به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، حضرت علی بن موسی الرضا (ع) در رساله ذهبیه فرموده‌اند: آب چاه اگر جریانش ادامه داشته باشد، گوارا، صاف و سودمند است.

اما آب دره‌ها و گودی ها، گرم و غلیظ هستند، در تابستان برای آنکه در یک جا راکد است و آفتاب دائما بر آن می‌تابد، گاهی آشامیدن چنین آبی باعث تولید صفراء و بزرگی طحال می‌شود.

آب‌های راکد خصوصا آن‌ها که رویش باز است و گرمای هوا در آن‌ها اثر گذاشته باشد از نظر بهداشتی غیر قابل قبول و سنگین است؛ چنین آبی، چون به وسیله برف در زمستان سرد می‌شود مولد بلغم است و، چون بر اثر تابش آفتاب در تابستان گرم می‌شود، مولد صفرا و سوداء است.

آب راکد به علت کثافت و اختلاط آن با املاح زمین و به علت تابش آفتاب، مواد مفید آن تبخیر می‌شود در نتیجه به طحال آسیب رسانده و پوست بدن را نازک (مایعات داخلی و ترشحات غددی را رقیق میکند) می‌کند.

مصرف آب راکد، احشاء را (اعضاء داخلی) سفت و محکم می‌گرداند، گردن، شانه‌ها و بازو‌ها را لاغر و ضعیف می‌کند، حس گرسنگی و عطش را زیاد می‌کند، ایجاد ثقل و یبوست می‌کند، مجاری دفع ادرار و فضولات را مشکل می‌سازد- و بسیار اتفاق یافته که حبس ادرار و استسقاء (نوعی بیماری که بیمار عطش زیاد دارد و آب بسیار می‌خواهد) پدید می‌آورد.

استفاده از آب راکد گاهی موجب پایین افتادن معده و روده می‌شود و شخص را گرفتار ذات الریه و مشکلاتی برای طحال به وجود می‌آورد، کبدش تنبل و خوراکش کم می‌شود و در مخاطره جنون و بواسیر واقع می‌گردد.

منبع: قدس آنلاین

انتهای پیام/