به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره مطففین هشتاد و سومین سوره قرآن است و در جزء سی ام آن قرار دارد.

مطففین یعنی کم‌فروشان؛ خداوند در این سوره کم‌فروشان را مذمت می‌کند و می‌گوید: آنان گمان می‌کنند که آخرتی وجود ندارد.

توصیف اتفاقات قیامت و بیان اوصاف ابرار (نیکوکاران) و فاجران (گناهکاران) محتوای این سوره است.

در کتاب‌های تفسیری آمده است، آیه سی‌ام این سوره درباره مخالفین امیرالمومنین علی (ع) نازل شده است.

پیامبر (ص) در تفسیر مجمع البیان درباره فضیلت تلاوت سوره مطففین می‌فرماید: هر کس این سوره را بخواند، خدا در روز قیامت او را از نوشیدنی پاک و خالصی که دست کسی به آن نرسیده سیراب می‌کند.

همچنین در حدیثی امام صادق (ع) فرموده است: هر کس در نماز‌های واجب سوره مطففین را بخواند، خداوند امنیت از عذاب دوزخ را در قیامت به او عطا می‌کند؛ نه آتش دوزخ او را می‌بیند و نه او آتش دوزخ را.

فایل صوتی تلاوت سوره مطففین با صدای محمود طبلاوی

متن سوره مطففین همراه با ترجمه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدای بخشاینده مهربان

وَیْلٌ لِّلْمُطَفِّفِینَ ﴿١﴾

واى بر کم‌فروشان (۱)

الَّذِینَ إِذَا اکْتَالُوا عَلَى النَّاسِ یَسْتَوْفُونَ ﴿٢﴾

که چون از مردم پیمانه ستانند تمام ستانند (۲)

وَ إِذَا کَالُوهُمْ أَو وَّزَنُوهُمْ یُخْسِرُ‌ونَ ﴿٣﴾

و چون براى آنان پیمانه یا وزن کنند به ایشان کم دهند (۳)

أَلَا یَظُنُّ أُولَـٰئِکَ أَنَّهُم مَّبْعُوثُونَ ﴿٤﴾

  مگر آنان گمان نمى‌دارند که برانگیخته خواهند شد؟ (۴) 

لِیَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿٥﴾

در روزى بزرگ (۵)

یَوْمَ یَقُومُ النَّاسُ لِرَ‌بِّ الْعَالَمِینَ ﴿٦﴾

روزى که مردم در برابر پروردگار جهانیان به پاى ایستند(۶)

کَلَّا إِنَّ کِتَابَ الْفُجَّارِ لَفِی سِجِّینٍ ﴿٧﴾

نه چنین است که مى‌پندارند که کارنامه بدکاران در «سجّین» است (۷)

وَ مَا أَدْرَ‌اکَ مَا سِجِّینٌ ﴿٨﴾

و تو چه دانى که «سجّین» چیست؟ (۸)

کِتَابٌ مَّرْ‌قُومٌ ﴿٩﴾

 کتابى است نوشته‌شده (۹)

وَیْلٌ یَوْمَئِذٍ لِّلْمُکَذِّبِینَ ﴿١٠﴾

واى بر تکذیب‌کنندگان در آن هنگام (۱۰)

الَّذِینَ یُکَذِّبُونَ بِیَوْمِ الدِّینِ ﴿١١﴾

آنان که روز جزا را دروغ مى‌پندارند (۱۱)

وَ مَا یُکَذِّبُ بِهِ إِلَّا کُلُّ مُعْتَدٍ أَثِیمٍ ﴿١٢﴾

و جز هر تجاوزپیشه گناهکارى آن را به دروغ نمى‌گیرد (۱۲)

إِذَا تُتْلَىٰ عَلَیْهِ آیَاتُنَا قَالَ أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ ﴿١٣﴾

همان که چون آیات ما بر او خوانده شود گوید: اینها افسانه‌هاى پیشینیان است(۱۳)

کَلَّا ۖ بَلْ ۜ رَ‌انَ عَلَىٰ قُلُوبِهِم مَّا کَانُوا یَکْسِبُونَ ﴿١٤﴾

نه چنین است بلکه آنچه مرتکب مى‌شدند زنگار بر دلهایشان بسته است (۱۴)

کَلَّا إِنَّهُمْ عَن رَّ‌بِّهِمْ یَوْمَئِذٍ لَّمَحْجُوبُونَ ﴿١٥﴾

زهى پندار که آنان در آن روز از پروردگارشان سخت محجوبند (۱۵)

ثُمَّ إِنَّهُمْ لَصَالُو الْجَحِیمِ ﴿١٦﴾

آنگاه به یقین آنان به جهنم درآیند (۱۶)

