به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، عاشورا واقعه‌ای است که تاریخ فراموشش نمی‌کند. این واقعه چنان عمیق و پایدار است که در سخنان بزرگان نیز منعکس و ماندگار شده است.

مهاتما گاندی، رهبر استقلال هند درباره عاشورا گفته است: «من زندگى امام حسین، آن شهید بزرگ اسلام را به دقت خوانده ام و توجه کافى به صفحات کربلا نموده ام و بر من روشن شده است که اگر هندوستان بخواهد یک کشور پیروز گردد، بایستى از امام حسین پیروى کند.»

ادوارد براون، مستشرق معروف انگلیسى نیز به غم و اندوه انکارناپذیر کسانی که داستان وعاشورا را خوانده و شنیده‌اند، اشاره کرده و گفته است: «آیا قلبى پیدا مى شود که وقتى درباره کربلا مى شنود، آغشته با حزن و الم نگردد؟»

به گفته لیاقت على خان نخستین نخست وزیر پاکستان محرم براى مسلمانان سراسر جهان معنى بزرگى دارد. او باور دارد که شهادت حضرت امام حسین (ع) در عین حزن، نشانه فتح نهایى روح واقعى اسلام بود.

محمد على جناح نیز آنچه را که امام حسین (ع) از لحاظ فداکارى و تهور نشان داد، بهترین نمونه شجاعت در عالم دانست و گفت: «به عقیده من تمام مسلمین باید از شهیدى که خود را در سرزمین عراق قربانی کرد، پیروى نمایند.»

آیت‌الله بهجت نیز گفته است: «گریه بر سید الشهدا (ع) از نماز شب بالاتر است.»

چارلز دیکنز نویسنده معروف انگلیسی گفته است: «اگر منظور امام حسین جنگ در راه خواسته هاى دنیایى بود، من نمى فهمم چرا خواهران و زنان و اطفالش به همراه او بودند؟ پس عقل چنین حکم مى نماید که او فقط به خاطر اسلام، فداکارى خویش را انجام داد.»

مسیو ماربین، دانشمند و محقق آلمانی معتقد است حسین بن علی (ع) - نوه محمد (ص)، که از دختر محبوبش فاطمه (س) متولد شده - تنها کسی است که در چهارده قرن پیش در برابر حکومت جور و ظلم قد علم کرد. در فرزند علی (ع)، همه اخلاق و صفاتی که در دوران حکومت عرب پسندیده و قابل احترام بود، مشاهده می شد. حسین (ع) شجاعت و دلاوری را از پدر خود به ارث برده بود و به احکام و دستورات اسلام تسلطی کامل داشت. او اذعان دارد حسین (ع) اولین شخص سیاستمداری بود که تا به امروز، احدی سیاستی به مؤثری سیاست او اتخاذ ننموده است.

حاج ابراهیم دولابی (ره) گفته است: «محبت و عزاداری برای امام حسین (ع) انسان را زود به مقصد می‌رساند.»

موریس دو کبری، دانشمند مسیحی نیز با اشاره به اینکه حسین (ع) برای شرف و ناموس و اجرای احکام اسلام و از بین بردن ظلم و ستم و جلوگیری از حیف و میل مسلمین و حمایت از مستضعفین و بینوایان و به خاطر خدا از جان و مال و فرزند گذشت؛ اما زیر بار استعمار نرفت، گفته است: «بیایید ما نیز شیوه او را سرمشق خود قرار داده از زیر دست استعمارگران خلاصی یابیم و مرگ با عزت را بر زندگی با ذلت ترجیح دهیم؛ زیرا مرگ با عزت بهتر از زندگی همراه با ذلت است.»

از نظر بروکلمان کارل، خاورشناس و پژوهشگر آلمانی شهادت حسین علاوه بر نتایج و اثرات سیاسی، موجب تحکیم و اشاعه مذهب شیعه گردید و این مذهب، مرکز و مظهر تمایلات ضدّ غرب شد.

آیت‌الله علامه طباطبایی (ره) هم گفته است: «هیچ کس به هیچ مرحله‌ای از معنویت نرسید، مگر در حرم مطهر امام حسین (ع) و یا در توسل به آن حضرت.»

گیبون، مورخ مشهور نیز معتقد است در طی قرون گذشته و در سرزمین‌های مختلف، بشریت صحنه های حزن آوری به عظمت قیام حسینی که موجب بیداری قلب خونسردترین خوانندگان خواهد شد، به خود ندیده است.

آیت‌الله گلپایگانی (ره) گفت: «دلم می‌خواهد نام مرا هم جزو روضه خوان‌های حضرت سید الشهداء (ع) ثبت نمایند.»

آیت‌الله عبدالکریم حائری (ره) گفت: «روضه‌خوانی و گریه بر سیدالشهدا (ع) عمل مستحبی است که هزار واجب در آن است.»

آیت‌الله بهاءالدینی (ره) نیز گفته است: «دستگاه امام حسین (ع) فوق فقه است... نباید به دستگاه امام حسین (ع) اهانت شود، این عزاداری‌ها احیا کننده نماز و مساجد است.»

آیت‌الله قاضی (ره) گفت: «در عزاداری و زیارت حضرت سیدالشهدا (ع) مسامحه ننمایید. روضه هفتگی ولو دو سه نفر باشد، اسباب گشایش امور است و اگر هفتگی هم نشد دهه اول محرم ترک نشود.»

آنتون بارا، دانشمند مسیحی سوری تبار در کتاب الحسین (ع) فی الفکر المسیحی نوشته است: «شمع فروزان اسلام؛ حسین (ع) راه رهایی را برای میلیون‌ها مسلمان روشن کرد. مسیر حرکت و گام برداشتن را به آنان شناساند و آنان را از افتادن در گودال ضلالت و سقوط در دام گناه و خفت برحذر داشت. با پرتو نور همیشه درخشان خود، راه حق را پیش چشم آنان آشکار کرد و نشانه های ترس و تنهایی را از این راه زدود و از آن پس انسان‌های مؤمن، با بهره گیری از نور شمعی که او با سوختن خود در سرزمین کربلا برافروخت و تا آنگاه که خداوند اراده کند پرفروغ خواهد ماند، از این راه عبور خواهند کرد.»

او در جای دیگر گفته است «اگر حسین از آنِ ما بود، در هر سرزمینی برای او بیرقی بر می‌افراشتیم و در هر روستایی برای او منبری برپا می‌کردیم و مردم را با نام حسین به مسیحیّت فرا می‌خواندیم.»

جرج جرداق، دانشمند و ادیب مسیحی نیز گفته است: «وقتی یزید، مردم را تشویق به قتل امام حسین (ع) و مأمور به خون‌ریزی می‌کرد، آن‌ها می‌گفتند: چه مبلغی به ما می‌دهی؟ امّا انصار حسین (ع) به او گفتند: ما با تو هستیم و اگر هفتاد بار کشته شویم، باز می‌خواهیم در رکابت جنگ کنیم و کشته شویم.»

آیت‌الله کمپانی (ره) نیز در مجلس روضه خوانی سیدالشهدا مقید بودند که خودشان پای سماور بنشینند و خودشان همه کفش‌ها را جفت کنند.

انتهای پیام/