به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره رعد سیزدهمین سوره قرآن است و در جزء سیزدهم آن قرار دارد. آیه ۱۳ این سوره درباره تسبیح الهی سخن می‌گوید.

این سوره ۴۳ آیه، ۸۵۴ کلمه و ۳۵۴۱ حرف دارد و با حروف مقطعه آغاز می‌شود و آیه پانزدهم آن سجده مستحب دارد؛ یعنی هنگام شنیدن یا قرائت آن، سجده کردن مستحب است.

در آیه ۲۸ سوره رعد آمده است؛ آگاه باش که با یاد خدا دل‌ها آرامش مى‌یابد.

بر اساس روایات به نقل از امام صادق (ع)؛ رسول خدا (ص) به علی بن ابی‌طالب (ع) فرمود: آیا می‌دانی این آیه درباره چه کسی نازل شده است؟ درباره کسی نازل شده که مرا تصدیق کند و به من ایمان بیاورد و تو و عترت تو را که بعد از تو هستند، دوست بدارد و امر ولایت را به تو و ائمه بعد از تو تسلیم کند.

ابی‌بن‌کعب از پیامبر (ص) نقل می‌کند: هر کس سوره رعد را تلاوت کند، خداوند ده برابر تعداد همه ابر‌های گذرنده در گذشته و حال و آینده به او حسنه می‌دهد و در روز قیامت از وفاکنندگان به عهد الهی خواهد بود.

همچنین از امام صادق (ع) نقل شده است: هر کس سوره رعد را بسیار بخواند، خداوند او را در دنیا به صاعقه هلاک نمی‌کند. هر چنداز دشمنان اهل بیت (ع) باشد و چنانچه قاری از شیعیان باشد، خداوند او را بدون نگرانی حساب به بهشت می‌برد و شفاعتش درباره کسانی که می‌شناسد از خاندان و برادران مومنش پذیرفته می‌شود.

فایل صوتی تلاوت سوره رعد با صدای محمود طبلاوی

متن سوره رعد همراه با ترجمه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدای بخشاینده مهربان

المر ۚ تِلْکَ آیَاتُ الْکِتَابِ ۗ وَ الَّذِی أُنزِلَ إِلَیْکَ مِن رَّ‌بِّکَ الْحَقُّ وَ لَـٰکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿١﴾

الف، لام، میم، راء این است آیات کتاب و آنچه از جانب پروردگارت به سوى تو نازل شده حق است ولى بیشتر مردم نمى‌گروند (۱)

اللَّـهُ الَّذِی رَ‌فَعَ السَّمَاوَاتِ بِغَیْرِ عَمَدٍ تَرَ‌وْنَهَا ۖ ثُمَّ اسْتَوَىٰ عَلَى الْعَرْ‌شِ ۖ وَ سَخَّرَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ ۖ کُلٌّ یَجْرِ‌ی لِأَجَلٍ مُّسَمًّى ۚ یُدَبِّرُ الْأَمْرَ یُفَصِّلُ الْآیَاتِ لَعَلَّکُم بِلِقَاءِ رَ‌بِّکُمْ تُوقِنُونَ ﴿٢﴾

خدا همان کسى است که آسمان‌ها را بدون ستونهایى که آن‌ها را ببینید برافراشت آنگاه بر عرش استیلا یافت و خورشید و ماه را رام گردانید هر کدام براى مدتى معین به سیر خود ادامه مى‌دهند خداوند در کار آفرینش تدبیر مى‌کند و آیات خود را به روشنى بیان مى‌نماید امید که شما به لقاى پروردگارتان یقین حاصل کنید (۲)

وَ هُوَ الَّذِی مَدَّ الْأَرْ‌ضَ وَ جَعَلَ فِیهَا رَ‌وَاسِیَ وَ أَنْهَارً‌ا ۖ وَ مِن کُلِّ الثَّمَرَ‌اتِ جَعَلَ فِیهَا زَوْجَیْنِ اثْنَیْنِ ۖ یُغْشِی اللَّیْلَ النَّهَارَ ۚ إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَاتٍ لِّقَوْمٍ یَتَفَکَّرُ‌ونَ ﴿٣﴾

