به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، زنگ صدای گرمش برای گوش نسل‌های مختلف آشناست. شناسنامه اش می‌گوید تیرماه امسال ۷۹ ساله می‌شود، اما طراوت حنجره اش باعث شده صدایش اغلب جای شخصیت‌های جوان‎ فیلم‌ها و سریال‌ها بنشیند.

از شرلوک هلمز و رابرت دنیرو (جوانی ویتو کورلئونه) در فیلم «پدر خوانده ۲» گرفته تا جان میلز (پیپ) در فیلم آرزو‌های بزرگ و کیانا ریوز در سه‌گانه ماتریکس، با صدای او شناخته می‌شوند.

منوچهر والی زاده تهرانی، متولد محله لاله زار تهران است. او در سال‌های ۱۳۳۸–۱۳۳۷ یعنی از دوران دبیرستان، بعد از چند تئاتر آماتور به تئاتر تهران راه یافت و در یک نمایشنامه به کارگردانی خانم مورین نقش کوتاهی را به عهده گرفت و پس از مدتی به واسطه صدای خاصش، به استودیوی شاهین فیلم برای دوبله دعوت شد. اولین بار در فیلم «خداداد» جلوی دوربین رفت و تا سال ۱۳۵۶–۱۳۵۷ در حدود ۱۸ فیلم سینمایی بازی کرد. او در سال‌های بعد دوبلوری، بازیگری و گویندگی رادیو و کار مدیریت دوبلاژ را به عنوان حرفه خود ادامه داد و تا امروز در آثار فراوانی صداپیشگی کرده است.

آن چه در ادامه می‌خوانید گفت و گوی کوتاهی با این هنرمند از عالم حرفه‌ای اوست:

فضا برای صدا‌های جوان باز است

حرف اولمان با او از آغاز حرفه‌ای است که خودش می‌گوید حالا خیلی دلبسته آن شده و بخشی از زندگی‌اش را شکل می‌دهد: از بچگی به گویندگی علاقه بسیار داشتم و از سال ۳۸ دوبله را به عنوان یک حرفه پِی گرفتم. البته پیش از آن تجربه بازیگری داشتم و آن حوزه نیز برای من جذابیت خاص خود را داشت. ورودم به عرصه بازیگری خیلی اتفاقی رخ داد. حرف سال‌ها پیش است. آن زمان تهران ۲.۵ میلیون نفر جمعیت داشت و جوانانی که با استعداد بودند، به راحتی جذب عرصه‌های مختلف هنری می‌شدند. خلاصه دست سرنوشت خواست که من هم در مسیر استعدادم قرار بگیرم. راستش را بخواهید حالا اگر جوانی در حوزه خاصی گل کند و استعدادش شکوفا شود، واقعا همت کرده است. هنوز هم بازیگری را دوست دارم البته که حضورم مقابل دوربین یا در صحنه منوط به دعوت کارگردان هاست.

او بحث را عوض می‌کند و می‌رود سراغ هنر دوبلوری. هنری که به گفته او سراسر مهارت است و باید تمام قد شیفته کار باشی تا در آن به موفقیت برسی؛ «طی سال‌های اخیر جوانان با استعداد بسیاری به عرصه دوبله وارد شدند و همیشه این حوزه برای جذب جوانانی که صدا و بیانی خوب دارند، ظرفیت کافی را داشته است. برخلاف باور برخی، این طور نیست که دری بر روی کسی بسته باشد و تنها ۸ تا ۱۰ پیش کسوت در این عرصه فعالیت کنند. برعکس فضا بسیار باز است و همین حالا نیرو‌های تازه نفس زیادی به این حوزه وارد شده و خوش درخشیده اند.»

