به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، فلسطین سرزمینی کهن در غرب آسیا و مهد ادیان توحیدی است. پیامبران بزرگ الهی در این سرزمین زندگی کرده‌اند و جای جای آن پر از اتفاقات تاریخی و مذهبی است. اهمیت این سرزمین موجب شده در طول تاریخ همواره شکل و شمایل حکومت و جمعیت ساکن در آن دستخوش تغییر شود، اما قصه ۱۰۰ سال اخیر آن با همیشه متفاوت است؛ داستان مردمی که با زور اسلحه و توحش قدرت‌های به‌ظاهر متمدن از سرزمین آبا و اجدادی خود بیرون انداخته شدند و رنج آوارگی را همچنان تحمل می‌کنند تا آواره‌های یهودی دنیا جای آنان را بگیرند؛ بدون هیچ منطق و استدلالی.

مصیبت‌بار آن که این اشغال همچنان ادامه دارد و صهیونیست‌ها با ساخت شهرک‌های یهودی نشین در اندک مناطق باقیمانده فلسطینی، در پی اشغال کامل سرزمین فلسطینیان در میان سکوت و حمایت قدرت‌های بزرگ استکباری جهان مدرن امروزی هستند.

ریشه نام فلسطین

کلمهٔ فلسطین از فلسطینی‌های باستان که نام یک گروه غیریهودی ساکن در منطقه‌ای کوچک از ساحل جنوبی مدیترانه به نام فیلیستا است، گرفته شده‌است. مرز‌های فیلیستا در نزدیکی نوارغزه قرار دارد. در آثار مصری آمده‌است که افرادی که پلست نامیده می‌شدند، از جمله کسانی بودند که در زمان حکومت رامسس سوم به مصر حمله کردند.

این قضیه احتمالاً به فلسطینی‌ها اشاره دارد. کلمهٔ پلشت درزبان عبری معمولاً در انگلیسی به فیلیستیا ترجمه می‌شود و در کتاب مقدس برای اشاره به ناحیهٔ ساحلی جنوبی به کار رفته‌است. چنین به نظر می‌رسد که در زمان آشوری‌ها، قبیلهٔ فیلیستا از بین رفته‌است، ولی نام آن سرزمین همچنان مورد استفاده بوده‌است.

جغرافیای فلسطین

فلسطین سرزمینی عربی و اسلامی است، که در قدیم کنعان نام داشت. حدود ۲۷۰۲۴ کیلومتر مربع مساحت دارد که دریای مدیترانه در غرب، لبنان در شمال، سوریه و رود اردن در شرق و دریای سرخ و شبه جزیره سینا در جنوب و جنوب غربی آن قرار دارد. فلسطین سرزمینی حاصلخیز و دارای آب و هوای معتدل است. این منطقه محل ظهور پیامبران بزرگی، چون عیسی(ع) ، موسی(ع) و محل عبور و زندگانی حضرت ابراهیم(ع) بوده است.

فلسطین از دیرباز تا دیروز

۲۵۰۰ قبل از میلاد

کنعانیان نخستین اقوامی بودند که از شبه جزیره عربستان به فلسطین آمدند و در این سرزمین سکونت گزیدند. آنان در فلسطین با آموریان و فلسطینیان در هم آمیختند و فرمانروایی ایجاد کردند که ۱۵ قرن ادامه داشت.

۱۳۰۰ قبل از میلاد

بنی‌اسرائیل فرزندان یعقوب بودند و در آن دوره اقتدار داشتند. در هنگام حکومت فرعون بر مصر و پیش از ظهور موسی(ع)جمعیت اسرائیلیان زیاد شد.

هزاره قبل از میلاد

حضرت موسی(ع) قوم بنی اسرائیل را از سرزمین مصر به مقصد سرزمین موعود، به حرکت درآورد. پس از حضرت موسی(ع) ، یوشع جانشین وی شد و بنی اسرائیل را از اردن عبور داد تا اینکه این قوم به شهر‌های جدید رسیدند و دست به غارت و کشتار اهالی زدند، اما قوم فلسطین در مقابل آنان مقاومت کرد و سرانجام بنی اسرائیل را مغلوب ساخت.

