به گزارش خبرنگار حوزه کلینیک  گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان، عینک و یا وسایلی همانند آن که بتواند به بینایی افراد کمک کند از دیرباز با اسامی مختلف وجود داشته است که کمتر کسی از آن ها اطلاع دارند و امروز  قصد داریم تا به بررسی تاریخچه پیدایش عینک بپردازیم.

تاریخ و وسایلی که در گذشته به عنوان عینک نامگذاری می شدند!

بررسی های تاریخی نشان می دهد که در زمان مصری ها، یونانی‌ها و رومی‌های باستان هیچ گونه وسیله‌ی کمک بینایی وجود نداشته و این نظر از روی نامه‌ یک فرد رومی که صد سال پیش از میلاد نوشته شده و در آن تاکید دارد او به خاطر سن زیادش و این که دیگر نمی‌تواند مطالعه کند و برای این کار باید به بردگانش متکی باشد استعفا می‌دهد، تایید می شود.

و یا نرو (Nero) از یک زمرد که آن را نزدیک چشمش نگه می‌داشته است برای تماشای جنگ گلادیاتور‌ها استفاده می‌کرده است البته این دلیل کافی برای این نیست که بگوییم رومی‌ها از خواص لنز‌ها اطلاعی داشته اند، زیرا این احتمال وجود دارد که نرو از زمرد به خاطر رنگ سبز آن که باعث کاهش نور خورشید می‌شود استفاده می‌کرده است.

ببینید: ساخت عینک آفتابی از ضایعات پلاستیکی با پرینتر سه بعدی

و یا در تاریخ آورده شده است که Plomy اصول کلی بزرگ‌نمایی را شرح داده، ولی لنز‌هایی که در آن موقع وجود داشته است برای بزرگنمایی مناسب نبوده است. قدیمی‌ترین لنز شناخته شده در خرابه‌های نینوای باستانی کشف شده که از کریستال‌های سنگی جلا داده شده ساخته شده است و قطر آن یک و نیم اینچ است. در حدود سال صدم بعد از میلاد سنگ مخصوص مطالعه یا آن چه که ما آن را به عنوان شیشه بزرگنمایی کننده می‌شناسیم، پدیدار شد.

این مطلب را از دست ندهید: ۶ ویژگی عینک آفتابی استاندارد که باید بدانید

این وسیله در واقع قطعه‌ای از یک کره‌ شیشه‌ای بود که در مقابل متن مورد مطالعه قرار داده می‌شد تا حروف را بزرگ کند. این وسیله راهبان پیر را قادر به مطالعه می‌ساخت و احتمالا این نخستین وسیله‌ی کمک بینایی بوده است، ونیزی‌ها یاد گرفتند که شیشه را برای ساختن این وسیله تولید کنند و بعد‌ها نیز لنز‌هایی که به جای قرار گرفتن بر روی متن مورد مطالعه در یک فریم در مقابل چشم جای می‌گرفت را ساختند.

ورود چینی ها به ساخت عینک

گاهی اوقات گفته می‌شود که چینی‌ها عینک را دو هزار سال قبل ساخته اند، ولی ظاهرا آن‌ها تنها از این وسیله برای مراقبت از چشم‌های شان در برابر نیرو‌های شیطانی استفاده می‌کرده اند در سال ۱۲۶۸، Roger Bacon فیلسوف انگلیسی در کتاب Opus Majus نوشت: اگر کسی حروف یا اشیاء ریز را از طریق یک کریستال یا شیشه یا ماده شفاف دیگر نگاه کند و آن شیء شبیه قطعه تحتانی یک کره باشد در حالی که طرف محدب آن به طرف چشم باشد او خواهد توانست حروف را بهتر ببیند و حروف بزرگ‌تر به نظر خواهند آمد؛ بنابراین چنین وسیله‌ای می‌تواند برای همه مفید باشد و آن‌هایی که چشمان شان ضعیف‌تر است خواهند توانست حروف را بهتر ببینند حتی اگر حروف خیلی کوچک باشند.

درسال ۱۲۸۹ در یک کتاب با عنوان Trait de con uite de la famille نوشته شده که من به قدری در اثر کهولت ناتوان شده ام که بدون وسیله‌ای که به نام عینک معروف است نمی‌توانم بخوانم یا بنویسم.

این مطلب را از دست ندهید: عینکی که خواب‌آلودگی شما را رفع می‌کند

این وسیله اخیرا برای افراد مُسن که دچار ضعف بینایی هستند اختراع شده است و او اظهار می‌دارد که بیست سالی بیش نیست که هنر عینک سازی که از مفید‌ترین هنر‌های روی زمین است کشف شده است. من خودم فردی را که آن را برای نخستین بار ساخته دیده و با او صحبت کرده ام. نام نخستین ابداع کننده‌ی عینک ناشناس باقی مانده است. نخستین تابلوی هنری شناخته شده که در آن عینک به کار رفته است توسط Tommaso de modena در سال ۱۳۵۲ ترسیم شده است. 