و اوست کسى که زمین را گسترانید و در آن، کوه‌ها و رود‌ها نهاد و از هر گونه میوه‌اى در آن جفت جفت قرار داد روز را به شب مى‌پوشاند قطعا در این امور براى مردمى که تفکر مى‌کنند نشانه‌هایى وجود دارد (۳)

وَ فِی الْأَرْ‌ضِ قِطَعٌ مُّتَجَاوِرَ‌اتٌ وَ جَنَّاتٌ مِّنْ أَعْنَابٍ وَزَرْ‌عٌ وَ نَخِیلٌ صِنْوَانٌ وَ غَیْرُ صِنْوَانٍ یُسْقَىٰ بِمَاءٍ وَاحِدٍ وَ نُفَضِّلُ بَعْضَهَا عَلَىٰ بَعْضٍ فِی الْأُکُلِ ۚ إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَاتٍ لِّقَوْمٍ یَعْقِلُونَ ﴿٤﴾

و در زمین قطعاتى است کنار هم و باغهایى از انگور و کشتزار‌ها و درختان خرما چه از یک ریشه و چه از غیر یک ریشه که با یک آب سیراب مى‌گردند و با این همه برخى از آن‌ها را در میوه از حیث مزه و نوع و کیفیت بر برخى دیگر برترى مى‌دهیم بى گمان در این امر نیز براى مردمى که تعقل مى‌کنند دلایل روشنى است (۴)

وَ إِن تَعْجَبْ فَعَجَبٌ قَوْلُهُمْ أَإِذَا کُنَّا تُرَ‌ابًا أَإِنَّا لَفِی خَلْقٍ جَدِیدٍ ۗ أُولَـٰئِکَ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا بِرَ‌بِّهِمْ ۖ وَ أُولَـٰئِکَ الْأَغْلَالُ فِی أَعْنَاقِهِمْ ۖ وَ أُولَـٰئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ ۖ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿٥﴾

و اگر عجب دارى، عجب از سخن آنان کافران است که: آیا وقتى خاک شدیم به راستى در آفرینش جدیدى خواهیم بود؟ اینان همان کسانند که به پروردگارشان کفر ورزیده‌اند و در گردنهایشان زنجیرهاست و آنان همدم آتشند و در آن ماندگار خواهند بود (۵)

وَ یَسْتَعْجِلُونَکَ بِالسَّیِّئَةِ قَبْلَ الْحَسَنَةِ وَ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهِمُ الْمَثُلَاتُ ۗ وَ إِنَّ رَ‌بَّکَ لَذُو مَغْفِرَ‌ةٍ لِّلنَّاسِ عَلَىٰ ظُلْمِهِمْ ۖ وَ إِنَّ رَ‌بَّکَ لَشَدِیدُ الْعِقَابِ ﴿٦﴾

و پیش از رحمت شتابزده از تو عذاب مى‌طلبند و حال آنکه پیش از آنان بر کافران عقوبت‌ها رفته است و به راستى پروردگار تو نسبت به مردم با وجود ستمشان بخشایشگر است و به یقین پروردگار تو سخت‌کیفر است (۶)

وَیَقُولُ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا لَوْلَا أُنزِلَ عَلَیْهِ آیَةٌ مِّن رَّ‌بِّهِ ۗ إِنَّمَا أَنتَ مُنذِرٌ ۖ وَلِکُلِّ قَوْمٍ هَادٍ ﴿٧﴾

و آنان که کافر شده‌اند مى‌گویند:چرا نشانه‌اى آشکار از طرف پروردگارش بر او نازل نشده است؟ اى پیامبر تو فقط هشداردهنده‌اى و براى هر قومى رهبرى است (۷)

اللَّـهُ یَعْلَمُ مَا تَحْمِلُ کُلُّ أُنثَىٰ وَمَا تَغِیضُ الْأَرْ‌حَامُ وَمَا تَزْدَادُ ۖ وَکُلُّ شَیْءٍ عِندَهُ بِمِقْدَارٍ ﴿٨﴾

خدا مى‌داند آنچه را که هر ماده‌اى در رحم بار مى‌گیرد و نیز آنچه را که رحم‌ها مى‌کاهند و آنچه را مى‌افزایند و هر چیزى نزد او اندازه‌اى دارد (۸)

