به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، ملاعلی آملی، مشهور به ملاعلی کنی، در سال ۱۱۸۴ هـ. ش در روستای کَن، در نزدیکی تهران، متولد شد. او تحصیلات علوم دینی را در حوزه تهران آغاز کرد و آن را در اصفهان پی گرفت و سپس، چنان‌که رسم آن زمان بود، برای تکمیل درس به حوزه نجف رفت و با وجود تنگدستی و سختی معیشت، توانست در ۴۰ سالگی به درجه اجتهاد برسد و به تهران بازگردد.

صراحت لهجه و علم سرشار او، باعث شد تا در اندک مدتی به مجتهد اول پایتخت تبدیل شود و حتی درباریان نیز، او را به عنوان مجتهد تراز اول تهران بپذیرند. «ساموئل بنجامین»، نخستین سفیر آمریکا در ایران، در خاطراتش می‌نویسد: «بزرگ‌ترین مجتهد‌های حالیه که به منزله رئیس عدالت‌خانه حالیه ممالک فرنگ است، حاجی ملاعلی کنی است. حاجی ملاعلی شخص مسنّی است و مایل به تجمل نیست؛ بلکه میل به سادگی زیاد دارد ... وقتی در کوچه‌ای راه می‌رود بر قاطر سفیدی سوار می‌شود و... جمعیت از هر طرف کوچه جلوی او ازدحام می‌کنند؛ مثل این که وجودی ملکوتی است. اگر یک کلمه بگوید، می‌تواند اعلیحضرت را از سلطنت خلع کند. سرباز‌هایی که در سفارت ممالک‌متحده‌آمریکا قراول می‌کشیدند، به من گفتند که اگرچه ما برای حفظ وجود شما این‌جا فرستاده شده‌ایم، اما اگر حاجی ملاعلی امر کند همه شما را می‌کشیم!»

ملاعلی از نفوذ و قدرت خود برای ایستادن در برابر استبداد شاه استفاده می‌کرد. او شاه را انسانی خودخواه و پیرو نفس امّاره می‌دانست و در سخنی وی را به جای «ناصرالدین»، «ناصرالکفر» نامیده‌بود.

در پی امضای قرارداد رویتر، که عملا ایران را به مستعمره رسمی انگلیس مبدل می‌کرد، ملاعلی‌کنی وارد میدان شد و نقشی اساسی را در مبارزه با این قرارداد استعماری ایفا کرد. وحشت شاه از اقتدار و محبوبیت او چنان بود که با مخالفت او، قرارداد خود به خود باطل شد و امضا کنندگان آن، از کار برکنار شدند.

منبع: روزنامه خراسان

انتهای پیام/