وی دو برادر را نشان می‌دهد که در حال مطالعه هستند و یکی از آن‌ها یک شیشه‌ بزرگ کننده را نگه داشته و دیگری عینکی بر روی بینی خود دارد. اگرچه Tommaso در این کار پیشقدم شد، ولی سایر نقاشان، عینک را بر روی بینی همه‌ی افراد قرار می‌دادند که احتمالا نشانه‌ای از دانش و خرد واحترام بود. از قرن چهاردهم به بعد نقاشان چهره‌هایی از St. lucy را رسم کرده اند که اغلب عینک مخصوص خودش را با خود دارد.

این مطلب را از دست ندهید: اهمیت استفاده از عینک آفتابی در فصل گرم سال

یکی از مهم‌ترین پیشرفت‌هایی که در ساخت عینک در قرن شانزدهم به وجود آمد معرفی عدسی‌های مقعر برای اصلاح نزدیک بینی بود. Pope leox که خودش نزدیک بین بود از عینک‌های مقعر در هنگام شکار استفاده می‌کرد و ادعا نمود که این عینک او را قادر ساخته تا از همراهانش بهتر ببیند.

نخستین عدسی‌های عینک

نخستین عدسی‌های عینک از جنس کوارتز بودند، زیرا شیشه هنوز ابداع نشده بود. عدسی‌ها بر روی فریم‌هایی از جنس استخوان و فلز و حتی چرم سوار می‌شدند. استفاده از عینک از ایتالیا به کشور‌های دیگر مانند فرانسه، آلمان و اسپانیا نیز گسترش یافت. در انگلستان در سال ۱۶۲۹ یک شرکت عینک سازی تاسیس شد که در آرم آن سه عدد عینک دیده می‌شد و شعار آن این بود؛ امکانی جدید برای افراد مُسن و از لحظه‌ای که عینک اختراع شد مشکلی وجود داشت که تقریبا برای ۳۵۰ سال حل نشده باقی ماند: "چگونگی قرار گرفتن عینک بر روی صورت". با تمام پیشرفت‌هایی که در طی سال‌ها صورت پذیرفت فرم عینک یکی از بهترین نمونه‌های ضعف مهندسی طراحی بود.

این مطلب را از دست ندهید: عینک آفتابی، چه مدل و رنگی را انتخاب کنیم؟

مرکز ثقل و مرکز چرخش خیلی از هم دور بودند و بنابراین امکان نگهداری عدسی‌ها در جایگاه دلخواه وجود نداشت. فریم‌ها تا حد زیادی به بینی اتکا داشتند که از نظر اندازه، شکل و سفتی در بین افراد مختلف متغیر بود. برای این عینک لازم بود که صفحه‌ عدسی‌ها بر محور بینایی، عمود باشد. اگر چه که این امر از نظر هندسی تنها برای یک جهت نگاه امکان پذیر است و در سایر جهات نگاه تغییراتی در قدرت اسفروسیلندر روی می‌دهد.

همچنین لازم است تا مرکز اپتیکی هر عدسی دقیقا در مرکز هر مردمک قرار داده شود و ظاهرا این امر غیر ممکن است، زیرا چشم‌ها دائما حرکت می‌کنند و انواع حرکات مختلف را نشان می‌دهند. عینک سازان اسپانیایی در قرن هفدهم نوار‌های حریری را امتحان کردند که می‌شد آن‌ها را به فریم متصل کرد و سپس آن را به دور گوش حلقه زد. میسیونر‌های ایتالیایی واسپانیایی مدل‌های جدید عینک را به چین منتقل کردند. چینی‌ها قطعاتی از سرامیک یا فلز را به جای نوار‌هایی که به دور گوش حلقه می‌شد، به کار بردند. این ابداع بلافاصله در همه جا منتشر شد.

این مطلب را از دست ندهید: تولید برق با عینک آفتابی!

در سال ۱۷۵۲، James Ayscough در آخرین اختراع خودش عینکی با دسته‌های دارای لولای دوگانه را تبلیغ کرد. این عینک به سرعت در همه جا انتشار یافت و در نقاشی ها، کتب و کاریکاتور‌های این دوره به وفور یافت می‌شود. عدسی‌ها از شیشه‌ی رنگی و یا شیشه‌ی ساده ساخته می‌شدند. Ayscough احساس کرد که شیشه‌ سفید اثرات خوبی بر روی چشم ندارد و به همین دلیل شیشه‌های آبی و سبز را توصیه کرد. مردان و زنان اروپایی به ویژه فرانسوی‌ها در مورد استفاده از عینک خیلی خویشتن داری به خرج می‌دادند. اشراف پاریس تنها عینک را در پنهان استفاده می‌کردند.

مردم انگلستان و فرانسه از عینک‌هایی که به راحتی پنهان می‌شد استفاده می‌کردند، اما در اسپانیا عینک در میان همه‌ اقشار رایج بود، زیرا مردم فکر می‌کردند که عینک باعث می‌شود آن‌ها مهم‌تر و با وقارتر به نظر آیند.

