به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، دیروز خبری در رسانه‌ها مبنی بر طلایی شدن «کمیل قاسمی» در المپیک ۲۰۱۲ لندن منتشر شد. خبری که البته قطعی شدنش منوط به تصمیم IOC (کمیته بین المللی المپیک) و اتحادیه جهانی کشتی است، اما به هر حال شانس کمیل قاسمی که در آن مسابقات فقط به «آرتور تایمازوف» باخته بود، بیشتر است. داستان از این قرار است که تخلف آرتور تایمازوف، قهرمان نامدار ازبکستان در استفاده از ماده نیروزای استانازول محرز شده است و دو طلای المپیک او در سال‌های ۲۰۰۸ (پکن) و ۲۰۱۲ (لندن) از او پس گرفته خواهد شد.

از طرفی در المپیک ۲۰۱۲ لندن دوپینگ داوید مودزامانشویلی، کشتی‌گیر گرجستانی که نایب قهرمان المپیک لندن شده نیز مثبت اعلام شده بود بنابراین برنده مدال طلای المپیک لندن از بین کمیل قاسمی و بلال ماخوف روسی انتخاب خواهد شد که به نظر می‌رسد کمیل قاسمی می‌تواند بعد از هفت سال به طلای المپیک برسد. او در این رقابت‌ها به مدال برنز رسیده بود و در المپیک ۲۰۱۶ ریو نیز صاحب مدال نقره شد. جالب این که این اتفاق پیش‌تر برای سعید محمدپور و نواب نصیر شلال، دو وزنه بردار ایران در المپیک ۲۰۱۲ لندن هم به شکلی دیگر افتاده است.

سعید محمدپور که مدال طلایش قطعی شده و IOC هم آن را به طور رسمی ثبت کرده است در دسته ۹۴ کیلوگرم المپیک ۲۰۱۲ پنجم شده بود، اما از جایی که نفرات اول تا چهارم دوپینگ‌شان ثابت شد، توانست به مدال طلا برسد! همین‌طور نواب نصیر شلال هم با توجه به محرز شدن دوپینگ ورزشکار اوکراینی مدال طلایش در آستانه رسمی شدن است. با این شرایط، عجیب‌ترین و دست نیافتنی‌ترین رکورد برای ورزش ایران در المپیک لندن رقم خواهد خورد جایی که با قطعی شدن این دو مدال کاروان ایران با هفت طلا، شش نقره و دو برنز به جایگاه ۱۲ خواهد رسید.

عجیب این‌که این ماجرا بعد از هفت سال اتفاق می‌افتد و آن‌قدر دیر به وقوع پیوست که مسیر متفاوتی را برای این ورزشکاران رقم زد. مسیری که این نکته را به ما یادآور می‌شود که کاش بعد از هر شکست، سریع ناامید نشویم و خودمان را در پایان راه ندانیم چراکه شاید ما مقصر نبوده ایم و دست‌های دیگری در کار باشد. به طور مثال، کمیل قاسمی که همین چند هفته پیش به دلیل باخت در مسابقات انتخابی خداحافظی کرده بود حالا با قطعی شدن طلایش می‌تواند در بین پرافتخارترین‌های کشتی ایران در المپیک جای بگیرد.

سعید محمدپور درست در روز‌هایی که ورزش را کنار گذاشته بود و هیچ نامی از او در وزنه برداری نبود، مدالش قطعی شد و حتی تصمیم گرفت به ورزش حرفه‌ای برگردد. نواب هم که وارد عرصه مربیگری شده بود و حتی خیلی‌ها مدال نقره‌اش را هم شانسی می‌دانستند به همین ترتیب. این تازه یک طرف ماجراست؛ محمدپور از وقتی مدال طلایش قطعی شد، کلی تلاش کرد تا جایزه اش را معادل چیزی که آن زمان معین شده بود از کمیته ملی المپیک بگیرد.

اتفاقی که احتمالا گریبان‌گیر کمیل قاسمی و نواب نصیر شلال هم خواهد شد. گذشته از این که اگر همان زمان یا کمی زودتر این اتفاقات می‌افتاد چه از نظر مالی و چه معنوی و حتی احترام در بین مردم، معادلات به کلی عوض می‌شد. شاید حتی این ورزشکاران با انگیزه بیشتر برای طلای ۲۰۱۶ ریو و ۲۰۲۰ ژاپن می‌جنگیدند بنابراین یک شکست نباید باعث شود تا دست از تلاش برداریم و شاید اگر همین ورزشکار‌ها هم با پشتکار به مسیرشان ادامه می‌دادند، الان سرانجام درخشان‌تری در انتظارشان بود.

با این همه، آن چه برای این ورزشکاران می‌ماند مدال طلای المپیک و نامی است که در تاریخ ماندگار خواهد شد. این ورزشکاران شاید هفت، هشت سال پیش برای المپیک تلاش کردند، شکست خوردند و همه چیز را به دست فراموشی سپردند، اما حالا و بعد از این همه سال نتیجه تلاش‌شان را می‌بینند. درست مثل بعضی از تلاش‌ها و از خودگذشتگی‌ها در جریان زندگی که دیر ثمر می‌دهد، اما می‌دهد! سرنوشت و تقدیر این سه ورزشکار کشورمان هم این بوده است که بعد از سال‌ها و در روز‌هایی که شاید به این مسائل فکر هم نمی‌کردند، ثمره تلاش‌شان را ببینند تا این پیام را به ما بدهند که گاهی برای دیدن ثمره تلاش‌هایمان باید کمی صبر کنیم، صبر کنیم و صبر کنیم...

منبع: خراسان

انتهای پیام/