حوزه تئاتر  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، از آن جایی که ریشه تئاتر به هزار سال پیش از میلاد مسیح (ع) بازمی گردد بسیاری از افراد، تئاتر را یک هنر مستقل و کامل می‌دانند، اما این حوزه، هنر‌های دیگری چون ادبیات و موسیقی را شامل می‌شود.

نمایش با زندگی انسان‌ها پیوند خورده است و این حوزه نیازمند یک فضای مستقل برای به اجرا درآوردن مهارت و استعداد افراد در مقابل تماشاچیان است. اما وضعیت تئاتر به خصوص نمایش‌های کودکانه چگونه است؟ به عقیده بسیاری از کارگردانان با سابقه، نبود نمایش نامه‌های خوب و نداشتن حامی از نمایش نامه‌های کودک باعث کم رمقی در انتقال پیام به مخاطبان می‌شود. متاسفانه در کشورما به شعر و داستان در زمینه ادبیات کودک و نوجوان توجه ویژه‌ای شده، اما نمایشنامه نویسی با کاستی‌هایی روبه رو است. در ایران قصه‌های کهن بسیاری در ادبیات برای تبدیل شدنشان به آثار نمایشی وجود دارند، اما هنوز وضعیت تئاتر کودک در اوضاع پر خطری به سر می‌برد.

باشگاه خبرنگاران جوان به همین منظور مصاحبه‌ای را با امیر مشهدی عباس کارگردان و نمایشنامه نویس ترتیب داده که در ادامه می‌خوانید.

شما چگونه جذب تئاتر کودک شدید؟
بنده هیچ تمایلی به فعالیت در حوزه تئاتر کودک نداشتم. اما بر اساس اعتقاداتم مخاطبان کودک صادق‌ترین افراد دنیا هستند به دلیل اینکه با هیچ کس تعارف ندارند و در مقابل چیز‌های بیرونی واکنش سریع مثبت و منفی نشان می‌دهند. چون در عرصه هنر تئاتر کودک، فعالیت کمتری توسط کارگردانان انجام می‌شد تصمیم به فعالیت در این عرصه برای پیشرفت خودم گرفتم، اما بعد‌ها متوجه این نکته شدم که برای ارتقای فرهنگ کشورم به خصوص کودکان سرزمینم در مثبت‌ترین جای ممکن قرار گرفته ام.

از آن جایی که در سال‌های اخیر انتشار نمایش نامه‌های کودک در کشور شتاب گرفته نویسندگان این نمایش نامه‌ها تا چه میزان حرفه‌ای هستند و این نمایش نامه‌ها تا چه میزان قابلیت اجرایی دارند؟
بنده در حوزه نمایش نامه نویسی هم فعالیت دارم، اما به نظرم شغل کارگردانی نسبت به نویسندگی راحت‌تر است.ما در جامعه از نظر کیفی برای نمایشنامه نویسی کودک در سطح پایینی هستیم و افراد ماهری در این حوزه فعالیت ندارند. کودکان ما افرادی باهوش و از نظر فکری در سطح بزرگسالان هستند و برای رفع این مشکل نیاز جدی به نویسندگان حرفه‌ای و با دغدغه در جامعه داریم.

آموزش یکی از اهداف تئاتر کودک است، اما به گفته عده‌ای نمایشنامه‌های تعلیمی با استقبال مواجه نمی‌شوند به نظر شما چطور نمایشنامه‌هایی می‌توانند کارگردانان و مخاطبان را جذب کنند؟
آموزش تعلیمی وجود ندارد و همه آموزش‌ها به یک صورت است. اما نمایشنامه نویسی دارای فرمت، ساختار و اصولی است که باید کارگاهی باشد. بسیاری از افراد در حوزه نمایشنامه نویسی فعالیت دارند که یا در این حوزه مهارت کافی را ندارند یا اینکه دغدغه‌های لازم را برای شناختن مخاطب به خصوص کودک ندارند.

نبود نمایشنامه مناسب با احوال کودک باعث وجود چه مشکلاتی می‌شود؟
نبود نمایشنامه‌های قوی باعث بی کیفیتی آثار می‌شود و نمی‌توان از اجرای نمایش انتظار خوبی داشت و جذب مخاطب هم به شدت کاهش پیدا می‌کند.

تعداد فارغ التحصیلان نمایشنامه نویسی از لحاظ کمی روز به روز در حال افزایش است با این اوضاع چرا شرایط تا این حد نابه هنجار است؟
تعداد زیاد دانشجویان بعد از اتمام دوران تحصیل خود وارد مشاغل و حرفه‌های دیگری می‌شوند حتی افراد باسواد و حرفه‌ای مثل کارگردان، تهیه کننده یا طراح صحنه دچار معضل کار هستند و به درستی روشن است که چرا هرکسی نمی‌تواند وارد حوزه تئاتر شود و به خوبی درآن فعالیت کند، چون اصول مناسبی برای خروجی افراد از دانشگاه‌ها نداریم و فقط به فکر نمرات بالا هستیم و نمی‌توانیم مهارت خود را در هنگام کار بالا ببریم.

انتهای پیام/