این روزها، در همه شهرها، شیشه هایی را در کنار خیابان ها می بینیم که یکی، دوتا ماهی ریز، داخل آن انداخته اند و منتظر برای فروش هستند و چه قدر هم مشتری دارند! من نام این شیشه ها را شیشه های مرگ تدریجی گذاشته ام. اصل عرضه و خرید ماهی های قرمز دم عیدی که داخل تشت و تنگ می فروختند و می فروشند، کاملاً غلط و برخلاف فرهنگ و آیین و مراسم ما و یک چیز وارداتی بود و است که این شیوه جدید بی رحمانه نیز به آن اضافه شده است. معمولاً همه ساله از اوایل اسفندماه، تجارت سیاه و کثیف ماهی قرمز، به همراه لاک پشت و سمندر و مار و حلزون و... شروع می شود و درواقع، دعوت و فراخوان بزرگی می شود از این موجوات، برای یک کشتار دسته جمعی که در جای خود، تأثیر بد روی همه به خصوص روان و افکار کودکان می گذارد و حامیان حیوانات نیز به موضوع حساس تر می شوند و تلاش می کنند از تجارت این موجود زنده جلوگیری کنند اما نتیجه ای نمی گیرند؛ چون از آن نقطه کورهایی است که خلأی قانونی داریم. ماهی قرمز، موجود زنده ای است و اسباب بازی و وسیله سرگرمی یا برای دکور منزل نیست. آزار و فراهم کردن زمینه مرگ ماهی ها به این شکل، فارغ از هر دین و مذهبی، امری غیرطبیعی و غیر اخلاقی و غیر انسانی است. بدیهی است که ماهی ها هم درد و رنج را حس می کنند؛ شاید سیستم عصبی پیچیده ای نداشته باشند اما دارای احساس هستند و حتی صاحبان خود را نیز می شناسند و پاسخ می دهند و نسبت به محرک های دردآور و آزاردهنده، عکس العمل نشان می دهند و برای ایجاد تغییر در شرایط آزاردهنده، تلاش می کنند. ماهی قرمزی که با شرایط فعلی تولید می شود و کسی هم جلوی آن را نمی گیرد، برخلاف حق طبیعی اش، امکان تلاش برای حفظ جان و موجودیتش را ندارد و در تنگ های محدود شیشه ای با تنگی نفس، دست به گریبان و تحت شکنجه است. به دلیل نگرش کالاگونه به آن، در پروسه تولید و توزیع، هیچ گونه توجهی به جان و آسایش این موجود نمی شود و اخیراً هم معلوم نیست کی، برای اولین بار آن را اختراع! کرده تا اینجوری این موجودات، داخل شیشه های خیلی کوچک و مینیاتوری، با زندگی دستو پنجه نرم کنند و آخرین نفس هایشان، با زجر همراه باشد. ما که همینجوریش هم خشن هستیم و بعضاً با خودمان هم دعوا داریم؛ چرا همیشه دوست داریم خشونت را رواج بدهیم؟! مهربانی، لطافت و نرمی را نمی توانیم رواج بدهیم؟!