ثُمَّ یُقَالُ هَـٰذَا الَّذِی کُنتُم بِهِ تُکَذِّبُونَ ﴿١٧﴾

سپس به ایشان گفته خواهد شد: این همان است که آن را به دروغ مى‌گرفتید (۱۷)

کَلَّا إِنَّ کِتَابَ الْأَبْرَ‌ارِ لَفِی عِلِّیِّینَ ﴿١٨﴾

نه چنین است در حقیقت کتاب نیکان در «علّیّون» است (۱۸)

وَ مَا أَدْرَ‌اکَ مَا عِلِّیُّونَ ﴿١٩﴾

و تو چه دانى که «علّیّون» چیست؟ (۱۹)

کِتَابٌ مَّرْ‌قُومٌ ﴿٢٠﴾

کتابى است نوشته‌شده (۲۰)

یَشْهَدُهُ الْمُقَرَّ‌بُونَ ﴿٢١﴾

مقرّبان آن را مشاهده خواهند کرد (۲۱)

إِنَّ الْأَبْرَ‌ارَ لَفِی نَعِیمٍ ﴿٢٢﴾

براستى نیکوکاران در نعیم الهى خواهند بود(۲۲)

عَلَى الْأَرَ‌ائِکِ یَنظُرُ‌ونَ ﴿٢٣﴾

 بر تخت‌ها نشسته مى‌نگرند(۲۳)

تَعْرِ‌فُ فِی وُجُوهِهِمْ نَضْرَ‌ةَ النَّعِیمِ ﴿٢٤﴾

 از چهره‌هایشان طراوت نعمت بهشت را درمى‌یابى(۲۴)

یُسْقَوْنَ مِن رَّ‌حِیقٍ مَّخْتُومٍ ﴿٢٥﴾

 از باده‌اى مُهر شده نوشانیده شوند(۲۵)

خِتَامُهُ مِسْکٌ ۚ وَ فِی ذَٰلِکَ فَلْیَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ ﴿٢٦﴾

باده‌اى که مُهر آن، مُشک است و در این نعمتهامشتاقان باید بر یکدیگر پیشى گیرند(۲۶)

وَ مِزَاجُهُ مِن تَسْنِیمٍ ﴿٢٧﴾

 و ترکیبش از چشمه«تسنیم» است(۲۷)

عَیْنًا یَشْرَ‌بُ بِهَا الْمُقَرَّ‌بُونَ ﴿٢٨﴾

 چشمه‌اى که مقرّبان خدا از آن نوشند(۲۸)

إِنَّ الَّذِینَ أَجْرَ‌مُوا کَانُوا مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا یَضْحَکُونَ ﴿٢٩﴾

[آرى در دنیاکسانى که گناه مى‌کردند آنان را که ایمان آورده بودند به ریشخند مى‌گرفتند(۲۹)

وَ إِذَا مَرُّ‌وا بِهِمْ یَتَغَامَزُونَ ﴿٣٠﴾

 و چون بر ایشان مى‌گذشتند اشاره چشم و ابرو با هم رد و بدل مى‌کردند(۳۰)

وَ إِذَا انقَلَبُوا إِلَىٰ أَهْلِهِمُ انقَلَبُوا فَکِهِینَ ﴿٣١﴾

و هنگامى که نزد خانواده هاى خود بازمى‌گشتند، به شوخ‌طبعى مى‌پرداختند(۳۱)

وَ إِذَا رَ‌أَوْهُمْ قَالُوا إِنَّ هَـٰؤُلَاءِ لَضَالُّونَ ﴿٣٢﴾

 و چون مؤمنان را مى‌دیدند، مى‌گفتند:این‌ها جماعتى گمراهند(۳۲)

وَ مَا أُرْ‌سِلُوا عَلَیْهِمْ حَافِظِینَ ﴿٣٣﴾

 و حال آنکه آنان براى بازرسى کارشان فرستاده نشده بودند(۳۳)

فَالْیَوْمَ الَّذِینَ آمَنُوا مِنَ الْکُفَّارِ یَضْحَکُونَ ﴿٣٤﴾

 ولى امروز مؤمنانند که بر کافران خنده مى‌زنند(۳۴)

عَلَى الْأَرَ‌ائِکِ یَنظُرُ‌ونَ ﴿٣٥﴾

بر تخت‌هاى خود نشسته نظاره مى‌کنند(۳۵)

هَلْ ثُوِّبَ الْکُفَّارُ مَا کَانُوا یَفْعَلُونَ ﴿٣٦﴾

تا ببینندآیا کافران به پاداش آنچه مى‌کردند رسیده‌اند؟ (۳۶)

انتهای پیام/