به گزارش خبرنگار حوزه تئاتر  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، نمایشنامه های بسیاری نوشته شده که هر کدام روایتگر داستانی است که شاید ما هم روزی با آن درگیر یا شاید آن را تجربه نکرده ایم. نویسنده ها می نویسند و برای هر داستان خود ماه ها و حتی سال ها زمان صرف می کنند تا نتیجه کار خود را بگیرند. این نمایشنامه ها ممکن است هیچ وقت به اجرا نروند و کسی هم سراغی از آن ها نگیرد. آیا این موضوع برای نویسندگان مطرح هم وجود دارد؟

نویسندگانی داریم که خوب می نویسند ولی دیده نمی شوند. نمایشنامه با بازیگران خوب اجرا می رود اما سراغی از نویسنده اصلی کار نمی گیرند. این موضوع نیاز به تامل و دقتی بیشتر دارد زیرا در سال های اخیر این موارد در تهران در حال افزایش است و نمایشنامه هایی اجرا می روند که نام نویسنده اصلی کار در آن دیده نمی شود. نمایشی که قصد صحبت درباره آن را داریم نمایشی است که تاکنون اجرا نشده اما با بازیگران خوب و حرفه ای تئاتر تمرین شده و این در حالی است که تاکنون اسمی از نویسنده کار برده نشده اما به تازگی پیگیری های نویسنده نمایشنامه جواب داده و حال قرار است نام او نیز در نمایش برده شود.

محمد داداش زاده نویسنده تئاتر درخصوص نمایشنامه جدید خود در گفت و گو با خبرنگار باشگاه خبرنگاران جوان، گفت: نمایشنامه ای که نوشتم , بعد از تمرین به مدت حدودا دو سال , تغییراتی در آن انجام شد و بدون ذکر نام نویسنده به اجرا رفت. من با تماسی که از طریق کانون نویسندگان و منتقدان با کارگردان آن نمایش داشتم از ایشان خواستم تا جلسه ای برگزار کرده و حضوری مشکل پیش آمده را حل کنیم. اما کارگردان نتوانستند یا نخواستند که در این جلسه شرکت کنند. برای همین بنده مجبور شدم از طریق کانون نویسندگان و منتقدان، انجمن هنرهای نمایشی تهران و مرکز هنرهای نمایشی اقدام کرده و متن ها را تحویل مرکز دهم تا کارشناسان آن را بررسی کنند.

وی افزود: بعد از این موضوع، کارگردان نمایش خواهان برگزاری جلسه و مصالحه شدند. در جلسه ای که با حضور خشایار پیرعلمی، رئیس کانون نویسندگان و منتقدان برگزار شد، من و آقای حسینی مصالحه کردیم و قرار شد ایشان خبر اصلاحیه ای رو کار کنند و در آن ذکر شود که نمایش در حال اجرا با نگاهی به نمایشنامه بنده نوشته شده است و همچنین مبلغ معینی هم بابت حق الزحمه نویسندگی یک هفته بعد از پایان اجرا به بنده پرداخت کنند.

داداش زاده با اشاره به معضلات نویسندگان بیان کرد: یکی از معضلاتی که برای نویسنده‌ها وجود دارد، توجه نکردن کامل و ارزش گذاشتن به کار و زحمت آن‌ها است. گویا این موضوع عادی شده و برای کسی عجیب نیست که متن، پایه اصلی تئاتر تا این حد بی ارزش شود. به خاطر دارم در جشنواره‌ای که در سال ۹۷ برگزار شد، از نمایشنامه نویسان خواستند تا متن‌های خود را برای شرکت در جشنواره ارائه دهند تا دوازده اثر برگزیده به صورت کتاب چاپ شوند. دوازده اثر انتخاب شده و یکی از آثار هم جزو متون برگزیده جشنواره استانی ۹۷ بود, اما به دلایل نامعلومی هیچ کدام از این دوازده اثر به چاپ نرسیدند.

وی ادامه داد: تجاری شدن نمایش ها و تبدیل شدن سالن های هنری به سالن های مبادلات اقتصادی بزرگترین ضربه به هنر نمایش است. درحال حاضر نمایش هایی مورد توجه هستند که چند بازیگر چهره و سلبریتی در آن حضور داشته تا نمایش فروش خوبی داشته باشد. برای همین است که حضور متن نمایشی رنگ باخته و توجه به متون نمایشی رفته رفته معنای خودش را از دست داده است. کسی که مرگ یزدگرد را با بازیگران ناشناس روی صحنه می برد , به اندازه کسی که یک متن خیلی ضعیف را با بازیگران شناخته شده اجرا می کند , دیده نخواهد شد که این یعنی مرگ متن های نمایشی.

داداش زاده در خصوص ثبت آثار نمایشنامه نویسان گفت: از طرفی مرجع مشخص و دقیقی برای ثبت آثار نمایشنامه نویسان وجود ندارد و همین باعث می شود که سوء استفاده از آثار نویسندگان بیشتر شود. اگر آثار به صورت دقیق و مرتب به ثبت برسند , امکان پیگیری و احقاق حق برای نویسنده ها آسان تر خواهد شد. مسئله پیگیری از مرکز هنرهای نمایشی و به نتیجه رسیدن یک مسئله هم روند کندی دارد که به نظر این نهاد محترم می تواند کمی بهتر عمل کند زیرا مسئله زمان و درگیری های طولانی مدت , بسیاری از نویسنده ها را از ادامه پیگیری ها مایوس می کند و در نتیجه نویسنده کاری نمی تواند انجام دهد و این اتفاق بیشتر و بیشتر تکرار می شود.

وی ادامه داد: برای جلوگیری از آسیب ها و ارزش نهادن به متون نمایشی که هسته اصلی هنر نمایش هستند , به توجه و اقدامات بیشتری از طرف مسئولان نیاز دارد .در پایان نیز از مسئولان انجمن هنرهای نمایشی، مرکز هنرهای نمایشی و کانون نویسندگان و منتقدان که در این راه به بنده کمک کردند , تشکر می کنم.

انتهای پیام/