در تاریخ دخالت‌های نظامی ایالات متحده در نقاط مختلف جهان، چه آن‌جا که مداخله با شکست قطعی همراه بوده است، مثل جنگ ویتنام و چه آنجایی که حداقل در ظاهر یک پیروزی بی‌گفت‌و‌گو به دست آمده است؛ مثل عراق، واشینگتن برای توجیه افکار عمومی، همواره وجود عاملی اهریمنی و مضر برای امنیت آمریکا را دلیل اصلی ورود نظامیان این کشور به جنگ عنوان کرده است. در جنگ ویتنام براساس مقتضیات آن دهه «کمونیسم» ایفای نقش این عامل اهریمنی را برعهده داشت و در جنگ عراق وجود چهره‌ای پلید چون صدام حسین کفایت می‌کرد تا دروغ ذخیره‌سازی تسلیحات کشتار جمعی از سوی دولت بعث مورد شک و شبهه هیچ آمریکایی قرار نگیرد. این میان اما قضیه افغانستان که ترامپ تلاش دارد نظامیان کشورش را از آن‌ خارج کند، کمی متفاوت با بقیه است.

زمانی یک سیاستمدار آمریکایی درخصوص جنگ ویتنام گفته بود: «ما برای بزرگترین «هیچ» تاریخ در ویتنام  جنگیدیم»! حالا به نظر می‌رسد حضور ١٨ساله آمریکا در افغانستان نیز از همین منظر قابل بررسی باشد و شاید اگر امروز در این جمله جای ویتنام را با افغانستان عوض کنیم، کسی خرده چندانی به آن نگیرد.     

جنگ در افغانستان گویی از همان ابتدا هیچ خیر و برکتی برای آمریکایی‌ها به دنبال نداشت. از پرتاب موشک‌های کروز یک‌میلیون دلاری به سمت چادرهای یک دلاری گرفته تا اقامت چندین و چندساله اسامه بن‌لادن رهبر گروه القاعده در کوه‌های صعب‌العبور افغانستان، آن‌هم درحالی‌ که دستگیری یا نابودی بن‌لادن به‌عنوان همان عامل اهریمنی مشهور دلیل اصلی حمله آمریکا به افغانستان بود، همچنین شکست در حذف کامل گروه طالبان از صحنه سیاسی، اجتماعی افغانستان... همه و همه ثابت می‌کنند که استثنائا ترامپ این‌بار چه از روی حساب و کتاب و چه از سر تصادف تصمیمی درست و در جهت منافع ملی آمریکا اتخاذ کرده است. شاید اگر امروز رئیس‌جمهوری دیگری در کاخ سفید بود، سنا و کنگره در پذیرش درخواست او تعلل به خرج نمی‌دانند اما عملکرد ترامپ تاکنون به‌گونه‌ای بوده است که حتی به کارهای عاقلانه‌اش نیز با دیده شک و تردید نگریسته می‌شود و البته نمی‌توان به این وضع خرده گرفت، چه آن‌که آقای رئیس‌جمهوری به‌واقع جایی برای دفاع از خود باقی نگذاشته است.   

منبع: روزنامه شهروند

انتهای پیام/