به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان ،اکثر قریب به اتفاق فیلم‌هایی که تاکنون با نگاهی انتقادی دخالت نظامی ١٠ ساله آمریکا در ویتنام (از ١٩٦٥ تا ١٩٧٥) را ‏زیر سوال برده‌اند توسط خود آمریکایی‌ها ساخته شده‌اند و تقریبا در بین همه آثار سینمایی که به این جنگ پرداخته‌اند، حتی ‏آنهایی که نگاهی حماسی به آن داشتند (مثل رمبو ٢)، هیچ فیلمی را نمی‌یابید که از حضور ایالات متحده در این جنگ به ‏دفاع برخاسته باشد. دلیل این امر کاملا روشن است.

بیشتربخوانید :مردی که در موتور خانه گنج پیدا کرد/متفاوت‌ترین سرایدار ایران را بشناسید + تصاویر

روس‌ها و درسی که نگرفتند

جنگ ویتنام که از آن با عنوان «باتلاق» در لغتنامه‌های سیاسی جهان یاد می‌شود تجربه‌ای بود که به نظر می‌رسید تا ‏مدت‌های مدیدی کسی آن را در نقطه دیگری از کره زمین تکرار نکند، کما این‌که آدولف هیتلر نیز وقتی عزم خود را برای ‏حمله به شوروی جزم کرد، ١٣٠‌سال از شکست ناپلئون در روسیه می‌گذشت، اما باز بعدها همه تجربه بی‌سرانجام امپراتور ‏فرانسه را چون چماقی بر سر هیتلر کوفته و پیشوای آلمان نازی را به درس نگرفتن از تاریخ متهم کردند. درست به همین ‏دلیل وقتی ٤‌سال بعد از خروج مفتضحانه ایالات متحده از باتلاق ویتنام، اتحاد جماهیر شوروی به افغانستان حمله کرد، همه ‏انگشت تعجب به دندان گزیدند و برخی که بدبین‌تر بودند نقش سرویس‌های جاسوسی غرب در ترغیب مسکو برای انجام این ‏خبط بزرگ را دور از ذهن ندانستند. البته حق هم داشتند، زیرا کدام عقل سلیم می‌توانست بپذیرد روس‌ها به همین سادگی ‏خود را در تله‌ای انداخته باشند که یانکی‌ها ٤‌سال قبل با‌هزار بدبختی از یکی مشابه آن، خود را نجات داده بودند.‏

ارتش سرخ زیر تیغ مجاهدین 

‏٣٩‌سال پیش در چنین روزی، برابر ٢٣ دسامبر ١٩٧٩ میلادی، وقتی لئونید برژنف، رهبر اتحاد جماهیر شوروی فرمان ‏عبور سپاه چهلم ارتش سرخ از مرزهای جنوبی این کشور و ورود آن‌ به خاک افغانستان را صادر کرد، حتی به مخیله‌اش ‏خطور نمی‌کرد ارتشی که نازی‌ها را در نبرد مهیب استالینگراد به زانو درآورد، قرار است مهلکه‌ای را تجربه کند که بعدها ‏از آن با عنوان «تله خرس» در دیکسیونرهای سیاسی جهان یاد شود. روس‌های برای حمایت از دولت کمونیست مستقر در ‏کابل از مرزها گذشته و وارد خاک افغانستان شدند، اما وقتی در زمستان‌سال ١٩٨٩ با فضاحتی حتی بیش از رقیب غربی به ‏پشت مرزها بازگشتند، تنها ٣‌سال زمان لازم بود تا دولت تحت‌الحمایه‌شان در کابل از هم پاشیده و قدرت به دست مجاهدین ‏بیفتد. آمریکا حمایت شوروی از ویت‌کنگ‌ها در جنگ ویتنام را با ارایه کمک‌های نظامی به مجاهدین افغانستانی تلافی کرد. ‏در پایان تحریم دو المپیک مسکو و لس‌آنجلس از سوی کشورهای بلوک شرق و غرب، سیل آوارگان افغانستانی که راهی دو ‏کشور همسایه یعنی ایران و پاکستان شدند و همچنین تخریب همه زیربناهای اقتصادی اجتماعی و سیاسی این کشور را شاید ‏بتوان تنها دستاورد وارثان لنین و استالین در حمله به افغانستان دانست. ‏

منبع: روزنامه شهروند

انتهای پیام/