عَالِمُ الْغَیْبِ وَ الشَّهَادَةِ الْکَبِیرُ الْمُتَعَالِ ﴿٩﴾

داناى نهان و آشکار  و بزرگ  بلندمرتبه است (۹)

سَوَاءٌ مِّنکُم مَّنْ أَسَرَّ الْقَوْلَ وَمَن جَهَرَ بِهِ وَمَنْ هُوَ مُسْتَخْفٍ بِاللَّیْلِ وَسَارِ‌بٌ بِالنَّهَارِ ﴿١٠﴾

 براى او یکسان است:کسى از شما سخن خود را نهان کند و کسى که آن را فاش گرداند و کسى که خویشتن را به شب پنهان دارد و در روز آشکارا حرکت کند (۱۰)

لَهُ مُعَقِّبَاتٌ مِّن بَیْنِ یَدَیْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ یَحْفَظُونَهُ مِنْ أَمْرِ اللَّـهِ ۗ إِنَّ اللَّـهَ لَا یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّىٰ یُغَیِّرُ‌وا مَا بِأَنفُسِهِمْ ۗ وَ إِذَا أَرَ‌ادَ اللَّـهُ بِقَوْمٍ سُوءًا فَلَا مَرَ‌دَّ لَهُ ۚ وَ مَا لَهُم مِّن دُونِهِ مِن وَالٍ ﴿١١﴾

 براى او فرشتگانى است که پى در پى او را به فرمان خدا از پیش رو و از پشت سرش پاسدارى مى‌کنند در حقیقت خدا حال قومى را تغییر نمى‌دهد تا آنان حال خود را تغییر دهند و چون خدا براى قومى آسیبى بخواهد هیچ برگشتى براى آن نیست و غیر از او حمایتگرى براى آنان نخواهد بود(۱۱)

هُوَ الَّذِی یُرِ‌یکُمُ الْبَرْ‌قَ خَوْفًا وَ طَمَعًا وَ یُنشِئُ السَّحَابَ الثِّقَالَ ﴿١٢﴾

اوست کسى که برق را براى بیم و امید به شما مى‌نمایاند و ابرهاى گرانبار را پدیدار مى‌کند (۱۲)

وَ یُسَبِّحُ الرَّ‌عْدُ بِحَمْدِهِ وَ الْمَلَائِکَةُ مِنْ خِیفَتِهِ وَ یُرْ‌سِلُ الصَّوَاعِقَ فَیُصِیبُ بِهَا مَن یَشَاءُ وَ هُمْ یُجَادِلُونَ فِی اللَّـهِ وَ هُوَ شَدِیدُ الْمِحَالِ ﴿١٣﴾

رعد به حمد او و فرشتگان جملگى از بیمش تسبیح مى‌گویند و صاعقه‌ها را فرو مى‌فرستند و با آن‌ها هر که را بخواهد مورد اصابت قرار مى‌دهد در حالى که آنان در باره خدا مجادله مى‌کنند و او سخت‌کیفر است (۱۳)

لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ ۖ وَ الَّذِینَ یَدْعُونَ مِن دُونِهِ لَا یَسْتَجِیبُونَ لَهُم بِشَیْءٍ إِلَّا کَبَاسِطِ کَفَّیْهِ إِلَى الْمَاءِ لِیَبْلُغَ فَاهُ وَ مَا هُوَ بِبَالِغِهِ ۚ وَ مَا دُعَاءُ الْکَافِرِ‌ینَ إِلَّا فِی ضَلَالٍ ﴿١٤﴾

دعوت حق براى اوست و کسانى که مشرکان جز او مى‌خوانند هیچ جوابى به آنان نمى‌دهند مگر مانند کسى که دو دستش را به سوى آب بگشاید تا آب به دهانش برسد در حالى که آب به دهان او نخواهد رسید، و دعاى کافران جز بر هدر نباشد (۱۴)

وَ لِلَّـهِ یَسْجُدُ مَن فِی السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضِ طَوْعًا وَ کَرْ‌هًا وَ ظِلَالُهُم بِالْغُدُوِّ وَ الْآصَالِ ۩ ﴿١٥﴾

