به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره مُطَفِّفین هشتاد و سومین سوره قرآن کریم است و در جزء سی ام آن قرار دارد.

«مطففین» یعنی کم‌فروشان؛ خداوند در این سوره کم‌فروشان را مذمت می‌کند و می‌گوید آنان گمان می‌کنند آخرتی وجود ندارد.

توصیف اتفاقات قیامت و بیان اوصاف ابرار (نیکوکاران) و فاجران (گناهکاران) محتوای این سوره را تشکیل می‌دهد. در کتاب‌های تفسیری آمده است آیه سی‌ام این سوره در شأن مخالفان امیرالمؤمنین علی (ع) نازل شده است.

درباره فضیلت تلاوت این سوره در روایات آمده است: هر کس این سوره را بخواند خدا در روز قیامت او را از نوشیدنی پاک و خالصی که دست کسی به آن نرسیده سیراب می‌کند.

همچنین نقل شده است هر کس آن را در نمازهایش بخواند، از آتش دوزخ در امان خواهد بود. آیات پایانی سوره مطففین که درباره ابرار (نیکوکاران) سخن می‌کند، از جمله آیاتی است که بر ضریح حضرت عباس نقش بسته است.

همچنین در حدیثی از امام صادق (ع) آمده است: هر کس در نماز‌های واجب سوره مطففین را بخواند، خداوند امنیت از عذاب دوزخ را در قیامت به او عطا می‌کند و نه آتش دوزخ او را می‌بیند و نه او آتش دوزخ را.

فایل صوتی تلاوت آیات ۲۲ تا آخر سوره مطففین با صدای علی اصغر شعاعی

متن آیاتی از سوره مطففین همراه با ترجمه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدای بخشاینده مهربان

إِنَّ الْأَبْرَ‌ارَ لَفِی نَعِیمٍ ﴿٢٢﴾

براستى نیکوکاران در نعیم الهى خواهند بود(۲۲)

عَلَى الْأَرَ‌ائِکِ یَنظُرُ‌ونَ ﴿٢٣﴾

 بر تخت‌ها نشسته مى‌نگرند(۲۳)

تَعْرِ‌فُ فِی وُجُوهِهِمْ نَضْرَ‌ةَ النَّعِیمِ ﴿٢٤﴾

 از چهره‌هایشان طراوت نعمت بهشت را درمى‌یابى(۲۴)

یُسْقَوْنَ مِن رَّ‌حِیقٍ مَّخْتُومٍ ﴿٢٥﴾

 از باده‌اى مُهر شده نوشانیده شوند(۲۵)

خِتَامُهُ مِسْکٌ ۚ وَ فِی ذَٰلِکَ فَلْیَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ ﴿٢٦﴾

باده‌اى که مُهر آن، مُشک است و در این نعمتهامشتاقان باید بر یکدیگر پیشى گیرند(۲۶)

وَ مِزَاجُهُ مِن تَسْنِیمٍ ﴿٢٧﴾

 و ترکیبش از چشمه«تسنیم» است(۲۷)

عَیْنًا یَشْرَ‌بُ بِهَا الْمُقَرَّ‌بُونَ ﴿٢٨﴾

 چشمه‌اى که مقرّبان خدا از آن نوشند(۲۸)

إِنَّ الَّذِینَ أَجْرَ‌مُوا کَانُوا مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا یَضْحَکُونَ ﴿٢٩﴾

[آرى در دنیاکسانى که گناه مى‌کردند آنان را که ایمان آورده بودند به ریشخند مى‌گرفتند(۲۹)

وَ إِذَا مَرُّ‌وا بِهِمْ یَتَغَامَزُونَ ﴿٣٠﴾

 و چون بر ایشان مى‌گذشتند اشاره چشم و ابرو با هم رد و بدل مى‌کردند(۳۰)

وَ إِذَا انقَلَبُوا إِلَىٰ أَهْلِهِمُ انقَلَبُوا فَکِهِینَ ﴿٣١﴾

و هنگامى که نزد خانواده هاى خود بازمى‌گشتند، به شوخ‌طبعى مى‌پرداختند(۳۱)

وَ إِذَا رَ‌أَوْهُمْ قَالُوا إِنَّ هَـٰؤُلَاءِ لَضَالُّونَ ﴿٣٢﴾

 و چون مؤمنان را مى‌دیدند، مى‌گفتند:این‌ها جماعتى گمراهند(۳۲)

وَ مَا أُرْ‌سِلُوا عَلَیْهِمْ حَافِظِینَ ﴿٣٣﴾

 و حال آنکه آنان براى بازرسى کارشان فرستاده نشده بودند(۳۳)

فَالْیَوْمَ الَّذِینَ آمَنُوا مِنَ الْکُفَّارِ یَضْحَکُونَ ﴿٣٤﴾

 ولى امروز مؤمنانند که بر کافران خنده مى‌زنند(۳۴)

عَلَى الْأَرَ‌ائِکِ یَنظُرُ‌ونَ ﴿٣٥﴾

بر تخت‌هاى خود نشسته نظاره مى‌کنند(۳۵)

هَلْ ثُوِّبَ الْکُفَّارُ مَا کَانُوا یَفْعَلُونَ ﴿٣٦﴾

تا ببینندآیا کافران به پاداش آنچه مى‌کردند رسیده‌اند؟ (۳۶)

انتهای پیام/