به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، موزه‌هایی وجود دارند که واقعا بخش‌های بدن را نمایش می‌دهند. بسیاری از آن‌ها به افراد مشهور تعلق دارند و معمولا داستان‌های عجیب و غریبی پشتشان است.

مغز آلبرت انیشتین

 

بخشی از مغز انیشتین در حال حاضر در موزه ماتر در فیلادلفیا نگهداری می‌شود. انیشتین هرگز نمی‌خواست مغزش را در موزه نگه دارند. در واقع او درخواست کرد بعد از مرگش جسدش را بسوزانند تا مکتب فکری جدیدی حول او ایجاد نشود. اما بعد از مرگ انیشتین در ۱۸ آوریل ۱۹۵۵، آسیب شناسی به نام توماس هاروی مغز و چشم‌های این فیزیکدان را برداشت یا به عبارت بهتر دزدید.

 

بعد‌ها خانواده انیشتین اجازه دادند هاروی مغز را نگه دارد به شرطی که فقط برای اهداف علمی استفاده کند. هاروی با کمک مارتا کلر مغز انیشتین را به هزار قسمت تقسیم کرد و آن‌ها را روی اسلایدهای شیشه‌ای گذاشت و برای چند پاتولوژیست فرستاد. دکتر ویلیام اریک از بیمارستان عمومی فیلادلفیا ۴۶ اسلاید را دریافت کرد. بعد از مرگ اریک همسرش آن‌ها را به دکتر آلن استینبرگ داد و او هم آن‌ها را به دکتر لوسی رورک آدامز داد؛ و دکتر آدامز بود که این اسلاید‌ها را به موزه اهدا کرد. نزدیک به ۳۵۰ اسلاید هم در موزه ملی پزشکی و سلامت در مریلند قرار دارند.

 

مغز انیشتین تنها یکی از بسیاری از اعضای بدن است که در موزه ماتر نگه داری می‌شود. آن‌ها کبد‌های به هم چسبیده چانگ و انگ بانکر (اولین دوقلو‌های به هم چسبیده)، جسد زن فیلادلفیایی به نام بانوی صابونی (به دلیل غلظت مومی بقایایش)، و یک روده بزرگ ۲.۷ متری با ۱۸ کیلوگرم مدفوع. جای تعجب نیست که معمولا از بازدیدکنندگان موزه خواسته می‌شود قبل از بازدید چیزی نخورند.

 

جرمی بنتام فیلسوف عجیبی بود که از سال ۱۷۴۸ تا ۱۸۳۲ زندگی کرد. وقتی می‌گوییم عجیب، منظورمان این است که مثلا گربه اش را جناب آقای جان لانگبورن می‌نامید. همچنین بنتام وصیت کرد جسدش را بعد از مرگ حفظ کنند تا بتواند در مهمانی‌های دوستانش شرکت کند.

 

به درخواست بنتام، جسدش بعد از مرگ حفظ و در موزه کالج لندن به نمایش گذاشته شد. اما سر واقعی او از بدنش جدا شد و با یک مدل مومی جایگزین شد. درست است که بنتام عجیب و غریب بود، اما نه به این اندازه که بخواهد سرش را از بدنش جدا کنند. سر او به دلیل اشتباه در مومیایی کردن جدا شد. بنتام وصیت کرده بود که سرش را به روش مردم مائوری نیوزیلند مومیایی کنند. اما دوستش دکتر ساوتوود اسمیت، با این روش آشنا نبود و سرش به شکل وحشتناکی درآمد و ناگزیر جدا شد. سر او هم در موزه نمایش داده می‌شد، اما بعد از اینکه توسط دانشجویان دانشگاه حریف دزدیده شد، در انبار نگه داری می‌شود.

 

ستاره شناس مشهور، گالیله، در سال ۱۶۴۲ درگذشت. در سال ۱۷۳۷ جسد او به یک مقبره جدید در مقابل میکلانژ در فلورانس منتقل شد، آنجا بود که تعدادی از طرفداران گالیله فرصت دزدیدن سه تا از انگشتان دستش، یک دندان و یک مهره او را پیدا کردند. یکی از انگشتان او در نهایت به موزه دانشگاه علوم در فلورانس، ایتالیا رسید. انگشتان باقی مانده (یک شست و یک انگشت وسط) و یک دندان به طور خصوصی توسط یک خانواده نگهداری می‌شدند تا اینکه موزه تاریخ علم، انگشتان و دندان را به دست آورد و اکنون در کنار انگشت سوم نگهداری می‌کند. همچنین نام موزه به موزه گالیله تغییر کرد.

