به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، روز گذشته رقابت‌های دسته ۹۶ کیلوگرم گروه A مردان مسابقات وزنه‌برداری جهانی ۲۰۱۹ در تایلند دنبال شد و درحالی که سهراب مرادی در ماه‌های اخیر چندین بار از ناحیه کمر و کتف دچار آسیب‌دیدگی شده و به‌تازگی جراحی کرده و مشخص نیست به المپیک برسد، کیانوش رستمی و ایوب موسوی نمایندگان ایران در این دسته بودند که روی تخته رفتند.

انتخاب وزنه اشتباه از وزنه‌برداری که فقط خودش را قبول دارد!

روال کاری کیانوش رستمی به‌گونه‌ای بوده که بیشتر باید او را نماینده خودش در رقابت‌ها دانست، ملی‌پوشی که در خصوص همه مسائل خودش تعیین‌کننده است و هرگز زیر بار هیچ برنامه و اردوی ملی نمی‌رود.

کیانوش که هیچ کسی پیش از اعزام از وضعیت آمادگی‌اش خبر نداشت و البته با حمایت مالی و معنوی کمیته ملی المپیک برنامه‌هایش را در شهر خود و زیر نظر برادرش دنبال می‌کرد؛ در حرکت اول وزنه ۱۸۰ کیلوگرمی را انتخاب کرد، وزنه‌ای که با یک کیلوگرم اختلاف (۱۸۱ کیلوگرم)، آنتوان پلیسنول گرجستانی را به مدال طلای یک‌ضرب جهان رساند.

کیانوش که برای وزنه زدن زمان نسبتاً زیادی را به‌خاطر ناهماهنگی ایجادشده از سوی میزبان معطل ماند، نتوانست وزنه انتخابی خودش و برادرش را بالای سر ببرد. او مجبور شد در دفعات دوم و سوم هم همین وزنه را انتخاب کند که هر دو بار در مهار آن ناکام بود تا از رقابت یک‌ضرب دسته ۹۶ کیلوگرم اوت شود. رفتار رستمی پس از اوت کردن و صحبت با داوران به هیچ عنوان پسندیده نبود و ظاهراً او از ماجرای بهداد سلیمی در المپیک ریو درس نگرفته است.

درحالی که این امیدواری وجود داشت که محصول ماه‌ها تمرین انفرادی کیانوش در حرکت دوضرب لااقل مشخص شود، او از شرکت در رقابت‌های دوضرب نیز انصراف داد و دلیلش را نیز مصدومیت از ناحیه آرنج عنوان کرد و به این شکل در این دسته تنها ایوب موسوی در گروه ماند و درنهایت مدال برنز حرکت دوضرب و پنجمی مجموع را به خود اختصاص داد.

نگاهی گذرا به جدول رده‌بندی وزنه‌برداران در پایان رقابت‌های این دسته نکات تلخی را عیان می‌کند؛ یکی اینکه اگر کیانوش رستمی وزنه سبک‌تری را انتخاب می‌کرد لااقل در رقابت باقی می‌ماند، اشتباهی که او قبلاً نیز با کمک مربی‌اش که چند سالی است این مسئولیت را برادرش به‌عهده دارد، مرتکب شده بود.

کیانوش می‌توانست با وزنه پایین‌تر شروع کند تا ابتدا ماندنش در جدول را مسجل کند و بعد به‌فکر مدال باشد. انتخاب اول او وزنه‌ای بود که تیان تائوی چینی را در حرکت یک‌ضرب دوم کرد و وزنه‌بردار گرجستانی نیز با یک کیلوگرم بیشتر قهرمان یک‌ضرب شد. جاناتان ماسکوئرا از کلمبیا هم با ۱۷۹ کیلوگرم سوم شد.

درنهایت نیز تیان تائوی چینی با مجموع ۴۱۰ کیلوگرم علاوه بر نقره یک‌ضرب و طلای دوضرب، طلای مجموع را به خود اختصاص داد و فارس الباخ قطری با ۴۰۲ کیلوگرم مجموع به مدال نقره رسید. آنتوان پلیسنول گرجستانی با ۳۹۴ کیلوگرم و جاناتان ماسکوئرا کلمبیایی نیز با ۳۹۱ کیلوگرم عناوین سوم و چهارم مسابقات را به خود اختصاص دادند. ایوب موسوی نیز با مجموع ۳۸۲ کیلوگرم پنجم شد.

