به گزارش حوزه سینما  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، نشست خبری فیلم «جمشیدیه» با حضور یلدا جبلی (کارگردان)، ستاره پسیانی، پانتهآ پناهی ها، سارا بهرامی، حامد کمیلی، شادی کرم وردی، ندا جبرائیلی، محمد ولی زادگان (بازیگران)، محمد صادق آذین (تهیه کننده)، فردین خلعتبری(تهیه کننده و آهنگساز)، آرش قاسمی(صداگذار)،حبیب مجیدی(عکاس)، عظیم فراین(گریمور) و دیگر عوامل فیلم با اجرای محمود گبرلو در سومین سانس از ششمین روز از جشنواره برگزار شد.

یلدا جبلی درباره اینکه بازی‌ها شعاری می شود و موجب عدم باورپذیری فیلم می شود، گفت: من این طور فکر نمی‌کردم.

محمدصادق آذین تهیه کننده نیز با بیان اینکه وقتی قصه فیلم را خواندم خیلی روی من تاثیر گذاشت، گفت: البته من تهیه‌کننده‌ای نبودم که تمام سرمایه ی آن را تامین کنم بنابراین همکاری کردم و قصد من کمک جهت ساخت یک فیلم اجتماعی خوب بود. زحمت بیشتر گزارش و اجرای تولید روی دوش فردین خلعتبری بود.

خلعتبری نیز در این باره گفت: ما جمشیدیه را زندگی کردیم و ساختیم و فکر می‌کنم در کنار ما حیات پیدا می کند.

جبلی درباره پرسشی مبنی بر ضد انسانی بودن و شعاری بودن فیلم جمشیدیه توضیح داد: من این طور فکر نمی کنم. یک قاضی مشاور پروژه ما بوده است. خیلی برایم عجیب است که می گویید این فیلم شعاری است. عجیب این است ما در شرایطی زندگی می کنیم که نوع دیگری حرف زدن را بارها از دوستان خودمان می شنویم و این موضوع برایمان عجیب است.

او همچنین درباره پرسش دیگری مبنی بر بازی کیومرث پوراحمد در فیلم «جمشیدیه» گفت: فکر کردیم پور احمد برای نقش پدر خوب است. در نمایش های مردمی بازی او را دوست داشتند و زمانی که پوراحمد را انتخاب کردیم و او لطف کرد با ما همکاری کرد، فکر کردیم این بهترین انتخاب است.

پانته آ پناهی ها در مورد بازی خود در این فیلم گفت: دلیل انتخاب این نقش که البته چندان هم متفاوت نیست، همزادپنداری با این خانمی است که در دوراهی سختی قرار دارد.

جبلی در مورد علت عدم بازجویی از همسر ترانه در فیلم گفت: قصه جمشیدیه قطعا قصه دادگاه و بازجویی نیست. در چنین قصه هایی هرکس تلاش می کند شکلی از داستان را نشان دهد. یکی بازجویی، یکی زندان و یکی هم کشمکش برای گرفتن رضایت از خانواده مقتول. ما تلاش کردیم از این زاویه به داستان بپردازیم.

خلعتبری در پاسخ به سوالی در مورد شعاری بودن فیلم گفت: ما وقتی از خودمان می خواهیم در دادگاه از خودمان دفاع کنیم،چون دادگاه جایی رسمی است،ادبیات فردی که در آنجا قرار می گیرد رسمی است.چرا می گوییم رسمی حرف زدن شعاری حرف زدن است؟ طرف پای مرگ و زندگی اش در میان است مگر می تواند فلسفی حرف بزند؟ حتما مگر باید طرف فارغ التحصیل فلسفه باشد که چنین حرف هایی بزند؟

جبلی در پاسخ به پرسشی درباره اینکه نظرش درباره فیلم های دورهمی چیست؟ گفت: به نظر شما جمشیدیه یک فیلم دورهمی در آپارتمان ساده است؟ این طور نیست. قصه های آپارتمانی قصه مورد علاقه من است اما بنا بر شرایط سینما ترجیح دادم به دنبال آن نروم. گاهی اوقات جبر و فضاهای فارغ از اینکه فیلمسازان آن را دوست دارند، آنها را به سمتی می برد که فیلم های آپارتمانی بسازند. بسیاری از فیلمسازان دوست دارند هر آنچه که تخیل شان حکم می کند روی کاغذ بنویسند اما برای 20 درصد از فیلمسازان این امکان نیست.

