به گزارش خبرنگار حوزه سینما  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سخنرانی بهروز افخمی با موضوع تاثیر جشنواره‌های خارجی بر سینمای ایران با حضور جمعی از خبرنگاران، مردم، دانشجویان سینما و ... در سالن شماره ۳ سینما فلسطین برگزار شد.

افخمی درباره سینمای ایران پس از انقلاب و اثرپذیری آن از جشنواره جهانی گفت: سینمای ایران پس از انقلاب و تا سال ۷۰، در جشنواره‌های خارجی حضور داشت. در اصل سینمای ما در آن دوران برای اینکه نشان بدهد زنده است و پویا و حتی در دوران جنگ تحمیلی هم فیلمسازان ما از هنر دور نشده و فیلم می سازند، پا برجا بود و در تلاش برای ارائه تصویر واقعی از سینما و ایران.

وی افزود: مدتی که گذشت فیلمسازان ما فهمیدند جشنواره‌های خارجی چه چیزی از آن‌ها می‌خواهند و چگونه باید فیلم بسازند. تازه فهمیدند فرش قرمز چیست و یاد گرفتند چطور می‌توان جلوه گری کرد و پولدار شد و روی اعصاب مردم راه رفت.  برای همین در دو دهه بعد، اوضاع از کنترل خارج شد و فیلمسازان هم سن و سال‌ من با پولدار شدن و آشنایی با شهرت و موفقیت جهانی کم کم چپ می‌کردند.

افخمی درباره سینما و فیلم های ایرانی در دهه 80 و 90 گفت: ده سال دوم و بخصوص در ده سال سوم، تماشاگران واقعی سینمای ایران سالن‌ها را ترک کردند؛ چون فیلم‌ها برای طبقه ثروتمند بود. حتی طبقه متوسط هم که سودای ثروتمند شدن داشتند، این سینما و نوع فیلم ها را دوست داشتند. تماشاچی سینما با این تفاسیر در دهه 70 و 80 به زیر سه میلیون نفر رسید. فیلم هایی ساخته شدند که سر و ته نداشتند و دولت هم راضی بود؛ چون سینما با این شرایط آزاری نمی رساند.

وی افزود: برای برخی اینکه در جهان شرکت کنیم و جایزه بگیریم و در کشور کسی سینما نرود، خوب بود. اثرپذیری از جشنواره های خارجی به حدی بود که فیلمساز را در حاشیه کن چند ساعت به بحث می‌نشاندند و اهداف خود را به او می‌دادند. 

این کارگردان درباره سینمای فعلی کشور و استقبال از فیلم های کمدی گفت: اینکه استقبال از فیلم های کمدی در ایران بیشتر از فیلم های جدی است، امر عجیبی نیست. در همه دنیا گرایش مردم برای تماشای آثار کمدی و ژانر وحشت بیشتر است. از طرفی به نظر می‌رسد سینما، به خاطر بزرگ شدن تلویزیون‌ها که با تصویر و صدای خوب همراه هستند کمتر مورد استقبال قرار می گیرند. برخی فیلمسازان ما گویا دچار گیجی بعد از تصادف شده اند؛ مدام از مافیا در سینما حرف می زنند. در حالیکه اینطور نیست. واقعیت این است که مردم دوست ندارند برخی فیلم ها را ببینند، پس چرا باید سالن و سانس زیاد به این نوع فیلم ها داده شود؟ فیلمسازان ما تصور کردند باید فیلم روشنفکرانه و سیاه نمایانه بسازند تا دیده شوند؛ اما این طور نشد.

وی افزود: برخی به نوعی رفتار می‌کنند که انگار ساختن فیلم کمدی بد است؛ چرا بد باشد. برخی طوری حرف می‌زنند که انگار کار بدی اتفاق می‌افتد؛ مردم فیلم کمدی و جدی را می‌فهمند. ما ملت با فرهنگی داریم.

افخمی اظهار کرد: البته در این چند سال می بینیم که مراجعه مخاطب به سینما در حال بازگشت است؛ فیلم هایی مانند لاتاری و به وقت شام اکران شد، مغزهای کوچک زنگ زده هم توانست مخاطب سینمای جدی را تا حدی جذب کند. به نظر می رسد سینمای جهان طی چند سال اخیر دست از سر سینمای ایران برداشته و سینمای اصلی ما در حال بازگشتن است. برای همین است که سالن خالی، معتبرترین فیلمسازان ما را از دور خارج  می کند و جوان های مستعد و البته زرنگ می توانند کار کنند.

وی درباره رسالت جشنواره عمار گفت: برخی می پرسند آیا جشنواره عمار ظرفیت بین المللی شدن را دارد. واقعیت این است اگر جشنواره عمار بخواهد مانند دیگر جشنواره هایمان پیش برود، چه فرقی با آنها دارد. ما امیدواریم عمار به وضعیت واقعی و موجود سینمای دنیا توجه کند و روش هایش را بر اساس آن ترتیب دهد. آنچه مسلم است سینمای هالیوودی تسخیر شده توسط یهودیان و حامیان رژیم صهیونیستی، در حال از هم پاشیدن است و سینمای خوب دیگری در حال شکل گیری است که می توان بر اساس آن عمل کرد.

این کارگردان تاکید کرد: سینمای امروز دنیا تقریبا به سمت مخالفت با سینمای آمریکا پیش می رود. مثلا  آواتار سه میلیارد دلار آن هم بدون داشتن ستاره می فروشد؛ فیلمی که حتی هالیوود با آن مخالف است و این یعنی سینمایی مقابل سیاست های آمریکایی و اسرائیلی بوجود آمده است. پس در ایران هم می توان بدون ستاره های گران و با مبالغ کم، فیلم آواتاری ساخت.

افخمی تصریح کرد: برخی حرف از ساخت فیلم وطنی می زنند. اصلا تعیین وظیفه کردن برای فیلمساز و مردم کار درستی نیست؛ حتی اگر از او بخواهیم فیلم ایرانی بسازد. البته من با ساخت فیلم هایی که ایرانی بودن آن اثر را مشخص کند، مخالف نیستم؛ اما نمی توان به عنوان وظیفه بر کسی تحمیل کرد. در برخی فیلم های علی حاتمی ایرانی بودن را می توان دید؛ یعنی یک شیوه خاصی از ایرانی بودن در فیلم های علی حاتمی بود و مال خودش هم بود ولی تقلید از آن کاری کاملا اشتباه است.

وی افزود: زمانی مشکل ما در سینما این بود که فکر می کردیم یک راه کلی برای سینما تعریف کرده و باید بگوییم همه طبق آن پیش بروند. در صورتی که اینطور نیست؛ باید موانع را از بین ببریم تا فیلمساز کارش را به خوبی انجام دهد. به عنوان نمونه ما شورای پروانه ساختی داریم که گاه با فیلمسازان انقلابی بیشتر مشکل دارند.

او درباره احتمال ساخت فیلمی ایرانی و دریافت جایزه جهانی گفت:  جریان اصلی سینمای هر کشوری از جریان جشنواره ای هر کشوری فاصله دارد و در نهایت مردم تعیین کننده هستند. واقعیت این است که ما گاهی در کشور خودمان نمی توانیم به درستی فیلم بسازیم، حالا می خواهیم اثری در جهان و یا جهانی تولید کنیم؟! شک نکنید سینما و جشنواره دنیا برای خود مافیا دارد و اولویت و اهداف سیاست خودشان در آن لحاظ می شود.

انتهای پیام/