به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، «اولین شرط اینکه دروازه‌بان باشید این است که معمولی نباشید. ھمین که ھمه آن جلو دارند دنبال توپ می‌دوند، ولی تو باید توی چارچوب دروازه بایستی؛ یعنی یک جای کارت عجیب است. تازه قسمت معرکه‌اش اینجاست که ھیچکس جز تو حق ندارد با دست توپ را بگیرد!»

رنه ھیگوئیتا این را می‌گفت. دروازه‌بان تیم ملی کلمبیا درون و بیرون زمین به یک اندازه جنجال درست می‌کرد. او با توپ مهاجمان حریف را دریبل می‌زد و بدون توپ لا‌به‌لای باندھای مواد مخدر و آدم‌ربایی لایی می‌کشید. یکی از ماجراجوترین بازیکنان تاریخ، دستکم از وقتی که تلویزیون بازی فوتبالیست‌ها را به روی آنتن برد.

احمدرضا عابدزاده که پادشاه دروازه‌بان‌های ایران است هم معمولی نبود. در سال‌ھای آخر فوتبالش هم پنالتی می‌زد و هم عاشق دریبل زدن بازیکنان حریف شده بود. این را بگذارید کنار کارهای نمایشی دیگرش مثل گرفتن توپ با یک دست، شوخی‌ها و چشمک زدن‌ها و حاشیه‌ها و تمرین‌های بدنسازی ترسناکش که هنوز هم در پنجاه و چندسالگی آنها را ادامه می‌دهد! او هم انگار حرف ھیگوئیتا را تأیید می‌کرد. اولین شرط اینکه دروازه‌بان باشید این است که معمولی نباشید.

این روز‌ها در کنار علیرضا بیرانوند مرد شماره یک تیم ملی، رشید مظاهری خوش استایل و مهدی رحمتی که همچنان ستاره تیمش است، یک دروازه‌بان هم نامش مدام تکرار می‌شود. دروازه‌بانی که معمولی نیست. سید پیام نیازمند پسر ۲۴ ساله‌ای که از بس قاب‌های یگانه او را با پیراهن سپاهان دیده‌ایم که یادمان می‌رود زاده کرج است. دروازه‌بانی که دیروز با درخشش مقابل پیکان نشان داد چرا با ۹۴۰ دقیقه گل نخوردن متوالی رکوردار بسته نگه داشتن دروازه در لیگ برتر فوتبال ایران است.

عموم هواداران فوتبال، از هر تیم شهرستانی صرفاً چهار بازی می‌بینند. چهار مسابقه رفت و برگشت مقابل استقلال و پرسپولیس. یکی از بهترین فرصت‌ها برای دیده شدن بازیکن‌هایی که می‌خواهند خودشان را به فوتبال ایران تحمیل کنند. بزرگترین صحنه نمایش هم ورزشگاه آزادی است. ولی برای شناخت کیفیت یک بازیکن باید تمام لیگ را دنبال کرد. آن‌ها که دیروز بازی سپاهان – پیکان را دیدند حالا خوب می‌دانند که برای ستاره شدن یک دروازه‌بان، فقط مدافعان خوب و سیستم دفاعی بسته کفایت نمی‌کند. او باید در لحظه‌های کلیدی بتواند تیم را روی دوشش بگیرد. درست مثل پیام نیازمند.

او با پیکان که تحت رهبری علیرضا مرزبان بود از لیگ یک به لیگ برتر صعود کرد، اما زیر سایه رحمان احمدی ماند که تجربه حضور در جام جهانی را داشت تا اینکه ستاره بخت‌اش در دیدار مقابل پرسپولیس درخشید، جایی که با ارائه یک نمایش مطلوب همه را امیدوار کرد. با این همه امیر قلعه‌نوئی به محض پیوستن به سپاهان، پیام را به اصفهان دعوت کرد، پیراهن اصلی را تنش کرد و یک دروازه بان واقعی ساخت که حالا گل زدن به او مثل فتح هیمالیا کار سختی است.

نیازمند که مانوئل نویر را دوست دارد و در رشته مترجمی زبان انگلیسی تلاش می‌کند مدرک دانشگاهی بگیرد، از این منظر متفاوت است که هیاهو ندارد، حتی زیر سنگین‌ترین فشار‌ها از خودش پختگی نشان می‌دهد، نه اهل کُری خواندن و خط و نشان کشیدن در فضای مجازی برای بازیکنان و هواداران حریف است، نه به داور‌ها حمله می‌کند، نه حرکات نمایشی انجام می‌دهد، نه بعد از پیروزی یا شکست به کسی حمله می‌کند. او یک وظیفه برای خودش تعریف کرده است که انگار هرشب قبل از خواب آن را تکرار می‌کند: آخرین مرد سپاهان منم، توپ نباید از من رد شود.

از میان میلیون‌ها جوانِ جان شیفته فوتبال، فقط تعداد بسیار اندکی این شانس را پیدا می‌کنند که در لیگ برتر فوتبال بازی کنند، از این میان تعداد کمی می‌توانند پیراهن تیم‌های درجه یک را بپوشند و آن‌ها که پیراهن شماره یک دروازه‌بانی را تن می‌کنند انگشت شمارند. حق با رنه هیگوئیتا است. برای دروازه‌بان بودن، باید متفاوت بود. درست مثل پیام نیازمند، که فوتبال ملی هم به او نیازمند است.

منبع: عصرایران

انتهای پیام/