 و هر که در آسمان‌ها و زمین است خواه و ناخواه  با سایه‌هایشان، بامدادان و شامگاهان براى خدا سجده مى‌کنند (۱۵)

قُلْ مَن رَّ‌بُّ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضِ قُلِ اللَّـهُ ۚ قُلْ أَفَاتَّخَذْتُم مِّن دُونِهِ أَوْلِیَاءَ لَا یَمْلِکُونَ لِأَنفُسِهِمْ نَفْعًا وَ لَا ضَرًّ‌ا ۚ قُلْ هَلْ یَسْتَوِی الْأَعْمَىٰ وَ الْبَصِیرُ أَمْ هَلْ تَسْتَوِی الظُّلُمَاتُ وَ النُّورُ ۗ أَمْ جَعَلُوا لِلَّـهِ شُرَ‌کَاءَ خَلَقُوا کَخَلْقِهِ فَتَشَابَهَ الْخَلْقُ عَلَیْهِمْ ۚ قُلِ اللَّـهُ خَالِقُ کُلِّ شَیْءٍ وَ هُوَ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ ﴿١٦﴾

 بگو: پروردگار آسمان‌ها و زمین کیست؟ بگو: خدا! بگو: پس آیا جز او سرپرستانى گرفته‌اید که اختیار سود و زیان خود را ندارند؟ بگو: آیا نابینا و بینا یکسانند؟ یا تاریکی‌ها و روشنایى برابرند؟ یا براى خدا شریکانى پنداشته‌اند که مانند آفرینش او آفریده‌اند و در نتیجه این دو آفرینش بر آنان مشتبه شده است؟ بگو: خدا آفریننده هر چیزى است و اوست یگانه قهار (۱۶)

أَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَسَالَتْ أَوْدِیَةٌ بِقَدَرِ‌هَا فَاحْتَمَلَ السَّیْلُ زَبَدًا رَّ‌ابِیًا ۚ وَ مِمَّا یُوقِدُونَ عَلَیْهِ فِی النَّارِ ابْتِغَاءَ حِلْیَةٍ أَوْ مَتَاعٍ زَبَدٌ مِّثْلُهُ ۚ کَذَٰلِکَ یَضْرِ‌بُ اللَّـهُ الْحَقَّ وَ الْبَاطِلَ ۚ فَأَمَّا الزَّبَدُ فَیَذْهَبُ جُفَاءً ۖ وَ أَمَّا مَا یَنفَعُ النَّاسَ فَیَمْکُثُ فِی الْأَرْ‌ضِ ۚ کَذَٰلِکَ یَضْرِ‌بُ اللَّـهُ الْأَمْثَالَ ﴿١٧﴾

همو که از آسمان آبى فرو فرستاد پس رودخانه‌هایى به اندازه گنجایش خودشان روان شدند و سیل کفى بلند روى خود برداشت و از آنچه براى به دست آوردن زینتى یا کالایى در آتش مى‌گدازند هم نظیر آن کفى برمى‌آید خداوند، حق و باطل را چنین مثل مى‌زند اما کف، بیرون افتاده از میان مى‌رود ولى آنچه به مردم سود مى‌رساند در زمین باقى مى‌ماند خداوند مثلها را چنین مى‌زند (۱۷)

لِلَّذِینَ اسْتَجَابُوا لِرَ‌بِّهِمُ الْحُسْنَىٰ ۚ وَالَّذِینَ لَمْ یَسْتَجِیبُوا لَهُ لَوْ أَنَّ لَهُم مَّا فِی الْأَرْ‌ضِ جَمِیعًا وَ مِثْلَهُ مَعَهُ لَافْتَدَوْا بِهِ ۚ أُولَـٰئِکَ لَهُمْ سُوءُ الْحِسَابِ وَ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ ۖ وَ بِئْسَ الْمِهَادُ ﴿١٨﴾

براى کسانى که پروردگارشان را اجابت کرده‌اند پاداش بس نیکوست و کسانى که وى را اجابت نکرده‌اند اگر سراسر آنچه در زمین است و مانند آن را با آن داشته باشند قطعا آن را براى بازخرید خود خواهند داد آنان به سختى بازخواست شوند و جایشان در دوزخ است و چه بد جایگاهى است (۱۸)