آمریکایی‌های استعمار گری که مُسن و یا دوربین بودند عینک را از اروپا وارد کردند. عینک اساسا مخصوص استعمارگران با سواد و صاحب نفوذی بود که نیاز به یک وسیله‌ی با ارزش و گرانبها داشتند. در اوایل سده هجدهم قیمت عینک در حدود ۲۰۰ دلار بود.

بنیامین فرانکلین در سال ۱۷۸۰ عینک‌های دو کانونی را ابداع نمود. او بعد‌ها نوشت: من دو عدد عینک قدیمی داشتم که یکی را برای مطالعه و دیگری را برای دیدن مناظر دور به کار می‌بردم وقتی که دریافتم که این تغییر عینک‌ها برایم مشکل آفرین است من شیشه‌های هر دو عینک را نصف کردم و نیمی از هر کدام را در یک فریم جای دادم بدین ترتیب من همیشه از یک عینک استفاده می‌کنم و تنها کافیست که چشمانم را بالا یا پایین ببرم تا بتوانم هم دور و هم نزدیک را ببینم. عدسی‌های عینک دو دید در نیمه‌ی نخست قرن نوزدهم پیشرفت کمی پیدا کردند.

واژه‌ دو کانونی و سه کانونی توسط Isaac Hawkins که عینک‌های سه کانونی را در ۱۸۲۷ معرفی کرد، ابداع شد. بین سال‌های ۱۷۸۱ و ۱۷۸۹ عینک‌های نقره‌ای با دسته‌های لغزنده در فرانسه ساخته شد، ولی گسترش عمومی آن تا قرن نوزدهم طول کشید.

این مطلب را از دست ندهید: خطری که در پس مد عینک‌های آینه‌ای سراغتان می‌آید

Monocle که در ابتدا eye ring نامیده می‌شد در سال ۱۸۰۰ در انگلستان معرفی شد. یک جوان اتریشی به نام J.f.Voigtlander که اپتیک را در لندن فرا گرفته بود، ایده‌ Monocle را با خود به آلمان برد. او در سال ۱۸۱۴ شروع به ساخت Monocle در وین و سپس آن را منتشر کرد. نخستین استفاده کنندگان از مردان طبقات بالای جامعه بودند. بعد از جنگ جهانی اول از اعتبار آن کاسته شد که البته بی ارتباط با ارتش آلمان نبود.

Lorgnette دو عدسی در یک فریم بود که استفاده کننده، آن را با یک دسته طرفی نگه می‌داشت و یکی دیگر از ابداعات قرن هجدهم بود (توسط یک انگلیسی به نام Adams) فریم و دسته اغلب به طرز هنرمندانه‌ای تزئین می‌شد، زیرا توسط خانم‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفت و بیشتر به عنوان یک وسیله‌ی تزئینی مورد استفاده قرار می‌گرفت تا یک وسیله‌ی کمک بینایی و تا پایان قرن نوزدهم همچنان رایج بود.

عینک‌های پنسی یا Pince-nez در دهه ۱۸۴۰ پدیدار گشتند، ولی این در نیمه‌ی دوم قرن نوزدهم بود که تحول عمده‌ای در رواج این عینک‌ها در میان مردان و زنان به وجود آمد. در قرن نوزدهم مسئولیت انتخاب لنز صحیح بر عهده‌ مشتری بود حتی وقتی که از عینک ساز خواسته می‌شد که لنز صحیح را برای آن‌ها انتخاب نماید او این کار را به صورت تصادفی و اتفاقی انجام می‌داد.

این مطلب را از دست ندهید: عینک ویژه برای استفاده طولانی از رایانه

در شروع قرن بیستم دکتر Norburne Jenkins در ژورنال اپتیک نوشت: استفاده از عینک در خاج از خانه یک ضرورت است. عینک برای خانم‌ها چندان جذاب نیست. در واقع بیشتر مردم آن را تحمل می‌کنند، زیرا به آن‌ها گفته می‌شود که استفاده‌ی تمام وقت از آن، تنها راه جلوگیری از بروز مشکلات جدی برای چشم است. باوجود این نوع اظهار نظر‌ها انواع متعددی از عینک و لوازم اپتیکی در دسترس بودند و در محل‌های عمومی مورد استفاده قرار می‌گرفتند. عینک‌های دارای شیشه‌های گرد بزرگ و با فریم‌هایی از لاک لاک پشت در سال ۱۹۱۴ رایج گشتند.

اکنون زمانی فرا رسیده بود که انسان به جای این که از داشتن عینک خجالت زده باشد واقعا از داشتن آن احساس غرور کند. عینک‌های بزرگ مدور و عینک‌های پنسی در قرن بیستم نیز مورد استفاده قرار گرفتند. در دهه‌ سی تاکید زیادی بر روی مدل عینک می‌شد و انواع مختلفی از فریم‌های عینک در دسترس بودند. در ۱۹۳۸، Rosenthal نوشت که عینک‌های پنسی هنوز توسط پیرزنان و پیرمردان مورد استفاده قرار می‌گیرد و توسط عده‌ی کمی در ایالات متحده به کار برده می‌شود. در دهه‌ سی استفاده از عینک‌های آفتابی بسیار فراگیر شد.

انتهای پیام/