بورسیه تحصیلی دوم وی را قادر به ثبت‌نام در دانشکده "کنتربوری" شهر کرایست‌چرچ کرد. وی رشته‌های تحصیلی اصلی خود را فیزیک و ریاضیات انتخاب کرد. رادرفورد در پایان دوره آموزشی سه ساله دانشگاه خود موفق به اخذ مدرک کارشناسی ریاضی و فیزیک شد. رادرفورد در پی انتشار دو مقاله مهم درباره فعالیت تشعشعی مواد در سال ۱۸۹۵ بر خلاف دوم شدن در گزینش، جایزه مهمی به شکل یک بورس تحصیلی دریافت کرد. مقررات اعطای جایزه حق انتخاب موسسه آموزشی را به خود برنده جایزه می‌داد که رادرفورد آزمایشگاه "کاوندیش" دانشگاه کمبریج به مدیریت "جی. جی تامسون" را انتخاب کرد.

رادرفورد در سال ۱۸۹۵ به آزمایشگاه کاوندیش دانشگاه کمبریج رفت تا در آنجا تحت مدیریت جی.جی.تامسون مشغول به کار شود. تامسون که استاد فیزیک تجربی بود، رادرفورد را فعالانه در آزمایشگاه به کار گرفت.

رادرفورد در اوایل کار تحقیقاتی خود با انجام آزمایشی که فکر آن از خود وی بود دو تابش رادیواکتیوی ناهمانند شناسایی کرد. او پی برد که بخشی از تابش با برگه‌ای به ضخامت یک پانصدم سانتی‌متر قابل ایستادن بود اما برای متوقف کردن بخش دیگر برگه‌های بس ضخیم‌تری لازم بود.

او اولین اشعه‌ای را که تابشی با بار الکتریکی مثبت و یونیده کننده‌ای قوی بود و به سهولت در مواد جذب می‌شد "اشعه آلفا "نامید. اشعه دوم را که تابشی بار الکتریکی منفی بود و تشعشع کمتری ایجاد می‌کرد اما قابلیت نفوذ آن در مواد زیاد بود "اشعه بتا" نامید. تابش نوع سومی که شبیه پرتوهای ایکس بود در سال ۱۹۰۰ به‌وسیله پل اوریچ ویلارد (فیزیکدان فرانسوی) کشف شد این پرتو نافذترین تابش را داشت، طول موج آن بسیار کوتاه و بسامد آن فوق‌العاده زیاد بود. تابش جدید، "پرتو گاما" نام گرفت.

رادرفورد در سال ۱۹۰۳ به عضویت انجمن سلطنتی لندن درآمد و در سال ۱۹۰۴ نخستین کتاب خود به نام فعالیت تشعشعی را که امروزه از کتب کلاسیک نوشته شده در آن زمینه شناخته می‌شود، منتشر کرد.

او در سال ۱۹۰۷ به انگلستان بازگشت تا تصدی مقام مذکور را در دانشگاه منچستر به عهده بگیرد. رادرفورد در دانشگاه منچستر رهبر گروهی شد که به سرعت دست به کار تدوین نظریه‌های تازه درباره ساختار اتم زد. بزرگ‌ترین دستاورد رادرفورد در دانشگاه منچستر کشف ساختار هسته اتم  بود.

ارنست رادرفورد یکی از بزرگ‌ترین فیزیکدانانی است که تاکنون جهان به خود دیده است. دهها انجمن علمی و دانشگاه به او عضویت و درجات دانشگاهی افتخاری داده‌اند و او را پدر انرژی هسته‌ای نامیده‌اند.

وی در طول حیات موفق به دریافت جوایز مهم بسیاری شد که می‌توان به نشان رامفورد، نوبل شیمی، مدال الیوت کرسون، مدال ماتئوچی، مدال کاپلی، مدال فرانکلین و نشان فارادی اشاره کرد.

این فیزیکدان نامی در سال ۱۹۳۷ و  در سن ۶۶ سالگی در اثر یک فتق محتقن که به خاطر سقوط وی از درخت در هنگام هرس کردن آن اتفاق افتاد، درگذشت.

منبع: ایسنا

انتهای پیام/

زادروز پدر فیزیک هسته‌ای جهان