دوبله ایران، در دنیا یک است

این هنرمند ادامه می‌دهد: از نظر بنده دوبله ایران از تمامی جهات در دنیا یک است. در بسیاری از کشور‌ها صدا را با دستگاه‌ها و فناوری‌های جدید زیر و بم می‌کنند، در حالی که دوبله در ایران توسط گویندگان و با صدای خودشان انجام می‌شود به خصوص در پویانمایی‌ها که دوبله سختی دارند و دوبلور‌های آن‌ها مهارت بیشتری در اجرا و تطبیق صدا دارند، چرا که کارتون و پویانمایی به تیپ‌سازی نیاز دارد و صدا باید متناسب با کاراکتر مربوط همگام سازی شود. خلاصه به دلیل این که شاهد استعداد‌ها و تلاش‌های بسیاری طی این سال ها، در این عرصه در کشورمان بوده ام، می‌گویم که جایگاه خوبی در بحث دوبلاژ در جهان داریم.

والی زاده به رغم تجربه اش کمتر به حوزه «مدیریت دوبلاژ» وارد می‌شود و برای این انتخابش نیز دلایلی دارد: در تعداد کمی از آثار مدیر دوبلاژ بودم، مدیریت دوبلاژ یک فرصت جداگانه می‌خواهد و به مطالعه و حوصله زیادی احتیاج دارد. زمان بر بودن کار را هم به همه این مولفه‌ها اضافه کنید. همه این‌ها باعث شده است ترجیح بدهم کمتر سراغ مدیریت دوبلاژ بروم.

این صداپیشه پیش کسوت، ماندگاری در این عرصه را منوط به تلاش و داشتن یک اجرای خوب و خلاقانه می‌داند و توضیح می‌دهد: خیلی از شخصیت‌ها با صدای دوبلور‌ها در ذهن مردم ماندگار شده اند. اساسا پیوند مناسب شخصیت با صدایی که برای آن ساخته می‌شود؛ به باورپذیری آن کمک می‌کند و اگر صداپیشه‌ای به همه این مولفه‌ها توجه کند و یک اجرای خوب داشته باشد؛ مخاطب با صدای او ارتباط برقرار می‌کند و کلیت کار به دل مردم می‌نشیند. البته تاکید کنم که این رویه به نوعی برای تمامی حرفه‌ها مصداق می‌یابد. می‌خواهم بگویم استعداد داشتن کافی نیست و این همت و تلاش است که هر ظرفیت خوبی را به ثمر می‌رساند.

از علاقه اش به صدای پیش کسوتان می‌پرسیم، اما وی از پاسخ دادن طفره می‌رود و می‌گوید: صدای بسیاری از پیش کسوتان عرصه دوبله ماندگار و دوست داشتنی است، با این حال نمی‌توانم از علاقه ام به صدای شخص خاصی صحبت کنم، چون این کار را کم لطفی به دوستان دیگر می‌دانم، اما در کل باور دارم که صدا‌های دوست داشتنی در عرصه دوبلوری در ایران زیاد است.

مردم باید به صدا‌های جدید هم عادت کنند

والی زاده برایمان از محبت مردم به خودش و صدایش تعریف می‌کند و می‌گوید: شاید این که من با این سن و سال جای جوان‌ها حرف می‌زنم، برای مخاطبان جالب باشد، اما کم‌کم باید فضایی فراهم شود تا مردم به صدا‌های جدید عرصه دوبله هم عادت کنند و حتما این اتفاق خواهد افتاد و از صدا‌های تازه نیز به همین شکل استقبال می‌شود. والی زاده در پایان به علاقه‌مندان به حرفه دوبله توصیه می‌کند: ورود به این حرفه علاوه بر داشتن صدای خوب، مقاومت و عشق هم نیاز دارد. باید امتحان صدا بدهید و فن بیان بلد باشید، این کار صبر و شکیبایی می‌خواهد.

در کنار این ها، حرفه دوبله هم مانند بسیاری از مشاغل دیگر کم و زیاد دارد، بخور و نمیر دارد، یک روز کار داری، روز دیگر نه. باید در مقابل تمام این سختی‌ها ایستادگی کرد. من به مدد تجربه، عشق و علاقه یک دوبلور شدم و چندین دهه است که به‌طور مداوم در این عرصه فعالیت می‌کنم. به رغم تمام این سختی‌ها همیشه از شغلم راضی بوده و شکایتی نکرده ام و نمی‌کنم.

منبع: روزنامه خراسان

انتهای پیام/