أَفَمَن یَعْلَمُ أَنَّمَا أُنزِلَ إِلَیْکَ مِن رَّ‌بِّکَ الْحَقُّ کَمَنْ هُوَ أَعْمَىٰ ۚ إِنَّمَا یَتَذَکَّرُ أُولُو الْأَلْبَابِ ﴿١٩﴾

پس آیا کسى که مى‌داند آنچه از جانب پروردگارت به تو نازل شده حقیقت دارد، مانند کسى است که کوردل است؟ تنها خردمندانند که عبرت مى‌گیرند (۱۹)

الَّذِینَ یُوفُونَ بِعَهْدِ اللَّـهِ وَلَا یَنقُضُونَ الْمِیثَاقَ ﴿٢٠﴾

 همانان که به پیمان خدا وفا دارند و عهد او را نمى‌شکنند (۲۰)

وَ الَّذِینَ یَصِلُونَ مَا أَمَرَ اللَّـهُ بِهِ أَن یُوصَلَ وَ یَخْشَوْنَ رَ‌بَّهُمْ وَ یَخَافُونَ سُوءَ الْحِسَابِ ﴿٢١﴾

 و آنان که آنچه را خدا به پیوستنش فرمان داده مى‌پیوندند و از پروردگارشان مى‌ترسند و از سختى حساب بیم دارند (۲۱)

وَ الَّذِینَ صَبَرُ‌وا ابْتِغَاءَ وَجْهِ رَ‌بِّهِمْ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَ أَنفَقُوا مِمَّا رَ‌زَقْنَاهُمْ سِرًّ‌ا وَ عَلَانِیَةً وَ یَدْرَ‌ءُونَ بِالْحَسَنَةِ السَّیِّئَةَ أُولَـٰئِکَ لَهُمْ عُقْبَى الدَّارِ ﴿٢٢﴾

 و کسانى که براى طلب خشنودى پروردگارشان شکیبایى کردند و نماز برپا داشتند و از آنچه روزیشان دادیم نهان و آشکارا انفاق کردند و بدى را با نیکى مى‌زدایند ایشان راست فرجام خوش سراى باقى (۲۲)

جَنَّاتُ عَدْنٍ یَدْخُلُونَهَا وَ مَن صَلَحَ مِنْ آبَائِهِمْ وَ أَزْوَاجِهِمْ وَ ذُرِّ‌یَّاتِهِمْ ۖ وَ الْمَلَائِکَةُ یَدْخُلُونَ عَلَیْهِم مِّن کُلِّ بَابٍ ﴿٢٣﴾

 همان بهشتهاى عدن که آنان با پدرانشان و همسرانشان و فرزندانشان که درستکارند در آن داخل مى‌شوند و فرشتگان از هر درى بر آنان درمى‌آیند (۲۳)

سَلَامٌ عَلَیْکُم بِمَا صَبَرْ‌تُمْ ۚ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ ﴿٢٤﴾

و به آنان مى‌گویند:درود بر شما به پاداش آنچه صبر کردید راستى چه نیکوست فرجام آن سراى(۲۴)

وَ الَّذِینَ یَنقُضُونَ عَهْدَ اللَّـهِ مِن بَعْدِ مِیثَاقِهِ وَ یَقْطَعُونَ مَا أَمَرَ اللَّـهُ بِهِ أَن یُوصَلَ وَ یُفْسِدُونَ فِی الْأَرْ‌ضِ ۙ أُولَـٰئِکَ لَهُمُ اللَّعْنَةُ وَ لَهُمْ سُوءُ الدَّارِ ﴿٢٥﴾

و کسانى که پیمان خدا را پس از بستن آن مى‌شکنند و آنچه را خدا به پیوستن آن فرمان داده مى‌گسلند و در زمین فساد مى‌کنند بر ایشان لعنت است و بد فرجامى آن سراى ایشان راست (۲۵)

اللَّـهُ یَبْسُطُ الرِّ‌زْقَ لِمَن یَشَاءُ وَ یَقْدِرُ ۚ وَ فَرِ‌حُوا بِالْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَ مَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا فِی الْآخِرَ‌ةِ إِلَّا مَتَاعٌ ﴿٢٦﴾

