پایی که جا ماند
سی سال گذشت؛ سی سال از دفاع مقدس، از پایان جنگ تحمیلیِ حق علیه باطل؛ و بعد از جنگ همه چیز زیبا و ویرانی‌ها آباد شد، غم رفت و جای خود را به شادی داد. خیلی‌ها برای این دفاعِ جانانه و غیرتمندانه و پایان دادن به جنگ نابرابر دشمن، فداکاری و ایثار کرده و ایثارشان را به یادگار با خود آوردند.
آنانی که سی سال انواع جراحت و درد‌های یادگار از جنگ را با بالا رفتن سن خود بیشتر حس می‌کنند و تا آخر عمر همراهشان هست و حالا هم برای دفاع از وطن و مرزهایش حاضرند از باقی مانده وجود خود بگذرند و در صحنه باشند. ای کاش قدر این ارزش‌ها، باورها، گذشت‌ها و شهامت‌های این مردان مرد را پس از سی سال بهتر و بیشتر بدانیم.
ولادت حضرت اباالفضل العباس(ع) جانباز دشت کربلا، که در تقویم مصادف با «روز جانباز» است، بهانه‌ای شد تا قدم به قدم با حاج رضا نودهی جانباز ۶۰ درصد جنگ تحمیلی همراه شویم. وی متولد سال ۱۳۳۵ اصالتا اهل سبزوار و ساکن گرگان است. حاج رضا پس از مدت‌ها حضور و نبرد علیه دشمن متجاوز در سال ۱۳۶۵ و در سن ۳۰ سالگی در عملیات کربلای ۵ مجروح و برای همیشه یک پایش در «سه راه شهادت» شلمچه جا ماند.
حاج رضا نودهی پیش از حضور در جبهه‌ها به کار بنّایی ساختمان اشتغال داشت و پس از آن تا سال ۱۳۹۴ با داشتن یک پا بنّایی می‌کرد. او که عضو گروه کوهنوردی جانبازان گلستان نیز است، تاکنون چندین بار موفق به صعود قله‌های سهند، شاهوار و دیگر ارتفاعات بلند گلستان شده و همین دلیلی است تا ماهی یک بار مسیر خانه تا حرم شهدای‌گمنام در تپه نورالشهداء گرگان را طی کرده و طبق قرار همیشگی با دوستان و همرزمان شهیدش دیدار کند.
