رضا ابراهیمی از افرادی است که قدم در زنده نگه داشتن این سنت گذاشته است او می‌گوید: از سال ۸۲ پدرم برای پا درد مادرم تصمیم به ساخت کرسی گرفت و از آنجا بود که شروع کرد به ساخت کرسی و فروش آن و تا الان توسط من ادامه پیدا کرد.

وی می‌افزاید: در طول این سال‌ها مشتریانی متفاوتی را دیدیم و نکته جالب جوانانی بودند که به مغازه ما می‌آمدند اوایل که می‌آمدند کنجکاو بودند که کرسی چیست و حالا طرفدار کرسی هایمان شده اند و اکثر خریدارانمان جوانان هستند.

                                                 
ابراهیمی ادامه می‌دهد: در این مدت پیشرفت‌های خوبی هم کرده ایم و قطعاتی که قبلا از چین و ژاپن خریداری می‌کردیم حالا خودمان تولید می‌کنیم و مشتریانی داریم که از کارمان راضی هستند.

وی تصریح می‌کند: شعبه‌های مختلفی در شهر‌های دیگر همچون ساری تهران اردبیل و همچنین کشور‌های دیگر نیز همچون آلمان، آمریکا و هلند نیزفرستاده ایم.

به میان مردم رفتم تا ببینیم آن‌ها چه از کرسی و گرمای بین خانواده‌ها به یاد دارند؟ با حسن مشغول صحبت شدیم از حال و هوای آن دوران می‌گوید: متولد ۶۰ هستم و آن دوران را به یاد می‌آوردم که با بچه‌های فامیل نفت می‌آوردیم در کرسی مادربزرگ می‌گذاشتیم و با برف‌های شدیدی که قدم بر زمین می‌گذاشتند خبر از آمدن زمستان می‌دادند برای گرم کردن و کم کردن لرزش تنمان خودمان را به زیر کرسی می‌بردیم و مشغول شنیدن داستان‌های مادر و پدر بزرگ و خوردن تنقلات می‌شدیم.

حسن در ادامه می‌گوید: اما حالا دیگر این جمع‌ها را کمتر می‌بینیم و نحوه استفاده از کرسی‌ها هم متفاوت شده و یکی از دلایل آن پیشرفت سیستم‌های گرمایشی حالا‌ی تواند باشد که یگر مردم را به سمت اتفاده از کرسی‌ها نمی‌برد.

وی تصریح می کند: آن حال و هوا را دیگر نمی‌توان حس کرد مشغله‌های زندگی آنقدر زیاد شده است که دیگر فرصت نمی‌کنیم فامیل و دوستان را ببینیم همه ذهن‌ها درگیر مشکلات اقتصادی و کاری شده است وفرصت تجربه آن حس نزدیکی و صمیمیت از ما گرفته شده است.

حسن ادامه می دهد: آن گرما صمیمیت دیگر نیست فامیل‌های نزدیکمان را شاید ماهی یکبار ببینیم حتی در خانه نیز بعد از سرکار که به خانه می‌آیم همسر و فرزندانم سرشان با گوشی هایشان گرم شده و حرفی هم که بینمان رد بدل می‌شود خواندن همان پبام‌های فضای مجازی است.

محمد حیدر پور جامعه شناس فرهنگی و مدرس دانشگاه با اشاره به کرسی که یکی از نماد‌های سنت‌های گذشته و نزدیکی افراد است می‌گوید: جدا شدن حانواده‌ها از یکدیگر دلایل متعددی دارد یکی از عمده‌ترین دلابل آن مسائل افتصادی است که در جامعه وجود دارد و دعوت مهمانان نیز هزینه‌های زیادی را در بر می‌گیرد بنابر این مردم به کم کردن ارتباطات خود رضایت می‌دهند.

 

                           

وی ادامه می‌دهد: دلیل دیگر این موضوع استرس‌ها و درگیری‌های ذهنی ناشی از شغل و کار مردم است و روند صنعتی شدن و مدرن شدن همه را مشغول خود کرده است.

پژوهشگر مسائل اجتماعی با اشاره به مدرن شدن و رو آوردن مردم به تکنولوژی می گوید: مدرن شدن باعث شده است تا مردم به سمت فردگرایی بروند و با استفاده از تکنولوژی خود را سرگرم می‌کنند و در آن با افراد دیگر، دوستان و خانواده ارتباط برقرار می‌کنند و به شکلی شده است که حتی در خانه هایشان نیز تعاملاتشان بسیار کاهش پیدا کرده است.

حیدر پور با بیان اینکه ژاپن می‌تواند الگوی بسیار مناسبی در این زمینه باشد ادامه می دهد: این کشور به عنوان کشوری که توانسته است هم فرهنگ و سنت‌های خود را حفظ کند هم در تکنواوژی از خیلی از کشور‌های توسعه یافته جلو بزند می‌تواند الگوی بسیار مناسبی برای جامعه باشد.

وی در رابطه با راز موفقیت کشور ژاپن تصریح می کند: ژاپن با داشتن برنامه‌های آموزشی قوی از سنین پایین توانسته سنت‌ها را در میان مردمش نهادینه کند که با پیشرفت تکنولوژی لطمه‌ای به آن وارد نشود.

پژوهشگر مسائل اجتماعی می گوید: ما نیز با حفظ سنت‌های مان می‌توانیم به طراوت و شادی جامعه کمک کنیم اگر حداقل نیاز‌های اقتصادی مردم حل شود تعاملات اجتماعی نیز وضعیت خیلی بهتری را می‌تواند داشته باشد.

حیدر پور در رابطه با چگونگی بازگردادن سنت‌های زیبا و مفید گذشته ادامه می‌دهد: ابتدا باید تجملات را کم کنیم، در دورهمی‌های خانوادگی و دوستانه به صمیمیت و نزدیکی بیشتر فکر کنیم تا تجمل گرایی‌های بیهوده همچنین با دادن آموزش‌ها از سنین پایین می‌توانیم در جهت حفظ ست‌ها، ارتباط و تعاملات اجتماعی موفق باشیم.

همه ما می‌توانیم با فرهنگ سازی در رسانه‌ها ،فضای شهر و دادن آموزش‌هایی موثر در محیط‌های آموزشی تکنولوژی را کنترل و فرهنگ‌ها و سنت‌ها خود را حفظ و با کنار گذاشتن تجملات روابط هایمان همچون گذشته صمیمی و شیرین کنیم.

انتهای پیام//آ. ح