در نقد تیم ملی و سرمربی تازه‌اش مارک ویلموتس
تیم ملی در نیمه اول که چندان خوب بازی نمی‌کرد، با بحرین مساوی کرد و در نیمه دوم که بهتر و زهردارتر از نیمه اول ظاهر شد، نتیجه را واگذار کرد.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، در تیم ویلموتس تا امروز نشانه‌های مثبت زیادی دیده شده، اما یکی از نشانه‌های نگران کننده این است که به نظر می‌رسد این مربی، سطح رقابت در فوتبال آسیا یا دست کم سطح رقابت در این مرحله از رقابت‌های مقدماتی جام جهانی را پایین‌تر از واقعیت کیفی این رقابت‌ها بررسی کرده و این چیزی است که می‌توان از تغییرات غافلگیرکننده لیست تیم ملی در اردوی اخیر و همینطور ترکیب بازی با بحرین فهمید.
مهدی ترابی و جهانبخش بازیکنانی هستند که در ۴ سال اخیر، در اغلب یا شاید تمام اردو‌ها و مسابقات بزرگ، در فهرست تیم ملی بودند و ناگهان در آستانه اولین بازی بزرگ دور اول مقدماتی جام جهانی، بیرون از فهرست نهایی ماندند. مسئله این نیست که ادعا کنیم محبی نباید دعوت می‌شده یا ترابی و جهانبخش باید در هر شرایطی در فهرست سرمربی تیم ملی باشند، اما اینکه در بازی با بحرین، محبی دومین بازی ملی خود را با حضور در ترکیب اصلی انجام دهد و در نیمه دوم نیرو‌های متنوعی روی نیمکت برای تقویت کناره‌های خط میانی نداشته باشیم، نشان می‌دهد که ویلموتس چندان نگرانی فنی بابت این شوک بزرگ در پست وینگر‌ها نداشته و فکر می‌کرده که بدون ترابی و جهانبخش هم می‌تواند در منامه نتیجه خوبی بگیرد.
به طور خاص در مورد محبی، مسئله بر سر زمانبندی تبدیل شدن او به یکی از نیرو‌های اصلی تیم ملی است؛ نه تحلیل کیفیت فنی این بازیکن مستعد. جالب است که همین تم مورد بحث، در شروع کار استراماچونی و تا حدودی شروع کار کالدرون هم دیده شده است. بازی انتحاری استقلال در دقایق پایانی مسابقه هفته اول لیگ مقابل ماشین سازی، زمانی که مهاجم ماشین سازی در نیمه زمین خودی به فضای پشت مدافع میانی استقلال رسید و از ۵۰ متری گلر این تیم تک به تک شد و گل زد؛ همینطور مصاحبه آتشین بعد از بازی استراماچونی نشان داد که او خود را برای یک برد آسان آماده کرده بود. پس از این بازی، ما هم در شکل بازی و هم در واکنش‌های مربی ایتالیایی، اعتدال بیشتری دیدیم و قبل از بازی با ذوب آهن، از او شنیدیم که از لیگ ایران به عنوان یکی از رقابتی‌ترین لیگ‌های آسیا یاد می‌کند.
در مورد تیم ملی: مارک ویلموتس یک مربی با فلسفه فوتبال هجومی است، اما چند ماه طول کشید تا اولین بازی رسمی دشوار خود را در آسیا تجربه کند. او پیش‌تر مقابل کره جنوبی قرار گرفته بود، اما در یک بازی دوستانه. به نظر می‌رسد باخت به بحرین که در آن هم نشانه‌های نگران کننده دیدیم و هم نکات امیدوارکننده؛ تجربه مناسبی برای ویلموتس باشد از نظر سنجش سطح رقابت در بازی‌های ملی آسیا. ایران قطعا از بحرین تیم قویتری است، اما این دلیل نمی‌شود که همیشه به راحتی و با سورپرایز‌های مختلف، بتوانیم آن‌ها را شکست دهیم. حتی در جام ملت‌های ۲۰۱۹ آسیا، عمان که نیروی انسانی و سطح کیفی پایین تری نسبت به بحرین دارد، می‌توانست ایران یا قدرت‌های کلاسیک دیگر آسیا را غافلگیر کند. پنالتی دقایق ابتدایی عمان به ایران را به یاد بیاورید.
سطح رقابت در بازی‌های ملی و همینطور لیگ قهرمانان آسیا، در سال‌های اخیر نزدیک‌تر و مسابقات، رقابتی‌تر شده اند. این واقعیت را حالا ویلموتس هم به خوبی درک کرده؛ مربی تیم ملی ایران که امیدواریم تا جام جهانی ۲۰۲۲ با موفقیت پیش برود.
منبع:ورزش سه
انتهای پیام/