حضرت داوود(ع)توانست اورشلیم را از دست فلسطینیان خارج کند و بیت المقدس یا خانه خدا را در آنجا بنا کند. این بنا توسط حضرت سلیمان تکمیل شد. سلیمان، چهل سال سلطنت کرد و آرامش را به قدس بازگرداند، اما پس از او، دوباره ظلم و غارت بنی اسرائیل آغاز شد.

حدود ۷۳۰ ق. م شالمانصر (شلمنصر) به یهودیان تاخت و عده‌ای از آنان را اسیر کرد و به جای آن‌ها بابلیان را اسکان داد.

در سال ۵۸۶ ق. م در زمان بخت النصر، کشور یهود مورد حمله آشوریان قرار گرفت که منجر به انحطاط و اسارت بنی اسرائیل شد.

کوروش پادشاه ایران، بابل را تسخیر کرد و یهودیان را آزاد ساخت و به فلسطین و اورشلیم بازگرداند. آسایش اورشلیم تا پایان سلطنت داریوش سوم ادامه داشت.

در حدود ۳۲۳ ق. م اسکندر مقدونی، به ایران، مصر، سوریه، فنقیه و فلسطین حمله کرد و ویرانی و قتل و غارت فراوانی به بار آورد. پس از اسکندر، جانشینان او بر فلسطین مسلط شدند.

از سال ۶۳ ق. م دوره تسلط رومیان آغاز شد که پس از جنگ‌های فراوان، به سوریه و فلسطین حمله بردند. دوازده هزار یهودی را کشتند و دیوار‌های شهر را ویران ساختند.

حضرت عیسی(ع)منجی قوم یهود بود، اما کاهنان یهودی وجودش را تحمل نداشتند و به فتوای شورای یهود، حضرت عیسی(ع)توسط حکمران رومی سرزمین یهودا به اعدام محکوم و در ظاهر مصلوب شد.

۱۰۰ سال اشغالگری

۱۹۱۷
در دوم نوامبر طرح حزب صهیونیسم تقدیم کابینه انگلیس شد و مورد تصویب قرار گرفت و لرد بالفور وزیر امور خارجه بریتانیا بدین مناسبت اعلامیه‌ای صادر کرد. در این اعلامیه دولت بریتانیا با صراحت اعلام می‌دارد که با «تأسیس یک وطن برای ملت یهود در فلسطین» موافق است.

۱۹۲۰

متفقین و جامعه ملل، قیمومیت فلسطین را رسماً به دولت انگلستان واگذار کردند و آن را موظف کردند، با تاسیس کانون ملی یهود، برای اجرای اعلامیه بالفور کمک کند.

۱۹۲۹

اعتراضات ضدصهیونیستی از ۱۹۲۸ آغاز شد و در تابستان ۱۹۲۹ در کنار دیوار ندبه درگیری خونینی بین اعراب فلسطین و صهیونیست‌ها درگرفت.

۱۹۲۹ تا ۱۹۳۶

قیام مسلحانه شیخ عزالدین قسام به وقوع پیوست، اما وی یارانش به شهادت رسیدند.

۱۹۴۴

حسن سلامه فرماندهی جنگ با نیرو‌های مشترک صهیونیستی، انگلیسی را برعهده گرفت، ولی او نیز به شهادت رسید. از دهه چهل مساله فلسطین به یک مساله عربی تبدیل شد.

۱۹۴۷

اکثریت اعضای کمیته سازمان ملل متحد در ۲۹ نوامبر، رأی به تقسیم سیاسی فلسطین داد و کشور فلسطین به دو منطقه عرب و یهود تقسیم می‌شد که شهر بیت‌المقدس به هیچ یک از مناطق تعلق نداشت و تحت اداره سرپرستی شورای قیمومیت سازمان ملل متحد قرار گرفت.

۱۹۴۸

آوریل/ کشتار روستای «دیر یاسین» و «کفر قاسم» موجب گسترش وحشت و فرار فلسطینی‌ها از خانه و کاشانه‌شان شد. نیرو‌های انگلیسی هیچ واکنشی به آن نشان ندادند.

