به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، هومن برق‌نورد از آن بازیگرانی است که نمک طنازی‌هایش در نقش‌های کمدی، به دل مخاطب می‌نشیند و تقریبا در هر نقشی، یک بازی خوب و بی‌نقص ارائه می‌کند. او این روز‌ها با فیلم «زندانی ها» بر پرده سینماست و در بیش از دو دهه فعالیتش، کارنامه پُر و پیمانی از خود باقی گذاشته است.

به مثابه اغلب همکارانش منتقد سطحی شدن محتوای آثار تلویزیونی و سینمایی ا‌ست و به صراحت می‌گوید: متاسفانه برخی مواقع متن فیلم نامه‌ها آن قدر ضعیف است که نمی‌دانید با آن چه به شما داده اند چه باید بکنید؟ همه آن‌هایی که این هنر را دوست دارند، دغدغه این بی محتوایی را دارند. اما با این حال، او به اتفاقات خوب در این عرصه امیدوار است و سعی می‌کند با وسواس بیشتری به نقش‌ها «بله» بگوید. آن چه در ادامه می‌خوانید، حاصل گفت وگوی کوتاهی است با این بازیگر سینما و تلویزیون:

از تک دیالوگ یک نقش تا نقش اول سریال‌ها و فیلم‌ها

این هنرمند در ابتدای صحبت مان از مسیر ورودش به این عرصه سخن می‌گوید: رشته تحصیلی ام برق است و به طور اتفاقی وارد عرصه بازیگری شدم. حتی در نخستین بازی ام در تئاتر، نقشم یک تک دیالوگ داشت و بس، اما این مسیر را از آن جا تا رسیدن به نقش‌های اول ادامه دادم. وی تاکید می‌کند: اولین تجربه تئاترم در ۱۷ سالگی و با نمایش «دایره گچی» ساخته مجید جعفری رقم خورد. این که می‌گویم، مربوط می‌شود به سال ۶۷؛ آن نمایش هم در سالن اصلی تئاتر شهر روی صحنه بود. البته نقش چندانی در این اثر نداشتم، اما از آن جایی که آقای جعفری مورد اعتماد والدینم بود، برای ادامه حرفه ام با مشکلی مواجه نشدم.

برق‌نورد شهرت خود را مرهون سریال «بیداری» ساخته بهرام عظیم پور و «اشک‌ها و لبخندها» اثر حسن فتحی می‌داند و در پاسخ به این نکته که عمده آثار اخیر او در حوزه طنز بوده است، بیان می‌کند: در یک ژانر ماندگار نمی‌شوم. از این بابت واهمه‌ای ندارم، چون خودم اجازه نمی‌دهم در نقش‌ها تکرار شوم. همیشه حواسم را جمع می‌کنم و در انتخاب هایم وسواس دارم. البته برایم فرقی ندارد که الزاما نقش طنز باشد یا جدی، آن چه برایم مهم است، ارتباطم با آن نقش است.

کیفیت کار و متن هم اهمیت زیادی دارد و از آن چشم پوشی نمی‌کنم. وی تاکید می‌کند: من در آثار طنز مختلفی حضور داشته ام، اما هنوز به آن مرحله نرسیده ام که بگویم بس است و از فردا فقط جدی کار می‌کنم و فکر نمی‌کنم به آن مرحله برسم که در این ژانر کار نکنم. معتقدم این حوزه ظرفیت‌های زیادی دارد و مخاطب هم با آن ارتباط خوبی برقرار می‌کند. من از نقش‌هایی که بازی می‌کنم به واقع لذت می‌برم و عمدتا انرژی که از کار می‌گیرم، برایم مهم است. افرادی که با من کار کرده اند می‌دانند که چقدر تاکیدم برای ارائه یک اجرای خوب، جدی است.

