هر سال با نزدیک شدن به ایام شروع سال تحصیلی اغلب مردم که دانش آموزی در خانواده داشته باشند در تکاپوی خرید لوازم التحریر برای دانش آموزان هستند. اما این روند یک زندگی عادی است با دخل و خرجی متوسط رو به بالا. در این بین کودکانی که در آرزوی داشتن لوازم التحریر جدید و نو هستند شوق و ذوقی برای رسیدن اول مهر ندارند.

در روز‌های منتهی به آخرین ماه تابستان طبق عادت هرسال برای تعداد زیادی از مدارس روستایی و حاشیه شهر‌ها لوازم التحریر فرستاده می‌شود یا به دانش آموزان کار و خیابان کمک‌هایی می‌شود.

بیشتر بخوانید: ۵۰۰ هزار بسته لوازم تحریر در مناطق محروم کشور توزیع می‌شود

عده‌ای خیر دور هم جمع می‌شوند و با همراه کردن مردم تلاش می‌کنند که دلی را در نقطه‌ای محروم یا در اطراف شهر به دست آورند. اما چطور باید به پویش‌های رنگارنگ اینستاگرام و فضای مجازی اعتماد کرد؟ مبالغ پرداخت می‌شود، اما فارغ از اینکه بدانیم آیا لوازم التحریری خریده می‌شود؟ یا واقعا در جایی که نیاز است خرج می‌شود؟

طرح یک بسته لبخند، کیف هایشان را پر از مهربانی کنیم، یه قدم، کولاک مهربانی، کیف مهربانی و صد‌ها نام دیگر نام‌هایی هستند که این کمپین‌ها دارند. اگر گروه ها، اشخاص و شرکت‌ها را هم به این فهرست اضافه کنیم می‌شود صد‌ها گروه که در تب وتاب و رقابت‌های نفس گیری هستند تا خدای نکرده دانش آموزی و گا‌ها دانشجویی در گوشه‌ای از ایران به دلیل نداشتن مداد و دفتر از تحصیل محروم نماند.

این اقدام‌های خیرخواهانه از کجا شروع شد؟

سال ۷۴ در کشور جشنی توسط کمیته امداد امام خمینی راه اندازی شد. سال‌ها جشن عاطفه‌ها تنها پویش همگانی و ملی در کشور بود تا اینکه با گسترش شبکه‌های اجتماعی به خیرین این حوزه اشخاص و ارگان های دیگر اضافه شد. اما افزایش تعداد خیرین به جایی رسید که بعد از حادثه‌هایی از جمله زلزله و سیل شماره حساب‌هایی ازجانب سلبریتی‌ها و افراد سرشناس برای کمک به این افراد منتشر شد و چالش‌هایی را به وجود آورد و در این راستا اعتماد مردم سلب شد. عدم تعیین تکلیف مبالغ جمع آوری شده توسط نهاد‌های مربوط نیز شک‌هایی را به وجود آورده است. خالی از لطف نیست که بگوییم دراین پروسه کمپین ها، خیریه‌ها و پویش‌هایی نیز وجود دارد که با ثبت و اسناد معتبر اقدام به این کار می‌کنند و دستگاه‌های نظارتی‌ای نیز کارشان را به طور مداوم رصد می‌کنند.

در نیت خیر و حس نوع دوستی بانیان این کمپین‌ها که شکی نیست، اما شیوه عملکرد انجمن‌هایی که در این زمینه تلاش می‌کنند، نیاز به نقد، واکاوی و نظارت دارد. هم وطنان هم می‌توانند بعد از اعتماد به این خیریه‌ها به پویش‌های مربوطه بپیوندند و در جریان کار این گروه‌ها قرار گیرند.

انتهای پیام/

گزارش از زهره شایسته