۱۴ می/ انگلیس به قیمومیت خود خاتمه داد و نیروهایش را از فلسطین خارج کرد. در همان روز شورای ملی یهود در تل‌آویو تشکیل شد و در ساعت چهار بعداز ظهر موجودیت دولت اسرائیل توسط «دیوید بن گورین» در اجتماعی در موزه تل آویو اعلام شد.

۱۵ می/ (روز نکبت) آتش اولین جنگی که رژیم صهیونیستی علیه فلسطین و کشور‌های عربی منطقه به راه انداخت و به جنگ ۱۹۴۸ معروف است، روشن شد. در طی این جنگ صهیونیست‌ها ۷۸ درصد کل خاک فلسطین را به اشغال خود در آوردند.

۱۹۴۹

اسرائیل به عضویت سازمان ملل متحد درآمد. جنگ میان ارتش‌های عربی و صهیونیست‌ها پایان یافت و کشور‌های عربی آتش بس را با حالتی کاملا تحقیرآمیز پذیرفتند.

۱۹۶۳

سازمان آزادیبخش فلسطین به رهبری احمد شقیری، شکل گرفت و صاحب سپاهی در نوار غزه شد. همچنین جنبش‌های چریکی نظیر جنبش فتح و جبهه خلق تشکیل شدند.

۱۹۶۷

کشور‌های عربی، خود را از قبل برای نبردی بزرگ با دشمن آماده کرده بودند. نیرو‌های نظامی کشور‌های عربی به طرف مرز‌های اسرائیل در حرکت بودند، اما در ۵ ژوئن قبل از اینکه اعراب هرگونه اقدامی انجام دهند، با حمله غافلگیرانه تانک‌های رژیم صهیونیستی روبه‌رو شدند.

همزمان رژیم صهیونیستی از طریق هوا نیز به فرودگاه‌های مصر، اردن، سوریه حمله هوایی غافلگیرانه کرد. این جنگ که از زمین و هوا اغاز شده بود، مدت ۶ روز طول کشید و به جنگ ۶ روزه اعراب و اسرائیل مشهور شد. اسرائیل در طی این جنگ، کرانه غربی رود اردن و نوار غزه و بلندی‌های جولان در سوریه و صحرای سینا در مصر را اشغال کرد.

سازمان ملل متحد طی قطعنامه‌ای اسرائیل را به عقب‌نشینی از سرزمین‌های اشغالی دعوت کرد، اما اسرائیل خودداری ورزید. پس از آن رژیم صهیونیستی شهر بیت المقدس را که تحت حاکمیت اردن بود و شهر بیت لحم و ۲۷ روستای عربی دیگر را طبق مصوبه‌ای که صادر کرد ضمیمه خاک خود کرد.

۱۹۷۳

ارتش مصر به طور ناگهانی از کانال سوئز گذشت و با شکستن خط دفاعی بارلو که در آن زمان تسخیرناپذیر به نظر می‌رسید به صحرای سینا و داخل خاک اسرائیل هجوم برد. از طرف شرق نیز به طور همزمان نیروی هوایی سوریه به اسرائیل حمله کرد. در روز‌های اول جنگ به ضرر صهیونیست‌ها بود، اما با حمایت سریع نظامی آمریکا و غرب در روز‌های بعد، وضع تغییر کرد و در حالی که دیگر کشور‌های عربی از کمک به مصر و سوریه دریغ ورزیدند ارتش اسرائیل با هلی برن نیروهایش توانست در غرب کانال سوئز منطقه محدودی را به تصرف خویش درآورد. سرانجام گفتگو برای پایان دادن به جنگ اغاز شد و با انعقاد قرارداد صلح، جنگ پایان یافت.

۱۹۷۴

سازمان ملل متحد نیز در سال ۱۹۷۴ سازمان آزادیبخش فلسطین را به عنوان تنها نماینده ملت فلسطین به رسمیت شناخت.

۱۹۷۵

انور سادات، رییس جمهوری مصر بود با کنار گذاشتن اسلحه به مذاکره و صلح با رژیم صهیونیستی تن داد و قرارداد سینا را با اسرائیل امضا کرد.

۱۹۷۸

در محل کمپ دیوید، میان سادات و مناخیم بگین نخست وزیر اسرائیل درحضور جیمی کارتر رییس جمهوری وقت آمریکا پیمان صلحی امضا شد که به پیمان «کمپ دیوید» معروف شد.