او درباره اینکه برای انتخاب زوج کمیلی و بهرامی در فیلم سابقه بازی این دو تاثیری برای انتخاب هم داشته است؟ گفت: بله تاثیر داشت زیرا مهم بود که زوج ترانه و امیر، چهره آشنایی برای مخاطب داشته باشند.به دلیل محدودیت زیادی که در روابط خانوادگی و زن و شوهر داری، احساس کردم این امر می تواند عقبه خوبی برای مخاطب داشته باشد جدا از اینکه این دو بازیگر بهترین انتخاب نیز بوده اند.

بهرامی نیز در پاسخ به تکراری بود همکاری اش با حامد کمیلی، توضیح داد: کاش سوال های بهتری از من می کردید. این موضوع برای من به عنوان بازیگر اصلا اهمیت ندارد. یکی از وسواس هایم این بود که من و حامد کمیلی بازی تکراری نکنیم و اگر سوال کننده پیشنهاد و خاطره ای از تکراری بودن کار ما دارد به من بگوید زیرا برایم مهم است. من با آقای کمیلی زیاد بازی کردم اما هرگز شخصیت ترانه را در مقابل او بازی نکردم.

جبلی در پاسخ به سوالی در مورد طراحی های صحنه دادگاه و دادسرا و شعبه بازپرسی گفت: من برای ساخت این فیلم در بیش از 50 دادگاه حاضر بودم. ما فکر می کنیم در دادگاه ها همیشه افرادی هستند که چاقوکشی کرده اند یا تخلفات مالی دارند.اما این فیلم بر اساس دادگاه هایی است که من خودم شخصا در آن حضور داشتم. ضمن اینکه وکلا و قضاتی هم به عنوان مشاور در این پروژه با ما همکاری داشته اند. من تلاش کردم حتی فضای راهرو های دادگاه و مود قاضی را هم بر اساس تجربیاتی که در دادگاه ها داشته ام بازسازی کنم.

کمیلی در پاسخ به تکراری بودن بازی اش در مقابل سارا بهرامی، گفت: من یک بازیگر هستم و این کمترین اهمیت را برای من دارد که می خواهم در مقابل یک پارتنر تکراری بازی کنم چون در سینما چیزی به اسم شخصیت پردازی وجود دارد. من اگر در یک گروه قوی قرار بگیرم ترجیح می دهم که حتما بازی کنم. ضمن اینکه بنظرم این آشنایی برای مخاطب باعث اتفاق بدی در فیلم نشده است.

بهرامی در پاسخ به این سوال که آیا نگران این نیست که چون پارسال سیمرغ برده،امسال قربانی جایزه نگرفتن شود گفت: من عاشق جایزه گرفتن هستم اما با صداقت به شما می گویم که هیچوقت برای سیمرغ گرفتن نقش بازی نکرده‌ام. من نقشی بازی کرده ام که با افتخار بتوانم در کنار آن بایستم. با این حال اما نقدی خواندم که واقعا متاسفم شدم. دوست منتقدی نوشته بود که این فیلم درباره فحش است به همراه یک ایموجی خنده و گریه. خدا را شکر که این ایموجی ها وجود دارد تا اهل ادب و قلم ما به آن ها پناه ببرند. متاسفانه لمپنیسم با روشنفکری ما آمیخته شده که این برای جامعه دور از کتاب ایران بسیار بد است.جامعه ای که باید ببیند می توان با آن ادبیات هم از خود دفاع کرد.

جبلی در مورد انتظارش از مخاطب بعد از تماشای فیلم گفت: من انتظار خاصی نمی توانم داشته باشم. من فکر می کنم بحث و گفت‌وگویی که بین مخاطبان پس از تماشای فیلم شکل می گرفت مثلا در مورد همان بحث فحاشی که ما با آن درگیر هستیم برایم ارزشمند است.

جبلی در پاسخ به سوالی در مورد طراحی های صحنه دادگاه و دادسرا و شعبه بازپرسی گفت: من برای ساخت این فیلم در بیش از 50 دادگاه حاضر بودم. ما فکر می کنیم در دادگاه ها همیشه افرادی هستند که چاقوکشی کرده اند یا تخلفات مالی دارند.اما این فیلم بر اساس دادگاه هایی است که من خودم شخصا در آن حضور داشتم. ضمن اینکه وکلا و قضاتی هم به عنوان مشاور در این پروژه با ما همکاری داشته اند. من تلاش کردم حتی فضای راهرو های دادگاه و مود قاضی را هم بر اساس تجربیاتی که در دادگاه ها داشته ام بازسازی کنم.

انتهای پیام/