به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، تصورش سخت است، اما اتفاق افتاد؛ وقتی در ۳۱ شهریور ۱۳۵۹، سیل ارتش بعث عراق مرز‌های مقدس ایران را درنوردید و صدام با خیال خامش، آرزوی اشغال خوزستان و به زانو درآوردن ایران را در سر می‌پروراند، همه دنیا به مصاف ملت قهرمان ما آمد؛ همه نوع تسلیحات در اختیار صدام قرار گرفت و ارتش بعث، بی‌واهمه از اقدامات بین‌المللی و قطعنامه‌های نیم‌بند شورای امنیت، هر چه خواست کرد. اما اراده پولادین مردم ایران، چیزی نبود که بتوان آن را به این سادگی شکست.

همان روز‌های نخست، جوانان خرمشهری، نشان دادند که ایران و ایرانی، همواره در اوج عزت و اقتدار است؛ مهاجمان ۳۴ روز پشت دروازه‌های خرمشهر ماندند؛ متجاوزان تا بن دندان مسلحی که نمی‌توانستند از پسِ جوانانی برآیند که همه تجهیزاتشان، یک اسلحه زهوار دررفته و چند فشنگ بود. در لحظه به لحظه این نبرد نابرابر، ایرانیان با تمام ایمان و اعتقادی به میدان آمدند که در تاریخ چند صدساله اخیر، کم‌سابقه و بلکه بی‌سابقه است؛ غیرتی وصف ناپذیر که مشت آهنین دشمن را شکست، شبانه از عرض رود پرخروش اروند گذشت؛ در تاریکی مطلق شب، مسیر دریایی خلیج همیشه فارس را پیمود و سکو‌های نفتی دشمن را به آتش کشید و کار را به جایی رساند که غرب فهمید، تمام آن ۸۰ کشوری که به صدام کمک و تجهیزات می‌رساندند، باید خودشان وارد معرکه شوند و رودررو با ایرانیان بجنگند.

هواپیما‌های جاسوسی آواکس آمریکا، تانک‌های پیشرفته انگلیسی، موشک‌های کوتاه بُرد و میان بُرد فرانسوی و ایتالیایی و ... همه در خدمت خونخواری به نام صدام قرار گرفت، تا غرور انقلابی یک ملت را بشکند و نتوانست.

اکنون، بیش از سه دهه از پایان آن جنگ نابرابر و تحمیلی می‌گذرد و تاریخ، هر روز اسناد بیشتر و جدیدتری را از آن پشتیبانی هولناک رو می‌کند و برای پژوهشگران، چاره‌ای نمی‌ماند جز آن‌که پیروزی در آن جنگ نابرابر و ظفر در نبرد با ۸۰ کشور را، یک معجزه بزرگ بدانند؛ معجزه‌ای که موج توفنده آن، عزت و شرافت امروز ایران و ایرانی را رقم زده است؛ عزتی که جز به برکت خون شهدا به دست نمی‌آمد.

منبع:خراسان

انتهاه پیام/