تمام دلایلی که می‌توان به ویلموتس امیدوار بود
مارک ویلموتس در ۵۰ سالگی هدایت تیم ملی فوتبال ایران را بر عهده گرفته. ۸ سال جوان‌تر از روزی که کارلوس‌کی‌روش به تهران آمد تا سرمربی تیم ملی ایران شود.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، همین بازی اولِ به ظاهر کم‌اهمیت، اما می‌تواند پر از نشانه باشد. نشانه‌هایی از برنامه‌های مربی جدید برای ساختن یک تیم جدید. بارقه‌هایی از ایده‌هایی که قرار است کشتی یک تیمِ خو گرفته به تاکتیک‌های مربی قبلی را وارد مسیر تازه‌ای کند. شبیه آن چند ثانیه‌ای که در آخر سریال‌ها از «آن‌چه در قسمت بعد خواهیم دید» نمایش می‌دهند. دیدار دوستانه‌ی تیم ملی با سوریه، بیش از هرچیز شبیه یک تیزر بود. یک آنونس از سریالی که مرد ۵۰ ساله‌ی بلژیکی قرار است برایمان بسازد. بازی اول و آتش‌بازی در برابر سوریه، نشانه‌هایی داشت که اگر آن‌ها را کنار سوابق و کارنامه‌ی «مارک ویلموتس» قرار دهیم، می‌توانیم نتیجه‌های دلگرم‌کننده‌ای بگیریم و به مسیر صعودیِ تیم ملی با مرد بلژیکی امیدوار باشیم.
ویلموتس: آقای حمله
۵ گل، ۲۰ شوت، ۴۷۰ پاس و مالکیت ۵۹ درصدی بر توپ و میدان. این، نتیجه عملکرد «مارک ویلموتس» در اولین حضورش روی نیمکت تیم ملی ایران است. تردیدی نیست که نمایش ضعیف سوریه، کار تیم ملی را برای رسیدن به این آمار و ارقام راحت کرده بود. اما مقایسه اولین بازی ویلموتس با اولین بازی کی‌روش در قامت سرمربی تیم ملی ایران نشان می‌دهد مرد ۵۰ ساله‌ی بلژیکی تمایلات هجومی بیشتری در مقایسه با مرد پرتغالی دارد و احتمالاً نخستین انتقاد هواداران به تیم کی‌روش، خیلی زود توسط ویلموتس رفع خواهد شد. کی‌روش در نخستین گام، در ورزشگاه آزادی با یک گل از سد ماداگاسکار، تیم ۱۳۸ رنکینگ فیفا در آن دوران، گذشت و ویلموتس در همین ورزشگاه تیم ملی سوریه، تیم ۸۳ رنکینگ فیفا، را با ۵ گل بدرقه کرد. همین یک جمله، برای فهمیدن اینکه دوران متفاوتی در تیم ملی آغاز شده، کافی است.
اکسیر جوانی
مارک ویلموتس در ۵۰ سالگی هدایت تیم ملی فوتبال ایران را بر عهده گرفته. ۸ سال جوان‌تر از روزی که کارلوس‌کی‌روش به تهران آمد تا سرمربی تیم ملی ایران شود. علاوه بر سن و سال، کارنامه ویلموتس ۲۰۱۹ نیز در مقایسه با کی‌روش ۲۰۱۱ جا‌های خالی زیادی دارد. کی‌روش پس از سال‌ها حضور در سطح اول اروپا، هدایت تیم‌هایی از سه قاره‌ی جهان و نشستن روی نیمکت رئال مادرید و تیم ملی کشورش به ایران آمد. ویلموتس، اما تا پیش از تیم ملی ایران، تنها سابقه هدایت ۴ تیم را در کارنامه دارد. دو تیم باشگاهی (شالکه و سنت‌ترویدنس) که در هردوی آن‌ها ناکام بوده و دو تیم ملی. بلژیک و ساحل عاج؛ که عملکردش در اولی مردم بلژیک را راضی نکرد و از دومی پس از چند ماه کار، اخراج شده. رزومه‌ی لاغر ویلموتس در مقایسه با کی‌روش، تردید‌های زیادی را درباره احتمال موفقیت او در تیم ملی ایران ایجاد کرده، اما جوانی و انگیزه‌ی بالا برای درخشش، امتیازی است که او نسبت به کی‌روش دارد. ویلموتس در اوایل مسیر حرفه‌ای خود است و درخشش در تیم ملی ایران، می‌تواند او را به نیمکت تیم‌های سطح اول فوتبال دنیا باز گرداند. ویلموتس در ابتدای مسیری است که می‌داند حالا و پس از درخشش تیم ملی ایران در جام جهانی ۲۰۱۸، می‌تواند نقطه عطفی در کارنامه حرفه‌ای او باشد.
