به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، وقتی ٦٦‌سال پیش درچنین روزهایی- به‌طور دقیق ٢٩ می ١٩٥٣ میلادی- ادموند هیلاری انگلیسی و تنزینگ نورگای نپالی، موفق شدند به آرزوی ١٠ساله بشر برای صعود به بلندترین قله دنیا «اورست» جامعه عمل بپوشانند، یحتمل به مخیله‌شان خطور هم نمی‌کرد ٧دهه بعد، فتح اورست به چنان کار عادی و پیش پاافتاده‌ای تبدیل شود که کوهنوردان نه به خاطر سرمازدگی یا سقوط، بلکه به دلیل خستگی ناشی از ازدحام در قله این کوه جان خود را از دست بدهند! با این تفاسیر آیا می‌توان ادعا کرد اورست دیگر آن کوه غیرقابل دسترس که قدم‌گذاشتن بر قله‌اش روزی آرزوی همه کوهنوردان جهان بود، نیست؟ یا شاید بام جهان نیز همچون دیگر مظاهر جهان معاصر به پدیده‌ای اصطلاحا popular یا عمومی آن هم با کارکردی صرفا تجاری تبدیل شده است؟

صعود پرهزینه و دندان‌گِردی نپالی‌ها

بهانه‌ای که موجب نوشتن این مطلب شد، انتشار اخباری با موضوع مرگ تعدادی کوهنورد- تا این لحظه نزدیک به ١٠نفر- درجریان ازدحام کوهنوردان برای صعود به قله اورست بود که باعث شد در روز‌های اخیر نام بام دنیا به شکلی ویژه در رسانه‌های جهان تکرار شود. برای فهم چرایی این اتفاق باید برخی از جزییات ورزش کوهنوردی را مورد توجه قرار دهیم. در واقع اواخر فصل بهار و اوایل فصل تابستان، یا به عبارت بهتر ماه‌های می، ژوئن و تا حدودی هم جولای بهترین زمان برای صعود به مرتفع‌ترین قلل جهان در رشته‌کوه‌های هیمالیا قلمداد می‌شوند. با این شرایط طبیعتا کوهنورد‌هایی که برنامه و سودای صعود به این قلل مرتفع را در سر دارند، فرصت را از کف نداده و تا فصل مناسب صعود طی نشده، شال و کلاه کرده و راهی کشور نپال می‌شوند. حالا این‌که نپالی‌ها برای هر مجوز صعود ١١‌هزار دلار به جیب زده و معمولا ظرفیت اورست برای پذیرایی از عشاق خویش را درنظر نمی‌گیرند، بحثی جداست، اما روال کار معمولا در فصل صعود به همین ترتیبی است که ذکر شد. این میان به همراه‌نداشتن کپسول اکسیژن یا خستگی به دلیل ازدحام و طولانی‌شدن پروسه صعود نیز گاهی منجر به تلفاتی می‌شود که در روز‌های اخیر اخبارشان را در رسانه‌ها مشاهده کردیم.

بام دنیا، اما نه‌چندان چالش‌بر انگیز

اما این سوال که اورست آیا همچنان غایت آمال کوهنوردان جهان به شمار می‌رود را شاید نتوان جوابی دقیق برایش یافت. اورست قطعا بلندترین نقطه روی کره‌خاکی- با توجه به ارتفاعش از سطح دریا‌های آزاد- است، اما حتما و قطعا سخت‌ترین چالش برای یک کوهنورد حرفه‌ای به شمار نمی‌رود. رشته کوه‌های هیمالیا به داشتن بلندترین و بدقلق‌ترین قله‌های دنیا مشهورند و کوهنورد‌های بسیاری جان بر سر رام‌کردن این قله‌ها گذاشته‌اند. اما اگر بخواهیم به لحاظ «صعوبت صعود» این قله‌ها را رتبه‌بندی کنیم، اورست مقامی بهتر از نهم یا دهم به دست نخواهد آورد! باور نمی‌کنید؟ نام قله‌هایی، چون «آناپورنا»، «کِی ٢»، «نانگا پاربات»، «دهالاگیری»، «کانچن جونکا»، «گاشربروم»، «ماکالو»، «شیشاپانگما»، «برود پیک» را در گوش حرفه‌ای‌ترین کوهنوردان جهان زمزمه کنید تا ببینید چگونه خون به چهره‌شان می‌دود.

منبع: روزنامه شهرووند

انتهای پیام/