تکرار شدن و تکراری شدن؛ آغاز افول بازیگر

این بازیگر سینما و تلویزیون در ادامه به آسیب‌هایی می‌پردازد که دامنگیر این حوزه شده است و بسیاری از چهره‌های نامدار مثل او، منتقد آن هستند و می‌گوید: متاسفانه برخی مواقع متن‌ها به قدری ضعیف هستند که نمی‌دانید با آن چه به شما داده اند، چه باید بکنید؟ من این نوع نقش‌ها را قبول نمی‌کنم، چون فشار مضاعفی به دنبال دارد و نتیجه‌ای هم که باید حاصل نمی‌شود. نه می‌خواهم فشار مضاعف به خودم بیاورم، نه نتیجه بد بگیرم.

به همین دلیل تلاش می‌کنم متن خوب پیدا کنم و ویژگی مهم یک متن خوب هم بیش از هر چیز، قصه است. چه در کار کمدی و چه در کار جدی، روند قصه بسیار مهم است و در مرحله بعد، این شوخی‌های کار هستند که اهمیت دارند و بسته به خاص بودن شان، مخاطب را با خود همراه می‌کنند.

برق نورد اضافه می‌کند: هر چند تمامی آثاری را که تاکنون بازی کردم، دوست دارم و نمی‌توانم بین آثارم استثنا قائل شوم، با این حال نقش «داوود» در «دزد و پلیس» اثر سعید آقاخانی برایم جذابیت بیشتری داشت و بهترین تجربه بازیگری من محسوب می‌شد، در این اثر، نقش یک دزد دست و پا چلفتی را داشتم و از بازی در آن لذت بردم.

این هنرمند در خصوص دوران اوج و افول یک بازیگر، چنین می‌گوید: به نظر بنده تجربه زندگی در ایفای نقش بسیار موثر است، بنابراین بهترین دوران یک بازیگر را می‌توان ۴۰ تا ۵۰ سالگی او دانست. دوران افول یک بازیگر نیز زمانی آغاز می‌شود که در نقش‌های تکراری فرو می‌افتد و مدام خودش را تکرار می‌کند و حرف تازه‌ای برای گفتن ندارد یا حتی زمانی که به رغم میل باطنی، نقشی را می‌پذیرد، چرا که در این صورت قطعا بازی خوبی از خود به نمایش نمی‌گذارد و همین مسئله موجب می‌شود یک امتیاز منفی در کارنامه او به ثبت برسد.

افول، اتفاقی یک باره نیست و در قالب یک روند رخ می‌دهد. ایفای نقش تکراری سبب می‌شود تاریخ مصرف بازیگر تمام شود و بازیگر دیگری با همان سبک و سیاق جای او را بگیرد.

آشپزی ام خوب است، اما حوصله آشپزی ندارم

برق نورد، مرحوم شکیبایی را الگوی بازیگری خود می‌داند و می‌افزاید: تجربه بازیگری ام را مدیون خسرو شکیبایی هستم، هر چند که خودم برای موفقیت در این مسیر از هیچ تلاشی فروگذار نکردم. یک اصل مهم برای من، مطالعه و فراگرفتن تازه هاست. در میان صحبت مان از اوقات فراغتش می‌پرسیم که به چاشنی لبخندی می‌گوید: حرفه بازیگری زمان مشخصی ندارد، با این حال خانواده ام به این حرفه عادت کرده و با تمام این مسائل کنار آمده اند.

اوقات فراغتی هم ندارم، اغلب یک کار تمام می‌شود و با فاصله کم، کار جدید دیگری را آغاز می‌کنم یا سراغ تمرین تئاتر می‌روم، خلاصه کار تمامی ندارد (با خنده) ...، ولی خب ترجیح می‌دهم اوقات فراغتم را با سفر پُر کنم، مقصد سفر هم برایم تفاوتی ندارد، همین که از کار و هیاهوی تهران دور باشم، برایم کافی است. آشپزی ام خوب است، اما حوصله آشپزی ندارم (با خنده).

برق نورد با بیان این که برخلاف تصور مردم وضعیت مالی بازیگران عالی نیست، به علاقه‌مندان حرفه بازیگری توصیه می‌کند: بهترین مسیر ورود به این عرصه آن است که در رشته‌های مرتبط تحصیل کنند و به کسانی که شغل دیگری دارند و از روی هوس تمایل به بازیگری نشان می‌دهند، توصیه می‌کنم کار خودشان را دنبال کنند.

منبع: روزنامه خراسان

انتهای پیام/