جوان‌گرایی تا بی‌نهایت
سخت است که یک مربی در همان بازی اول، بتواند رکوردی از رکورد‌های یک تیم را جابجا کند. ویلموتس، اما در دیدار برابر سوریه، با یک تعویض هوشمندانه، دارنده‌ی عنوان «جوان‌ترین گلزن تاریخ تیم ملی فوتبال ایران» را تغییر داد. اللهیار صیادمنش، جوان دهه‌هشتادی که پدیده سال ۹۷ فوتبال ایران بود، توسط ویلموتس به اردوی تیم‌ملی دعوت شد و در همان اولین دقایق بازی‌اش برای تیم ملی گلزنی کرد. استفاده از یک جوان ۱۸ ساله در ترکیب تیم‌ملی، نشان داد ویلموتس برای کار‌های جسورانه در تیم ملی آماده است و این یعنی فهرست‌های او احتمالاً پر از غافلگیری خواهند بود. حالا که آقای سرمربی در کنفرانس خبری‌اش گفته برای دعوت بازیکنان به تیم ملی توجهی به سن و سال آن‌ها ندارد، باید منتظر نام‌های جدیدی در فهرست تیم‌ملی باشیم. نام‌هایی که یا پدیده‌های جوان فوتبال ایران هستند، یا ستاره‌هایی که مدت‌هاست کسی در تیم ملی سراغشان نرفته.
استاد کار با نسل طلایی
کسی حاضر نیست این تیم ملی را بهترین تیم تاریخ، و این نسل را نسل طلایی فوتبال ایران بنامد. سایه‌ی ستارگان نسل ۷۸ و اسطوره‌های نسل ۹۸ هنوز روی سر فوتبال ایران سنگینی می‌کند. اما بدون شک این روز‌ها ما با یکی از آماده‌ترین تیم‌های ملی تاریخ فوتبالمان مواجهیم. تیمی پر از بازیکنان باانگیزه که تعدادی از آن‌ها در سطح اول فوتبال اروپا بازی می‌کنند و بیش از هرچیز، یک «تیم» به نظر می‌رسند. چنین ویژگی مثبتی، وقتی با روشن‌ترین نقطه‌ی کارنامه‌ی کاری ویلموتس پیوند بخورد، امید‌های فراوانی را زنده خواهد کرد. ویلموتس سال ۲۰۱۲ تیم ملی بلژیک را در شرایطی تحویل گرفت که رتبه ۴۴ رنکینگ فیفا را در اختیار داشت و در سال ۲۰۱۶ تیمی را تحویل داد که در این رتبه‌بندی، جایگاه دوم را داشت. این جهش، حاصل توانایی ویلموتس در کار کردن با ستارگانی بود که نسل طلایی فوتبال بلژیک را ساخته بودند. هازارد، لوکاکو، کورتوا و دیگر ستاره‌های شیاطین سرخ اگرچه با ویلموتس هیچ جامی را به خانه نبردند، اما در سطح اول فوتبال جهان تثبیت شده و گام‌های بزرگی برداشتند. به نظر می‌رسد کار کردن با ستاره‌های یک نسل درخشانِ فوتبالی، از آن چیز‌هایی باشد که ویلموتس بتواند از عهده‌شان بر بیاید و این، برای تیم ملی ما یک خبر خوب است.
دوست رسانه، دشمن حاشیه
هنوز روز‌های زیادی از حضور ویلموتس در فوتبال ایران نگذشته و نمی‌توان درباره‌ی نسبت او با رسانه‌ها و اهالی فوتبال قضاوتی قطعی داشت. اما یک مقایسه ساده میان کنفرانس خبری او پس از بازی با سوریه، با کنفرانس خبری کی‌روش پس از بازی با ماداگاسکار نشان می‌دهد ویلموتس چندان علاقه‌ای به جنجال‌های رسانه‌ای ندارد، اهل مجادله با خبرنگاران نیست و سوالات چالش‌برانگیز آن‌ها را به تندی پاسخ نمی‌دهد. کی‌روش، با تمام ویژگی‌های مثبتی که داشت، در نسبت با رسانه‌ها و سایر اعضای خانواده‌ی فوتبال کمی تندخو بود و همین، حواشی فراوانی برای او و تیم‌ملی می‌ساخت. ویلموتس اما- دست‌کم در گام اول- شخصیتی آرام و اهل تعامل از خودش نشان داده. شخصیتی که می‌تواند حواشیِ پیرامون تیم ملی را به حداقل برساند.
نخستین درخشش امید
بازی اول یک نشانه است. نمادی از آن‌چه با «مارک ویلموتس» خواهیم دید. هنوز برای قضاوت درباره‌ی عملکرد سرمربی بلژیکی زمان زیادی نیاز داریم. اما پرده‌ی اول، همه را به آینده‌ی تیم ملی امیدوار کرد. نمایش تیم ملی در گام اول، اگر با یک بازی خوب برابر کره‌جنوبی در گام دوم کامل شود، می‌توانیم بیش از حالا به تیم‌ملیِ ویلموتس امیدوار باشیم. تیمی که یک مسیر سخت تا رسیدن به جام جهانی ۲۰۲۲ را در پیش دارد. مسیری با طعم اندیشه‌های یک پنجاه‌ساله‌ی بلژیکی.
منبع: نود
انتهای پیام/
چرا می‌توان به ویلموتس امیدوار بود؟