 

آنتونیو اسکارپا ستاره شناس و عصب شناس ایتالیایی بود که در ۳۱ اکتبر ۱۸۳۲ درگذشت. او قبل از مرگش در دانشگاه پاویا کار می‌کرد و در آنجا بیشتر از دوستانش دشمن پیدا کرد. کالبدشکافی اسکارپا توسط کارلو بولچین، دستیار سابق او انجام شد که سر، شست و انگشت اشاره و مجاری ادراری او را جدا کرد. هیچکس نمی‌داند دلیل واقعی این کار چه بوده است. برخی می‌گویند بولچین با این کار اعضای بدن او را برای نسل‌های آینده حفظ کرد. اما باتوجه به بی رحمی اسکارپا، شاید برای انتقام از رئیس سابقش این کار را کرده باشد. به جز سر، بخش‌هایی از اسکارپا در یک موزه ایتالیایی نگهداری می‌شد. سر آناتومیست سال‌ها بعد پیدا شد و در موزه دانشگاه پاویا به نمایش درآمد. این موزه مالک سایر بخش‌های اسکارپا نیز هست، اما تصمیم گرفته آن‌ها را در انبار نگه دارد.

 

چارلز بابیج ماشین حساب‌های امروزی را اختراع کرد و با لقب پدر کامپیوتر شناخته می‌شود. امروزه نیمی از مغز او در موزه علم لندن و نیمی دیگر در موزه هانترین در کالج سلطنتی جراحان در لندن نگهداری می‌شود. برخلاف انیشتین، بابیج واقعا می‌خواست مغزش جایی خارج از جمجمه اش نگهداری شود. چارلز قبل از اینکه در سال ۱۸۷۱ بمیرد، نامه‌ای به پسرش هنری نوشت و در آن با جزئیات درباره مغزش وصیت کرد. چارلز توضیح داد که هیچ تردیدی ندارد که می‌خواهد بعد از مرگش مغزش خارج و حفظ شده و برای ترویج علم و پیشرفت دانش و رفاه بشر استفاده شود.

 

مکواوا به خاطر مقاومت شدیدش دربرابر تهاجم آلمان و استعمار زمین‌های قبیله‌ای هه در تانزانیای امروز شناخته می‌شود. او در سال ۱۸۹۳ علیه آلمان شورش کرد و حتی یک مقام بلندپایه آلمانی را در جنگ کشت. در نهایت آلمان روستا‌ها و قلعه‌های زمین‌های قبیله‌ای هه هه را تصرف کرد. اما هنوز نتوانسته بود مکواوا را دستگیر کند. بعد از اینکه سربازان آلمانی مکواوا را در سال ۱۸۹۸ محاصره کردند، او با شلیک گلوله به سرش، خودش را کشت. اما آلمانی‌ها دست از سر او برنداشتند، جمجمه اش را جدا کردند و به برلین فرستادند.

 

در جنگ جهانی اول، هه هه در کنار بریتانیا علیه آلمان جنگید. همان طور که می‌دانید، بریتانیا در جنگ پیروز شد و برای قدردانی از تلاش‌های هه هه دستور داد که آلمان جمجمه مکواوا را به هه هه بازگرداند. اما آلمانی‌ها جمجمه را پس ندادند. بعد از جنگ جهانی دوم، ادوارد توئینینگ برای پس گرفتن جمجمه تلاش کرد و رد آن را در موزه برمن در آلمان پیدا کرد. در آنجا ۲۰۰۰ جمجمه وجود داشت که ۸۴ عدد از آن‌ها متعلق به تانزانیا بودند. تنها یکی از آن‌ها با گلوله سوراخ شده بود. این جمجمه اکنون در موزه یادبود مکواوا در تانزانیا نگهداری می‌شود.

 

منبع: برترین ها

انتهای پیام/