به گزارش خبرنگار حوزه اخبار داغ گروه فضای مجازی باشگاه خبرنگاران جوان؛ کانال ریحانه یکی از کانالهای وابسته به دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله خامنه ای است که فعالیت آن حول محور بانوان و خانواده می‌گردد.

در ادامه به مناسبت روز بهورز، مطلبی که این کانال منتشر کرده را مشاهده می‌کنید.

یاوران بهداشت غیرشهری!
 نگاهی به مشکلات جاری جامعه‌ی زنان بهورز،
بهورز کسی است که خدمات مراقبتی ابتدایی بهداشتی را در محیط روستاها و در خانه بهداشت، به ساکنان مناطق غیرشهری ارائه می‌دهد. بهورزان باید افراد منطقه خود را سرشماری کنند، به تک‌تک خانه‌ها سرکشی کنند و ساکنان منطقه را طبق جدول‌های استاندارد، از نظر وضعیت سلامتی، سن، بارداری و... دسته‌بندی کنند.
به مناسبت «روز بهورز» با خانم حسینی که سال‌هاست در این حوزه مشغول فعالیت هستند درباره كار خالصانه و عاشقانه بهورزان كه برای ارتقای سطح سلامت روستاییان، زحمت می‌کشند، به گفت‌وگو نشستیم...
 کار بهورز چیست؟
بهورزان، در سطح اول ارتباط مراجعه‌کنندگان به شبکه بهداشت و درمان هستند. کارهایشان دسته‌بندی و طبقه‌بندی‌شده است. فشار کار بهورزان بسیار بالاست، چون از واکسیناسیون و بهداشت مادر و کودک گرفته تا بهداشت محیط و بهداشت حرفه‌ای، در تمام حوزه‌ها فعالیت دارند.ممکن است هر کدام از این موارد، در بخش ستادی، مسئول جداگانه‌ای داشته باشد، اما بهورز باید در منطقه خودش، فعالیت‌های مربوط به تمام این موارد را انجام بدهد.
بهورز افراد را در روز حضور پزشک مربوطه، در خانه بهداشت جمع می‌کند تا ویزیت شوند. یک سری کارهای درمانی ابتدایی را هم در دروس‌شان آموزش می‌بینند و برای مردم انجام می‌دهند، اما تشخیص و درمان اصلی بر عهده پزشک است. اگر برای یک خانم باردار، به دلیل عدم‌دسترسی به خدمات پزشکی، مشکلی پیش بیاید، بهورز آن منطقه، مقصر است، چون باید او را مثلا به ماما ارجاع می‌داده است. بهورز باید وضعیت سلامت ساکنان منطقه خود را پایش کند؛ به همین دلیل یکی از ملاک‌های انتخاب بهورز، این است که بومی منطقه باشد، ساکنان را بشناسد و در مورد آنها اطلاعات داشته باشد.
عمده‌ی مشکلات بهورزان چیست؟
خانم حسینی با اشاره به اینکه مشکل مسکن و مسائل رفاهی بهورزان در مناطق خدمت‌شان، همگانی نیست و در تمام مناطق وجود ندارد، می‌گوید: «این مشکلات با کمی تأخیر بالاخره حل می‌شوند، اما سه مشکل بسیار مهم و همه‌گیر در این میان وجود دارد:
 مهم‌ترین مشکل و مطالبه بهورزان که از طرق مختلف پیگیرش بوده‌اند، اما به نتیجه نرسیده‌اند، مربوط به دوره بهورزی آنهاست. این دوره آموزشی که ۲ ساله (برای دیپلمه‌ها) یا ۶ ماهه (برای فوق‌دیپلمه‌ها) است، جزو سنوات بهورزان محسوب نمی‌شود. نامه‌نگاری‌ها به وزارتخانه هم تا کنون نتیجه‌ای نداشته است.
 مشکل دیگر بهورزان این است که بسیاری از آنها ادامه تحصیل می‌دهند، اما چون مقطع آنها تا کاردانی شناخته‌شده است، مدارک بالاترشان باعث ارتقا در شغل بهورزی یا افزایش حقوق و مزایایشان نمی‌شود؛ بنابراین بسیاری از آنها پست بهورزی را خالی می‌کنند و به پست‌های دیگر می‌روند. در حالی که اگر تبدیل مدرک آنها انجام شود، در همان شغل بهورزی، با مدرک بالاتر فعالیت می‌کنند که به نفع شبکه بهداشت هم هست.
بهورزان، اصولا به‌صورت پیمانی جذب می‌شوند، در حالی که بهورزانی که تقریبا طی یک سال اخیر وارد سیستم شده‌اند، بعد از قبولی در آزمون، حکم «قراردادی» (تبصره ۳) برایشان صادر شد و این اجهاف بزرگی در حق آنها بود. چون این افراد، بعد از ۲ سال دوره آموزشی و قبولی در آزمون، مصاحبه و گزینش، باید به‌صورت پیمانی جذب می‌شدند که حقوق و مزایای بیشتری دارد.
خانم حسینی در مورد تفاوت شرایط بهورزان در مناطق جغرافیایی گوناگون کشور می‌گوید: «هر منطقه، مرکز بهداشتی درمانی، خانه بهداشت، مرکز ستادی، مرکز بهداشت شهرستانی و شبکه بهداشت دارد. در مناطقی مثل کرمان، فاصله بهورزان با مراکزشان بسیار زیاد است و بعضا باید کیلومترها راه را حتی پیاده طی کنند، که ممکن است حوادثی برایشان پیش بیاید. اما مثلا در شهرهای استان گیلان، فاصله این مراکز از هم، آن‌قدر کم است که انگار همه آنها با هم کار می‌کنند؛ بنابراین حوادث کمتری هم برای بهورزان پیش می‌آید.»

انتهای پیام/