نماز خواندن نیز مانند سایر واجبات دینی دارای بخش ها و مراحل مختلفی است که بایستی به خوبی ادا شوند.  در این بین اذان و اقامه به عنوان اولین مراحل نماز از اهمیت بالایی بر خوردار هستند. اما مسئله ای که وجود دارد شناخت تفاوت اذان و اقامه است، چرا که هنوز هم تعداد زیادی از افراد هستند که تفاوت این دو را نمی دانند.  ما در این مقاله از باشگاه خبرنگاران جوان سعی کرده ایم شما را با "تفاوت اذان و اقامه" آشنا کنیم، با ما همراه شوید.

مهم ترین تفاوت اذان و اقامه

• برای گفتن اذان لازم است کلمه الله اکبر چهار بار و در اقامه دو بار تکرار شود.
• در اذان عبارت قد قامت الصلوه خوانده نمی شود، ولی در گفتن اقامه بعد از عبارت حی علی خیر العمل دو بار نیز  قد قامت الصلوه  گفته می شود.
• در انتهای اذان دو بار لا اله الا الله و در اقامه یک بار گفته می شود.

تفاوت اذان و اقامه در زمان خوانش

مسلمانان برای این که نماز بخوانند بایستی اذان و وقت آن را بدانند. این یعنی پس از اذان گفتن باید نماز خواند. پخش اذان در رسانه ها و مساجد  کشورهای مسلمان در اوقات شرعی صورت می گیرد. به همین خاطر عده ای بعد از اتمام آن شروع به گفتن اقامه کرده و نماز می خوانند.  اما برخی نیز با توجه علاقه خود می خواهند پیش از  شروع خودشان اذان و اقامه را بخوانند و سپس  نمازشان را به جا بیاورند. تنها مسئله مهم  این است که بایستی تفاوت این دو را از هم دانست و به درستی ادای فریضه کرد.

اما چرا اذان و اقامه با یکدیگر تفاوت دارند؟

همان طور  که گفتیم اذان اعلام وقت نماز تلقی می شود و نشانه ای برای آگاهی از اوقات شرعی است. اما اقامه مقدمه ای برای آغاز ارکان نماز است. به این ترتیب مسلمانان  با شنیدن اذان برای اقامه نماز و با خواندن اقامه برای ادای نماز آماده می شوند. اصلی ترین عبارت مشخص برای تفاوت اذان و اقامه نیز همین قد قامت الصلاه است . طبق دستورات اسلام نیز ما بین این دو اندکی فاصله زمانی ایجاد گردیده  تا مسلمانان بتوانند خود را به نماز جماعت برسانند. به طور کلی نیز اقامه نماز برای نماز جماعت به همین علت به جا آورده می شود ولی در نماز فرادی نیز خواندن اقامه مستحب به شمار می رود.

حتما بخوانید: نماز را می پیچانیم تا به چه برسیم؟

عبرت های اذان و اقامه

آن گاه که نداى مؤذن را شنیدى ندای روز قیامت را به خاطر آور و در ظاهر و باطن خود را براى اجابت این ندا آماده ساز؛ چون کسانی که در پاسخ به این ندا شتاب گیرند، همان ها هستند که در روز قیامت به لطف الهى ندا داده می شوند، پس این ندا را بر قلبت عرضه نما اگر دیدى که با شنیدن اذان دلت مملو از شادى و سرور می شود و با میل و رغبت تو را به پاسخ به این ندا فرا می خواند، بدان که در قیامت هم به بشارت و رستگارى ندا داده خواهى شد.

حتما بخوانید: کدام نماز، نماز واقعی است؟

حتما بخوانید: پاسخ سوالات شرعی درباره نماز

ارزش و مفهوم دینی اذان در دین اسلام

اذان، دعوت براى ملاقات است و همان گونه که روز قیامت مردم براى عرضه بر خداوند فرا خوانده می شوند در این دنیا هم مؤمنین، مؤمنان را به مجلس حضور و معراج و زیارت حضرت پروردگار فرا می خوانند. پس اگر معرفت انسان در این دنیا به حدى باشد که از اذان لذت ببرد، در آخرت هم از ملاقات حضرت حق بی بهره نخواهد بود. چرا که معرفت در این دنیا به منزله بذر مشاهده در آخرت  است و اگر بر اثر جهل، حال انسان به گونه‏ اى باشد که این ندا او را خوش نیاید، این امر سبب خواهد شد که ندای روز قیامت هم خوش آیند او نباشد. اگر در این دنیا در هنگام شنیدن اذان در زمره غافلان باشد، حالش در آن روز مناسب با این غفلت خواهد بود و در سایر مقامات دین و نوامیس شرع امر به همین منوال است.

 چرا که انسان بر همان چیزى می میرد که بر آن زندگى نموده و بر همان چیزى محشور می شود که بر آن مرده و جز آن چه در زمین دل کاشته چیز دیگرى درو نخواهد کرد. بنابر این کسی که موقع نماز از وظیفه‏ اش نسبت به پروردگار آگاه باشد و بداند که این امر، لطفى عظیم از ناحیه حضرت حق نسبت به اوست مسلما روشنى چشمش در نماز خواهد بود. و همان گونه که به مجالس انس با دوستانش مشتاق و در انتظار چنین مجالسى است، نسبت به نماز و گفتگوى با پروردگارش هم چنین خواهد بود، همان گونه که دعوت دوستانش را براى حضور در چنین مجالسى مى‏ پذیرد،  اذان را هم که به منزله منادى ذات اقدس حق است به گوش جان می شنود و پاسخ مى ‏گوید.

حتما بخوانید: توضیحات استاد قرائتی درباره یک بیماری خطرناک 

حتما بخوانید: نماز جمعه یک حرکت مردمی است

 فرمایش مرحوم فیض در تشریع اذان

گویا مرحوم فیض خواسته بگوید که تشریع اذان به این نحو، اشاره به این حقیقت دارد.

او گفته است: آنگاه که اللّه اکبر را شنیدى قلبت را متوجه عظمت و بزرگوارى ذات اقدس حق نما و دنیا و آن چه را که در آن است کوچک شمار تا در تکبیرت دروغگو نباشى و هر گاه‏ لا اله الا اللّه‏ را شنیدى هر معبودى غیر او را از لوح دل محو کن.

و رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله را حاضر ببین و با رعایت آداب حضور آن بزرگوار با نیت خالص به رسالت آن حضرت گواهى ده.

پس از این، عهدت را با تکبیر و تعظیم ذات اقدس حق تجدید نما، و همچنان که با تکبیر او نمازت را شروع نمودى با تکبیر او هم ختم نما و مبدأ خود را از او و بازگشت خود را هم به سوى او قرار ده، و قوام و اعتماد خود را بر حول و قوه او بگذار که لا حول و لا قوه الا باللّه العلى العظیم.

انتهای پیام/