به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، بسیاری از دانشمندان اهل تسنّن این حدیث زیبا را نقل کرده اند. جلال الدین سیوطی در تفسیر الدر المنثور این گونه می‌نویسد:
ابن ابی شِیبه، سعید بن منصور، عبد بن حمید، ابن جریر و ابونعیم نقل کرده اند که شَعْبی می‌گوید: اعتقاد مسیحیان نجران درباره حضرت عیسی علیه السلام، از گفته دیگر مسیحیان مبالغه آمیزتر بود. آنان همواره با پیامبر خدا صلی اللّه علیه وآله درباره او مجادله می‌کردند و از این رو خداوند این آیات را در سوره آل عمران نازل فرمود: (إِنَّ مَثَلَ عیسی عِنْدَ اللّهِ... فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللّهِ عَلَی الْکاذِبینَ).
پس از این رسول خدا صلی اللّه علیه وآله آن‌ها را به مباهله و ملاعنه فرا خواند. آنان بر این کار فردای آن روز را وعده کردند. بامداد فردا پیامبر خدا صلی اللّه علیه وآله به همراه علی، فاطمه، حسن و حسین علیهم السلام به سوی وعده گاه رهسپار شدند.
پیامبر خدا صلی اللّه علیه وآله فرمود:
لقد أتانی البشیر بهلکة أهل نجران حتّی الطیر علی الشجر لو تمّوا علی الملاعنة؛ ۱

بشارت دهنده‌ای نزد من آمد و اعلام کرد: اگر نجرانیان به ملاعنه مبادرت می‌کردند، همه آنان حتّی پرندگان روی درختان نابود می‌شدند.

سیوطی در ادامه می‌نویسد: مسلم، تِرمذی، ابن منذر، حاکم نیشابوری و بیهقی ـ در السنن الکبری ـ نقل کرده اند که سعد بن ابی وَقّاص می‌گوید:
هنگامی که آیه: (قُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَأَبْناءَکُمْ) نازل شد، پیامبر خدا صلی اللّه علیه وآله علی، فاطمه، حسن و حسین علیهم السلام را فرا خواند و فرمود:
اللهمّ هؤلاء أهلی؛ ۲
بارالها! اینان خاندان من هستند.

وی در ادامه می‌نویسد: در این باره حاکم نیشابوری حدیثی نقل کرده و آن را صحیح دانسته است.

ابونعیم اصفهانی در دلائل النبوه هم چنین ابن مردویه نقل کرده اند که جابر می‌گوید:
عاقب و سید از بزرگان مسیحی نزد پیامبر خدا صلی اللّه علیه وآله آمدند... رسول خدا صلی اللّه علیه وآله بامدادان در حالی که دست علی، فاطمه، حسن و حسین علیهم السلام را گرفته بود به وعدگاه روانه شد. آن گاه کسی را در پی عاقب و سید فرستاد؛ ولی آن‌ها از حضور در این محفل خودداری کرده و در مقابل ایشان تسلیم شدند. پیامبر خدا صلی اللّه علیه وآله فرمود:
والّذی بعثنی بالحقّ لو فعلا لأمطر الوادی علیهما ناراً;
سوگند به کسی که مرا به حقّ به پیامبری مبعوث کرد! اگر این کار را انجام می‌دادند، این سرزمین بر آن دو آتش می‌بارید.
جابر در ادامه می‌گوید: این آیه درباره اهل بیت علیهم السلام نازل شد که: (تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَأَبْناءَکُمْ...).
جابر می‌گوید: منظور از (أَنْفُسَنا و انفسکم)، رسول خدا صلی اللّه علیه وآله و علی علیه السلام، منظور از (أَبْناءَنا)، حسن و حسین علیهما السلام و منظور از (نِساءَنا)، فاطمه علی‌ها السلام هستند.۳

جلال الدین سیوطی در ادامه می‌نویسد: ابن جریر، از علباء بن احمر یشکری این گونه نقل کرده است:
وقتی این آیه نازل شد که (قُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَأَبْناءَکُمْ...)، رسول خدا صلی اللّه علیه وآله در پی علی، فاطمه و دو پسر آنان، حسن و حسین علیهم السلام فرستاد و یهودیان را به مباهله و ملاعنه دعوت کرد. جوانی از یهود گفت: وای بر شما! آیا گذشته را به خاطر ندارید که برادرانتان به بوزینه و خوک مسخ شدند! ملاعنه را رها کنید! آنان نیز از ملاعنه خودداری کردند.

منبع: مشرق

انتهای پیام/