شیوه‌های عزاداری ماه محرم در اقوام ایران؛
درباره مراسم آیینی «خیمه‌کوبی» بیشتر بدانید
یکی از سنتی‌ترین آیین‌های مذهبی دهه نخست ماه محرم به مراسم آیینی «خیمه‌کوبی» بازمی‌گردد.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در کند و کاو و مداقه در بین گونه‌ها و شیوه‌های مراسم عزاداری ماه محرم ایرانیان و در خلال سفر به میان قومیت‌ها و فرهنگ‌های مختلف با مظاهر متفاوتی از شیوه‌های عزاداری مواجه هستیم؛ یکی از سنتی‌ترین آیین‌های مذهبی دهه نخست ماه محرم به مراسم آیینی «خیمه‌کوبی» بازمی‌گردد.
مراسم آیینی «خیمه‌کوبی» در شمالی‌ترین نقطه شهرستان آران و بیدگل استان اصفهان، در شهر نوش‌آباد برگزار می‌شود. فاصله زمانی برگزاری این آیین هم هشتم تا یازدهم ماه محرم را در برمی‌گیرد.
این مراسم در حقیقت بیان و بازتاب حماسه و اتفاقی است که از ورود حضرت امام حسین علیه السلام و یارانش به صحرا و دشت کربلا تا آخرین روز این تراژدی عظیم تاریخ - یعنی روز عاشورا و به اسارت بردن بازماندگان خاندان اباعبدالله - را شامل می‌شود.
در برگزاری آیین «خیمه‌کوبی» شاهد حضور یک راوی در پیشاپیش خیل شرکت‌کنندگان این آیین که جمعیتی افزون بر دو تا سه هزار نفر را شامل می‌شود هستیم. این راوی در حقیقت قصه و غصه آغاز سفر قافله حضرت حسین بن علی علیه السلام را از مدینه تا کربلا شروع به روایت می‌کند.
قصه و روایت مراسم خیمه‌کوبی در حقیقت از بارِ نامه‌هایی بر شتر که بیشترشان از کوفه روان شدند تا به دست حضرت امام حسین علیه السلام برسد، است که محتوای آن‌ها بازتاب بیعت کوفیان با حضرت امام حسین علیه السلام است.
در بیان روایت حرکت این قافله، راوی این آیین به شکل نعل به نعل به معرفی اصحاب و یاران سپاه امام حسین (ع) می‌پردازد. چه یاران باوفایش و چه افراد و کسانی که در میانه راه حق‌طلبی امام، او را رها کردند و امیال و لذت دنیوی را بر رسیدن به اجر اخروی و نوشیدن شربت شهادت در کنار اسوه حقانیت و ایستادگی ترجیح دادند.
در این میان، راوی در بیان افرادی که امام و اصحابش را در میانه راه تنها گذاشتند رو به جمعیت عزادار نهیب می‌زند که چگونه می‌توان از دعوت و بیعت فرزند رسول خدا دلسرد شد و انتظار داشت در کنار جوار رحمت الهی آرامش گرفت؟
در فرازی دیگر از اجرای آیین «خیمه‌کوبی» و در خیل حرکت قافله، با رسیدن وقت نماز، راوی به خواندن اذان می‌پردازد و همزمان با آن دسته عزادار و همراه قافله و تمام هیات آیین خیمه‌کوبی، در هر منطقه‌ای که هستند شروع به برگزاری نماز جماعت همراه با عزاداری و نوحه خوانی می‌کنند و بعد از اتمام بار دیگر مسیر قافله را به سمت روستای نوش‌آباد دنبال می‌کنند.
راوی در کنار همراهی با لشکر اولیا به لشکر اشقیا نیز می‌پردازد و سعی می‌کند در این بین با تأکید بر شخصیت «حر بن یزید ریاحی» که ابتدا در رویارویی با لشکر حضرت امام حسین در گروه دشمنان قرار گرفت می‌پردازد. تا آنکه در نهایت به پذیرفتن و سر خم کردن در برابر بزرگی مقام، جلال، هدف و رسالت حضرت امام حسین (ع) و بیم رسوایی از سربرگرداندن از دستورات نماینده رسول خدا به سپاه امام حسین (ع) می‌پیوندد و تا رسیدن به معراج شهادت در رکاب حضرت به نبرد با سپاه کفر مشغول می‌شود.
روایت راوی ادامه دارد تا آنکه در روز هشتم ماه محرم هیات و دسته عزادار به نوش‌آباد می‌رسد و در این بین شاهد رویارویی دو سپاه اولیا و اشقیا روبه‌روی یکدیگر هستیم. محل توقف کاروان اجرا کننده آیین «خیمه‌کوبی» جایی است که در کنار رود که گروه اجرایی آن را به «فرات» تعبیر می‌کنند و شاهد بستن آب بر لشکر امام حسین (ع) هستیم.
در نهایت آیین سنتی و مذهبی «خیمه‌کوبی» در عصر روز یازدهم ماه محرم همزمان با به اسارت رفتن برخی از افراد و خاندان حضرت اباعبدالله در میان اشک و زاری و ماتم اهالی روستا که مشغول مویه و روضه و عزاداری هستند به پایان می‌رسد.
آن گونه که در تاریخ ثبت شده است، برپایی مراسم آیینی «خیمه‌کوبی» سابقه ۲۵۰ ساله در منطقه آران و بیدگل و همچنین شهر نوش‌آباد دارد و در حقیقت می‌توان آن را نمادی از تصور و تجسم شعار «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا» دانست، می‌تواند برای هر یک از بازدیدکنندگان و یا حتی شنوندگان چنین رخدادی یادآور جفا و ظلمی باشد که بر حضرت امام حسین علیه السلام و یاران باوفایش رفته است.
منبع: ایرنا
انتهای پیام/