۱۹۸۲

رژیم صهیونیستی به قصد نابودی مقاومت فلسطینی‌های مستقر در لبنان که با تاسی از انقلاب اسلامی ایران علیه اسرائیل فعالیت داشتند، حمله گسترده‌ای را از طریق زمین، هوا و دریا به لبنان آغاز کرد. این تهاجم منجر به بیرون رفتن نیرو‌های مقاومت فلسطین از جنوب لبنان و بیروت شد.

۱۹۸۷

کنفرانس سران عرب در عمان برگزار شد، اما هیچ گونه موضعی در زمینه مبارزه علیه رژیم صهیونیستی اتخاذ نکرد و صرفاً تمام توجه آن به جنگ ایران و عراق معطوف شد. با ناامیدی فلسطینی‌ها از حمایت کشور‌های عربی، جنبش‌های سیاسی و مذهبی، مردم جایگزین احزاب و سازمان‌های سیاسی و ملی و غیرمذهبی در سرزمین‌های اشغالی شد و روند جدیدی از قیام و مبارزه با اسرائیل توسط ساکنین سرزمین‌های اشغالی از پاییز ۱۹۸۷ آغاز شد که انتفاضه یا «انقلاب مساجد» نام گرفت.

۱۹۹۱

با هدف تحمیل صلح در منطقه، کنفرانسی در مادرید برگزار و مذاکرت سری دو جانبه سازمان آزادیبخش فلسطین و اسرائیل شروع شد.

۱۹۹۳

با امضای موافقت نامه اسلو، ساف، دولت غاصب اسرائیل را به رسمیت شناخت تا در مقابل، صهیونیست‌ها نیز این سازمان (ساف) را به رسمیت بشناسند. یاسر عرفات رهبر ساف در واشنگتن متن قراردادی را امضا کرد که به طرح «غزه ـ اریحا» معروف شد. عرفات و رابین طی مذاکراتی پیش نویس هفده ماده‌ای توافق را امضا کردند که در آن یک حکومت خودمختار فلسطینی در کرانه غربی و نوار غزه پیش بینی شد.

۱۹۹۴

اردن در منطقه «وادی عربا» موافقت نامه‌ای با رژیم صهیونیستی به امضا رساند.

۲۰۰۰

با دیدار آریل شارون، رییس حزب لیکود اسرائیل از مسجدالاقصی بار دیگر انتفاضه شعله ور شد و شکل جدیدی به خود گرفت که به انتفاضه الاقصی معروف شد.

۲۰۰۱

آریل شارون با گسترش انتفاضه طرح دیوار حائل در کرانه باختری را به اجرا گذاشت.

۲۰۰۶

رژیم صهیونیستی در نبرد با حزب الله لبنان که به جنگ ۳۳ روزه شهرت دارد شکست خورده و مجبور به عقب‌نشینی شد.

۲۰۰۸

حمله رژیم صهیونیستی به غزه با هجوم ۱۰۰ جنگنده اسرائیلی آغاز شد. جنگ، ۲۲ روز ادامه یافت و در این میان بیش از ۷۰۰۰ فلسطینی به شهادت رسیدند یا زخمی شدند.

۲۰۱۰

سازمان غیردولتی صلح اکنون که برای برقراری صلح میان اعراب و اسرائیل تلاش می‌کند، آماری را منتشر کرد که نشان می‌داد که یک چهارم شهرک‌های یهودی‌نشینی در کرانه غربی رود اردن، ممنوعیت فعالیت‌های ساختمانی را که از سوی دولت اسرائیل وضع شده‌است را نقض می‌کنند.

۲۰۱۹

دولت ترامپ رییس‌جمهوری آمریکا طرحی ارائه کرده که اسرائیل، در ازای دریافت امتیاز‌هایی فراتر از تعهدات قبلی سازمان آزادیبخش فلسطین و قطعنامه‌های شورای امنیت، و الحاق بخش‌هایی از مناطق اشغال‌شده به خاک خود، با تشکیل دولت مستقل فلسطینی موافقت می‌کند. ترامپ داماد خود کوشنر را به عنوان دلال معامله منصوب کرده‌است.

منبع: روزنامه صبح نو

انتهای پیام/