کیانوش رستمی می‌خواهد همه چیز به‌عهده خودش باشد، از انتخاب وزنه گرفته تا برنامه تمرینی و مسابقه‌ای که باید در آن شرکت کند. او فقط خودش را قبول دارد و طبیعتاً فکر می‌کند که فقط خودش درست تصمیم می‌گیرد.

حمایت بی‌چون‌وچرا از ورزشکارسالاری!

کیانوش رستمی بار‌ها در مصاحبه‌هایش گفته که اگر قرار باشد او را مجاب به قبول کردن شرایط اردویی و کار کردن زیر نظر کادر فنی تیم ملی کنند، وزنه‌برداری را کنار خواهد گذاشت! او با این حرف تکلیف خودش را روشن کرده و در این سال‌ها طبق همان روالی عمل کرده که خودش خواسته است.

مسئله بزرگ اینجاست که «ورزشکارسالاری» به‌وجود نمی‌آید مگر آنکه سیستمی پذیرای آن باشد. فدراسیون وزنه‌برداری در سال‌های اول، به‌دلیل شرایطی که وجود داشت و البته کیانوش رستمی با همین سیستم طلای المپیک ۲۰۱۶ ریو را گرفته بود، به‌غلط و اشتباه شرایط او را پذیرفت، اما در سال‌های پس از آن، پس از ناکامی در مسابقات جهانی آناهیم آمریکا دیگر رفته رفته شرایط مورد نظر دارنده دو مدال طلای سال‌های ۲۰۱۱ و ۲۰۱۴ وزنه‌برداری جهانی مورد قبول فدراسیون نبود. از همان وقت او مورد حمایت کمیته ملی المپیک قرار گرفت و حتی از سوی کمیته ملی المپیک برای اجرای برنامه‌ها و تمریناتش شارژ مالی شد.

درحالی که اگر در اردوی تیم ملی حضور پیدا می‌کرد از بودجه فدراسیون برای او هزینه می‌شد و تمرینات انفرادی که البته در دو سه سال اخیر ماحصلی برای وزنه‌برداری ایران نداشته و کیانوش رستمی از کسب مدال دور مانده است، هزینه‌ای سرسام‌آور را برای کمیته ملی المپیک در پی نداشت.

فدراسیون وزنه‌برداری از حمایت کیانوش رستمی دست برداشت و اعلام کرد او نیز مانند سایر ملی‌پوشان باید تن به برنامه‌های اردویی بدهد چراکه برنامه انفرادی او علاوه بر خرج سنگین و مجزایی که روی دوش فدراسیون می‌گذارد، عاید مدالی نیز برای وزنه‌برداری ایران در چند سال اخیر نداشته، اما درست از همان وقت کیانوش رستمی حمایت بی‌چون‌وچرای کمیته ملی المپیک و شخص اول این سازمان را دریافت کرد تا همچنان ورزشکارسالاریِ عجیب در این رشته پابرجا باشد.

کیانوش رستمی که یک مدال طلا و یک نقره المپیک‌های ۲۰۱۶ و ۲۰۱۲ را در کارنامه دارد، می‌داند اگر در المپیک ۲۰۲۰ توکیو مدال طلا بگیرد، آن وقت رکورد هادی ساعی را خواهد شکست و به پرافتخارترین ورزشکار ایرانی المپیک‌ها تبدیل خواهد شد، این موفقیت بزرگی است که دستگاه ورزش ایران را وسوسه می‌کند از چنین شانسی حمایت کند، اما نکته مهم این است که کیانوش در دسته جدید هنوز توفیقی به دست نیاورده و درحالی که تنها ۱۰ ماه تا المپیک باقی مانده، به‌نظر می‌رسد کار انفرادی و انتخاب‌های اشتباه کیانوش، هر روز او را بیشتر از کسب سومین مدال المپیکش دور خواهد کرد.

در این میان حمایت‌های اشتباه از یک تصمیم نادرست می‌تواند مشکلات بیشتری را به‌وجود آورد. کمیته ملی المپیک به رستمی ۵۰ میلیون تومان کمک کرده و حال سؤال این است که این کمیته می‌خواهد چند میلیون دیگر خرج ورزشکارسالاری کند.

منبع: تسنیم

انتهای پیام/