به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان، شبکه فرانس ۲ به نقل از شبکه تلویزیونی «ت. و. سنک» فرانسه در گزارشی این سوال را مطرح کرد: وزن واقعی سیاسی اروپا در برابر آمریکا، چین، روسیه و حتی هند چه میزان است؟ با اینکه کشور‌های اروپایی در حوزه اقتصادی با حضور در متن اتحادیه اروپا به نوعی حاکمیت ملی‌شان را واگذار کرده‌اند, اما در عرصه دیپلماتیک هر کشور موضع خودش را مطرح می‌کند. آیا داشتن سیاست خارجی اروپایی بدون ارتش اروپایی ممکن است؟

فرانس ۲ گزارش می‌دهد: روسای جمهور و دولت‌های اروپایی لااقل برای گرفتن یک عکس دسته‌جمعی با هم متحدند. اما وقتی موضوع تفاهم بر سر مداخله نظامی در لیبی در سال ۲۰۱۱ مطرح بود و یا این اواخر که موضوع محکوم کردن قتل جمال قاشقجی به دست رژیم ریاض به میان آمد، اختلاف نظر‌ها در میان کشور‌های اروپایی عیان گردید. آخرین مثال از این دست به ونزوئلا مربوط می‌شود. کشوری که درگیر یک بحران سیاسی است. اما اروپا برای اینکه موضعی تک صدایی در قبال اوضاع این کشور اتخاذ کند، ناتوان است و نمی‌تواند بین رئیس جمهور منتخب نیکلاس مادورو از یک سو و خوان گوایدو که خودش را رئیس جمهور موقت اعلام کرده است از سوی دیگر، یکی را برگزیند. در مقابل، آمریکا پیش از همه با حمایت از گوایدو موضعش را آشکار کرد و روسیه نیز نشان داد که به هر قیمتی از مادورو رئیس جمهور سوسیالیست حمایت می‌کند؛ اما اتحادیه اروپا نتوانست به سرعت موضع‌گیری کند زیرا ۲۸ کشور عضو آن هم نظر نبودند. در این میان فرانسه از طریق یک توئیت رئیس جمهور مکرون، به علاوه برلین و مادرید، گوایدو را رئیس جمهور موقت تا زمان برگزاری انتخابات ریاست جمهوری بعدی به رسمیت شناختند. اما پایتخت‌های دیگر اروپایی از مادورو رئیس جمهور منتخب حمایت کردند و هر کدام از این کشور‌ها نیز دلایل خودشان را داشتند.

فرانس ۲ گزارش داد: سوال این است که آیا اراده‌ای واقعی در اروپا برای داشتن سیاست خارجی مشترک وجود دارد؟ اتحادیه اروپا قبل از هر چیز به عنوان یک پروژه اقتصادی بنا گردید. در سال ۱۹۹۲ با پیمان ماستریخت از دیپلماسی مشترک سخن به میان آمد و در سال ۱۹۹۷ با پیمان آمستردام، یک سمت نماینده عالی اتحادیه اروپا در سیاست خارجی ایجاد شد. امروز فدریکا موگرینی ایتالیایی این سمت را در اختیار دارد و به مانند یک رئیس حکومت در چهارگوشه جهان مورد استقبال قرار می‌گیرد. از ریاض تا آمریکا تا پکن، وی در همه جا صدای اتحادیه اروپاست.

موگرینی خودش می‌گوید تنها راه ممکن برای اینکه اروپا در جهان امروز از موضع مستحکم سخن بگوید، تجمیع نیرو‌ها و ظرفیت هایمان در قالب اتحادیه اروپاست.

فرانس ۲ ادامه داد: اما واقعیت این است که دامنه اقدام واقعی موگرینی بسیار محدود است. در این زمینه میشل الیو ماری، وزیر سابق امور خارجه و اروپایی فرانسه می‌گوید: نقش وی (موگرینی) این است که اروپا را در برخی موقعیت‌ها و گفتگو‌ها نمایندگی می‌کند. اما ضعف وی این است که یک دیدگاه مشترک از قبل پردازش شده را نمایندگی نمی‌کند. در نهایت نماینده عالی سیاست خارجی اتحادیه اروپا قاعدتا باید روسای حکومت‌ها را به سوی تعریف یک ماموریت دیپلماتیک واقعی سوق دهد. واقعیت این است که اتحادیه اروپا اگر چه یک غول اقتصادی است,، اما یک کوتوله سیاسی بالاخص در حوزه سیاست خارجی محسوب می‌شود.

فرانس ۲ گزارش داد: در میان نادر موفقیت‌های دیپلماسی اروپایی باید به تحریم‌های روسیه اشاره کرد که ۲۸ کشور عضو اتحادیه اروپا بعد از الحاق کریمه توسط مسکو به روسیه، بر سر آن توافق کردند؛ همین طور توافق درباره برنامه هسته‌ای ایران از زمره این موفقیت‌ها محسوب می‌شود که البته بعدا آمریکا آن را زیر سوال برد. علت این کارنامه ضعیف سیاست خارجی این است که اروپا یک ضعف دیگر دارد و آن عبارت از این است که نیروی نظامی ندارد.

انتهای پیام/