 خدا روزى را براى هر که بخواهد گشاده یا تنگ مى‌گرداند ولى آنان به زندگى دنیا شاد شده‌اند و زندگى دنیا در برابر آخرت جز بهره‌اى ناچیز نیست (۲۶)

وَ یَقُولُ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا لَوْلَا أُنزِلَ عَلَیْهِ آیَةٌ مِّن رَّ‌بِّهِ ۗ قُلْ إِنَّ اللَّـهَ یُضِلُّ مَن یَشَاءُ وَ یَهْدِی إِلَیْهِ مَنْ أَنَابَ ﴿٢٧﴾

و کسانى که کافر شده‌اند مى‌گویند: چرا از جانب پروردگارش معجزه‌اى بر او نازل نشده است؟ بگو: در حقیقت خداست که هر کس را بخواهد بى‌راه مى‌گذارد و هر کس را که به سوى اوبازگردد، به سوى خود راه مى‌نماید (۲۷)

الَّذِینَ آمَنُوا وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُم بِذِکْرِ اللَّـهِ ۗ أَلَا بِذِکْرِ اللَّـهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ ﴿٢٨﴾

 همان کسانى که ایمان آورده‌اند و دلهایشان به یاد خدا آرام مى‌گیرد آگاه باش که با یاد خدا دل‌ها آرامش مى‌یابد (۲۸)

الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ طُوبَىٰ لَهُمْ وَحُسْنُ مَآبٍ ﴿٢٩﴾

کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‌اند خوشا به حالشان و خوش سرانجامى دارند (۲۹)

کَذَٰلِکَ أَرْ‌سَلْنَاکَ فِی أُمَّةٍ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهَا أُمَمٌ لِّتَتْلُوَ عَلَیْهِمُ الَّذِی أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ وَ هُمْ یَکْفُرُ‌ونَ بِالرَّ‌حْمَـٰنِ ۚ قُلْ هُوَ رَ‌بِّی لَا إِلَـٰهَ إِلَّا هُوَ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ إِلَیْهِ مَتَابِ ﴿٣٠﴾

بدین گونه تو را در میان امتى که پیش از آن امتهایى روزگار به سر بردند فرستادیم تا آنچه را به تو وحى کردیم بر آنان بخوانى در حالى که آنان به خداى رحمان کفر مى‌ورزند. بگو: اوست پروردگار من معبودى بجز او نیست بر او توکل کرده‌ام و بازگشت من به سوى اوست(۳۰)

وَ لَوْ أَنَّ قُرْ‌آنًا سُیِّرَ‌تْ بِهِ الْجِبَالُ أَوْ قُطِّعَتْ بِهِ الْأَرْ‌ضُ أَوْ کُلِّمَ بِهِ الْمَوْتَىٰ ۗ بَل لِّلَّـهِ الْأَمْرُ جَمِیعًا ۗ أَفَلَمْ یَیْأَسِ الَّذِینَ آمَنُوا أَن لَّوْ یَشَاءُ اللَّـهُ لَهَدَى النَّاسَ جَمِیعًا ۗ وَ لَا یَزَالُ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا تُصِیبُهُم بِمَا صَنَعُوا قَارِ‌عَةٌ أَوْ تَحُلُّ قَرِ‌یبًا مِّن دَارِ‌هِمْ حَتَّىٰ یَأْتِیَ وَعْدُ اللَّـهِ ۚ إِنَّ اللَّـهَ لَا یُخْلِفُ الْمِیعَادَ ﴿٣١﴾

و اگر قرآنى بود که کوه‌ها بدان روان مى‌شد یا زمین بدان قطعه قطعه مى‌گردید یا مردگان بدان به سخن درمى‌آمدند باز هم در آنان اثر نمى‌کرد نه چنین است بلکه همه امور بستگى به خدا دارد آیا کسانى که ایمان آورده‌اند، ندانسته‌اند که اگر خدا مى‌خواست قطعا تمام مردم را به راه مى‌آورد؟ و کسانى که کافر شده‌اند پیوسته به سزاى آنچه کرده‌اند مصیبت کوبنده‌اى به آنان مى‌رسد یا نزدیک خانه‌هایشان فرود مى‌آید تا وعده خدا فرا رسد آرى، خدا وعده خود را خلاف نمى‌کند (۳۱)

