک اتمی با قدرت تخریب وحشتناک در اختیار دارد و در مورد عوارض این جنایت و نسل کشی آمریکایی‌ها نباید این نکته را فراموش کرد که اثرات مخرب تشعشعات رادیواکتیو این بمب‌ها به لحظه انفجار محدود نشد و تا سال‌های بعد ده‌ها هزار کشته و مجروح دیگر بر جای گذاشت.

آثار مخرب رادیواکتیو چنان عمیق و گسترده بود که در هیروشیما و ناکازاکی همه‌ساله هزاران نفر از مردم و مقامات سیاسی کشور‌های جهان برای محکوم کردن کاربرد سلاح‌های هسته‌ای در مراسم یادبود این فاجعه شرکت کرده و می‌کنند. درباره آثار مخرب بعد از جنگ بمباران اتمی در هیروشیما و ناکازاکی کافی است اشاره‌ای کرد به اولین کودک تحت تأثیر تششعات بمب اتمی به نام "ساداکو" که با بیماری سرطان خون از مادر متولد شد اشاره کرد و سال‌های بعد نیز کودکان ناقص العضو یا مبتلا به سرطان خون بیشتری از مادران آسیب دیده از بمباران اتمی در هیروشیما و ناکازاکی متولد شدند و پس از مدت کوتاهی درگذشتند و این آثار و پیامد‌ها سبب شد جهانیان دریابند که آمریکا چه جنایتی را در ژاپن مرتکب شده است.

 سرهنگ پل تیبت که بهترین خلبان نیروی هوایی آمریکا در جنگ جهانی دوم خوانده می‌شود، به خاطر هدایت بمب‌افکن و بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی در کارنامه سیاه تاریخ ماندگار شد. وی در باره  چگونگی انفجار این بمب می گوید: دود ناشی از انفجار فقط بالا می‌آمد. مثل جهنم سیاه بود و نور و رنگ هم داشت، درونش سفید بود و خاکستری و بالایش شبیه درخت کریسمس بود. همچنین این خلبان در پاسخ به این سوال  که می‌دانستید آن پایین چه اتفاقی داشت می‌افتاد؟ گفت: دوزخ! فکر می‌کنم یک مورخ بهترین جمله را در این مورد گفته بود: «در یک هزارم ثانیه، شهر هیروشیما دیگر وجود نداشت.

بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی تا به امروز تنها مورد استفاده جنگی از سلاح هسته‌ای در جهان است که توسط آمریکا انجام شد. با این حال از سویی آمریکا دارای بزرگترین زرادخانه هسته‌ای در جهان و در سوی دیگر مهمترین مدعی مبارزه با سلاح‌های کشتار جمعی در جهان است. اکنون، ۷۰ سال از روزی می‌گذرد که «هیروشیما» و «ناگازاکی» بر اثر حمله هسته‌ای با خاک یکسان شد، و افکار عمومی دنیا هنوز در انتظار اینکه آیا بالاخره روزی خواهد رسید که یکی از رؤسای جمهور آمریکا به خاطر این فاجعه هولناک رسما عذرخواهی کند؟ آیا آمریکایی‌ها بالاخره روزی از پرتاب بمب‌های اتمی «پسر کوچک» (Little Boy) و «مرد چاق (Fat Man) احساس ندامت خواهند کرد؟ آیا خواهند فهمید که چگونه این بمب‌ها در کمتر از یک لحظه هزاران قربانی را به بخار تبدیل کرد، ده‌ها هزار نفر دیگر را سوزاند، و زمین لرزه‌ها و طوفان‌های آتشینی ایجاد کرد که قدرتی غیر قابل تصور داشت و تا مایل‌ها آن سوتر از محدوده‌ی پرتاب خود را ویران کرد؟ آیا بالاخره ماجرای «باران سیاه» را خواهند فهمید که تشعشعات اتمی را گستراند و باعث مرگ آرام و دردناک انسان‌های بیشتری شد، و دست آخر جان دست کم ۳۰۰ هزار نفر را در این دو شهر گرفت؟

انتهای پیام/