از می١٩٦٨ تا جنبش جلیقه زردها
جنبش «جلیقه زردها» کم‌کم می‌رود تا فرانسه را با یکی از جدی‌ترین چالش‌های داخلی‌اش که از می ١٩٦٨ به این طرف بی‌سابقه بوده، مواجه کند.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛ شدت اعتراضات در این کشور به حدی است که امانوئل مکرون رئیس‌جمهوری فرانسه از هر تریبونی برای تهدید معترضان استفاده می‌کند.
بیشتربخوانید :مقایسه مواضع فرانسه و ایران در قبال اعتراضات تهران و پاریس/آنها در فتنه ۸۸ چه کردند و ما اینک چه می‌کنیم؟
اگر بخواهیم به کندوکاو این‌که ماجرا از کجا آغاز شد بپردازیم، فقط می‌توان گفت افزایش قیمت سوخت عاقبت صدای طبقه متوسط در فرانسه را درآورد. قیمت جهانی نفت این روزها بیش از آن‌که به کام تولیدکننده باشد، مصرف‌کننده‌ها را سر ذوق آورده است، اما این‌که چرا با وجود رویه کاهشی بازار، هزینه سوخت در فرانسه روندی صعودی را طی می‌کند، سیاست‌های مالیاتی دولت مکرون را باید تنها عامل آن تلقی کرد. موضوعی که معترضان فرانسوی نیز به آن اشراف دارند و با پوشیدن جلیقه‌های زردرنگی که در خودروی همه فرانسوی‌ها موجود است و آنان موظفند به محض خراب‌شدن خودرو در خیابان آن را بر تن کنند، قصد دارند اضطراری‌بودن شرایط را برای دولت روشن کنند.
معروف‌ترین جنبش اجتماعی تاریخ
جنبش جلیقه زردها که از ١٧ نوامبر گذشته برابر با ٢٦ آبان سال‌جاری در فرانسه به راه افتاده، بسیاری را به یاد حوادث «می ١٩٦٨» پاریس انداخت. جنبشی کارگری دانشجویی که ٤ هفته به طول انجامید و نقطه اوج آن از سوم تا دهم ماه می ١٩٦٨ رقم خورد. نقطه آغاز حوادث مربوط به این جنبش را باید در اختلافات و زدوخوردهای همیشگی دانشجویان چپ و راست جست‌وجو کرد، با این تفاوت که در می ١٩٦٨ پلیس برای نخستین‌بار در این درگیری‌ها دخالت کرد و کار به اعتراضات خیابانی کشید. جالب است بدانید در نقطه اوج این جنبش و درحالی که خیابان‌های پاریس شاهد صحنه‌های خشونت‌بار بین نیروهای پلیس و معترضان بود، ژرژ پمپیدو نخست‌وزیر وقت فرانسه برای سفری ١٠روزه عازم تهران شد! جنبش می ١٩٦٨ ابتدا در حمایت از حق آزادی بیان شکل گرفت اما در ادامه کمونیست‌ها و آنارشیست‌ها نیز به آن پیوستند.
امانوئل مکرون، در نقش ژنرال دوگل
ژنرال دوگل رئیس‌جمهوری وقت فرانسه ٣ هفته برای یافتن موقعیتی مناسب و زدن ضربه کاری به جنبش می ١٩٦٨ صبر کرد و بعد از ٢٠روز، عاقبت والداک روشه رهبر حزب کمونیست فرانسه این فرصت را در اختیار او گذاشت. روشه در یک سخنرانی با اعلام احتمال سقوط قریب‌الوقوع دوگل، آمادگی حزب کمونیست را برای تشکیل دولت اعلام کرد. دوگل بلافاصله به رادیو رفت و با مردم فرانسه چنین سخن گفت: «من هرگز سقوط نخواهم کرد. من پادشاه فرانسه هستم و این کار را به بهترین نحو به انجام خواهم رساند.» روز بعد میلیون‌ها فرانسوی برای حمایت از دوگل و در واقع از ترس قدرت‌گرفتن کمونیسم به خیابان‌ها آمدند و جنبش می ١٩٦٨ به تاریخ پیوست. جالب آن‌که امانوئل مکرون کمتر از یک‌سال پیش درخصوص این جنبش چنین گفته بود: «این واقعه به آزادسازی جامعه فرانسه کمک کرد و سپس چیزی را (آزادی) معرفی کرد که به حفاظت از آن در جامعه نیاز است.» هرچند امروز جنبش جلیقه زردها کیلومترها از روح اعتراضات می ١٩٦٨ دور است اما خب، مکرون هم کمترین شباهتی با دوگل ندارد!
منبع: روزنامه شهروند
انتهای پیام/