وَ لَقَدِ اسْتُهْزِئَ بِرُ‌سُلٍ مِّن قَبْلِکَ فَأَمْلَیْتُ لِلَّذِینَ کَفَرُ‌وا ثُمَّ أَخَذْتُهُمْ ۖ فَکَیْفَ کَانَ عِقَابِ ﴿٣٢﴾

 و بى‌گمان، فرستادگان پیش از تو نیز مسخره شدند پس به کسانى که کافر شده بودند مهلت دادم آنگاه آنان را به کیفر گرفتم پس چگونه بود کیفر من؟ (۳۲)

أَفَمَنْ هُوَ قَائِمٌ عَلَىٰ کُلِّ نَفْسٍ بِمَا کَسَبَتْ ۗ وَ جَعَلُوا لِلَّـهِ شُرَ‌کَاءَ قُلْ سَمُّوهُمْ ۚ أَمْ تُنَبِّئُونَهُ بِمَا لَا یَعْلَمُ فِی الْأَرْ‌ضِ أَم بِظَاهِرٍ مِّنَ الْقَوْلِ ۗ بَلْ زُیِّنَ لِلَّذِینَ کَفَرُ‌وا مَکْرُ‌هُمْ وَ صُدُّوا عَنِ السَّبِیلِ ۗ وَ مَن یُضْلِلِ اللَّـهُ فَمَا لَهُ مِنْ هَادٍ ﴿٣٣﴾

 آیا کسى که بر هر شخصى بدانچه کرده است مراقب است مانند کسى است که از همه جا بى‌خبر است؟ و براى خدا شریکانى قرار دادند بگو: نامشان را ببرید آیا او را به آنچه در زمین است و او نمى‌داند خبر مى‌دهید یا سخنى سطحى و میان‌تهى مى‌گویید؟ چنین نیست بلکه براى کسانى که کافر شده‌اند نیرنگشان آراسته شده و از راه حق بازداشته شده‌اند و هر که را خدا بى‌راه گذارد رهبرى نخواهد داشت (۳۳)

لَّهُمْ عَذَابٌ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا ۖ وَ لَعَذَابُ الْآخِرَ‌ةِ أَشَقُّ ۖ وَ مَا لَهُم مِّنَ اللَّـهِ مِن وَاقٍ ﴿٣٤﴾

 براى آنان در زندگى دنیا عذابى است و قطعا عذاب آخرت دشوارتر است و براى ایشان در برابر خدا هیچ نگهدارنده‌اى نیست (۳۴)

مَّثَلُ الْجَنَّةِ الَّتِی وُعِدَ الْمُتَّقُونَ ۖ تَجْرِ‌ی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ۖ أُکُلُهَا دَائِمٌ وَظِلُّهَا ۚ تِلْکَ عُقْبَى الَّذِینَ اتَّقَوا ۖ وَّ عُقْبَى الْکَافِرِ‌ینَ النَّارُ ﴿٣٥﴾

  وصف بهشتى که به پرهیزگاران وعده داده شده این است که از زیر درختان آن نهر‌ها روان است میوه و سایه‌اش پایدار است این است فرجام کسانى که پرهیزگارى کرده‌اند و فرجام کافران آتش دوزخ است (۳۵)

وَ الَّذِینَ آتَیْنَاهُمُ الْکِتَابَ یَفْرَ‌حُونَ بِمَا أُنزِلَ إِلَیْکَ ۖ وَ مِنَ الْأَحْزَابِ مَن یُنکِرُ بَعْضَهُ ۚ قُلْ إِنَّمَا أُمِرْ‌تُ أَنْ أَعْبُدَ اللَّـهَ وَ لَا أُشْرِ‌کَ بِهِ ۚ إِلَیْهِ أَدْعُو وَ إِلَیْهِ مَآبِ ﴿٣٦﴾

و کسانى که به آنان کتاب آسمانى داده‌ایم از آنچه به سوى تو نازل شده شاد مى‌شوند و برخى از دسته‌ها کسانى هستند که بخشى از آن را انکار مى‌کنند بگو: جز این نیست که من مامورم خدا را بپرستم و به او شرک نورزم به سوى او مى‌خوانم و بازگشتم به سوى اوست (۳۶)

وَ کَذَٰلِکَ أَنزَلْنَاهُ حُکْمًا عَرَ‌بِیًّا ۚ وَ لَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءَهُم بَعْدَ مَا جَاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ مَا لَکَ مِنَ اللَّـهِ مِن وَلِیٍّ وَ لَا وَاقٍ ﴿٣٧﴾

 و بدین سان آن قرآن را فرمانى روشن نازل کردیم و اگر پس از دانشى که به تو رسیده باز از هوسهاى آنان پیروى کنى در برابر خدا هیچ دوست و حمایتگرى نخواهى داشت (۳۷)

وَ لَقَدْ أَرْ‌سَلْنَا رُ‌سُلًا مِّن قَبْلِکَ وَ جَعَلْنَا لَهُمْ أَزْوَاجًا وَذُرِّ‌یَّةً ۚ وَ مَا کَانَ لِرَ‌سُولٍ أَن یَأْتِیَ بِآیَةٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّـهِ ۗ لِکُلِّ أَجَلٍ کِتَابٌ ﴿٣٨﴾

  و قطعا پیش از تو نیزرسولانى فرستادیم و براى آنان زنان و فرزندانى قرار دادیم؛ و هیچ پیامبرى را نرسد که جز به اذن خدا معجزه‌اى بیاورد. براى هر زمانى کتابى است. (۳۸)

یَمْحُو اللَّـهُ مَا یَشَاءُ وَیُثْبِتُ ۖ وَ عِندَهُ أُمُّ الْکِتَابِ ﴿٣٩﴾

خدا آنچه را بخواهد محو یا اثبات مى‌کند و اصل کتاب نزد اوست (۳۹)

وَ إِن مَّا نُرِ‌یَنَّکَ بَعْضَ الَّذِی نَعِدُهُمْ أَوْ نَتَوَفَّیَنَّکَ فَإِنَّمَا عَلَیْکَ الْبَلَاغُ وَ عَلَیْنَا الْحِسَابُ ﴿٤٠﴾

 و اگر پاره‌اى از آنچه را که به آنان وعده مى‌دهیم به تو بنمایانیم یا تو را بمیرانیم جز این نیست که بر تو رساندن پیام است و بر ما حساب آنان (۴۰)

أَوَلَمْ یَرَ‌وْا أَنَّا نَأْتِی الْأَرْ‌ضَ نَنقُصُهَا مِنْ أَطْرَ‌افِهَا ۚ وَ اللَّـهُ یَحْکُمُ لَا مُعَقِّبَ لِحُکْمِهِ ۚ وَ هُوَ سَرِ‌یعُ الْحِسَابِ ﴿٤١﴾

 آیا ندیده‌اند که ما همواره مى‌آییم و از اطراف این زمین مى‌کاهیم و خداست که حکم مى‌کند براى حکم او باز دارنده‌اى نیست و او به سرعت حسابرسى مى‌کند (۴۱)

وَ قَدْ مَکَرَ الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ فَلِلَّـهِ الْمَکْرُ جَمِیعًا ۖ یَعْلَمُ مَا تَکْسِبُ کُلُّ نَفْسٍ ۗ وَ سَیَعْلَمُ الْکُفَّارُ لِمَنْ عُقْبَى الدَّارِ ﴿٤٢﴾

 و به یقین کسانى که پیش از آنان بودند نیرنگ کردند ولى همه تدبیر‌ها نزد خداست آنچه را که هر کسى به دست مى‌آورد مى‌داند و به زودى کافران بدانند که فرجام آن سراى از کیست (۴۲)

وَ یَقُولُ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا لَسْتَ مُرْ‌سَلًا ۚ قُلْ کَفَىٰ بِاللَّـهِ شَهِیدًا بَیْنِی وَ  بَیْنَکُمْ وَ مَنْ عِندَهُ عِلْمُ الْکِتَابِ ﴿٤٣﴾

 و کسانى که کافر شدند مى‌گویند: تو فرستاده نیستى بگو: کافى است خدا و آن کس که نزد او علم کتاب است میان من و شما گواه باشد (۴۳)

انتهای پیام/