به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، خانواده «صمد» به شدت مخالف ازدواج ما بودند، زیرا من معلولیت جسمی داشتم. حالا هم که زندگی ما در آستانه ویرانی قرار دارد، آن‌ها مرا مقصر زندگی جهنمی پسرشان می‌دانند چرا که...

این‌ها بخشی از اظهارات زن جوانی است که با یک تصمیم اشتباه و به قول خودش «احمقانه» تا آستانه مرگ پیش رفته است. این زن جوان با بیان این که تحمل بدرفتاری و کتک کاری‌های همسرم را نداشتم، درباره قصه زندگی خود به کارشناس اجتماعی کلانتری شفای مشهد گفت: زمانی که کودکی خردسال بودم عروسکم را به آغوش گرفتم و با دختر همسایه در حیاط منزل مان مشغول بازی شدم، در همین هنگام دایی بزرگم وارد شد و به سراغ مادرم رفت. چند دقیقه بعد جیغ و فریاد مادرم به هوا برخاست و من از ترس عروسکم را محکم به آغوش گرفتم. در یک لحظه همه فامیل و همسایگان به خانه ما آمدند و مادرم را دلداری می‌دادند. ساعتی بعد مادرم اشک ریزان مرا به داخل اتاق برد و پیراهن صورتی گلدارم را با بلوز مشکی عوض کرد. همه گریه می‌کردند و به من می‌گفتند پدرت به مسافرت رفته است! از آن روز به بعد همواره چشمم به در بود تا پدرم بازگردد، اما این آرزو هیچ وقت محقق نشد، زیرا وقتی بزرگ‌تر شدم فهمیدم پدرم را در یک حادثه رانندگی از دست داده ام. انگار با رفتن پدرم خوشبختی از زندگی ما فرار کرده بود، مادرم به ناچار من و خواهرم و سه برادر بزرگ ترم را در حالی زیر بال و پرش گرفت که من به طور مادرزادی دچار معلولیت جسمی بودم. برادر بزرگم ترک تحصیل کرد تا هزینه‌های زندگی را تامین کند. مادرم نیز کار می‌کرد تا ما در رفاه باشیم. اما من به خاطر همین نقص جسمانی که پایم را روی زمین می‌کشیدم همواره مورد تمسخر دانش آموزان قرار می‌گرفتم به همین دلیل اعتماد به نفس ضعیفی داشتم و سعی می‌کردم در زنگ‌های تفریح خودم را از دید دیگر دانش آموزان مدرسه پنهان کنم. خلاصه به هر طریقی بود مقطع دبیرستان را به پایان رساندم و دیگر ادامه تحصیل ندادم. البته مشکلات مالی نیز در این تصمیم بی تاثیر نبود. زیرا برادران و خواهرم ازدواج کرده بودند و مشکلات خودشان را داشتند. از سوی دیگر نیز مادرم توان کار کردن نداشت اگرچه بعد از ترک تحصیل و به دلیل معلولیت جسمی نمی‌توانستم شغل مناسبی برای خودم پیدا کنم، اما بالاخره در یک فروشگاه عطر و ادکلن به عنوان فروشنده مشغول کار شدم تا حداقل مخارج خودم را تامین کنم.

آن جا بود که با «صمد» آشنا شدم. او هم در همان فروشگاه کار می‌کرد و خیلی هوای مرا داشت. آرام آرام نگاه‌ها و لبخندهایمان به ارتباطی عاشقانه انجامید. همه محبتی که به خاطر نقص جسمانی از من دریغ شده بود را در وجود صمد پیدا کرده بودم. او توجهی به معلولیتم نداشت و مرا زیباترین دختر دنیا می‌دانست. زمانی عشقش را باور کردم که به خواستگاری ام آمد، اما او تنها بود چرا که پدر و مادرش به شدت مخالف ازدواج مان بودند و هیچ تناسبی بین من و فرزندشان نمی‌دیدند. به همین دلیل او را تهدید کردند که از خانواده طردش می‌کنند. خلاصه صمد در دو راهی تردید مرا انتخاب کرد و مراسم عقدکنان مان بدون حضور خانواده اش برگزار شد. با آن که مشکلات مالی زیادی داشتیم و من هم نمی‌توانستم جهیزیه مناسبی فراهم کنم، اما باز هم بعد از دو سال نامزدی، منزل کوچکی را در حاشیه شهر اجاره کردیم و بدین ترتیب زندگی مشترک ما آغاز شد. ولی متاسفانه صمد رفیق باز بود و با افراد نابابی معاشرت می‌کرد که در آن محله به اعتیاد و خلافکاری شهرت داشتند.

این گونه بود که همسرم در دام این هیولای وحشتناک گرفتار شد و رفتارش به کلی تغییر کرد. با آن که فرزندم تازه متولد شده بود، صمد فقط به دنبال تهیه و استعمال مواد مخدر بود و زمانی که دچار توهم می‌شد مرا به شدت کتک می‌زد. چند بار او را در مرکز ترک اعتیاد بستری کردم، اما هیچ فایده‌ای نداشت و زندگی رویایی من به جهنمی تاریک و غیرقابل تحمل تبدیل شده بود. از سوی دیگر نیز صمد را دوست داشتم و نمی‌توانستم از او طلاق بگیرم.

این بود که در یک تصمیم «احمقانه» و با خوردن چند قرص خودکشی کردم، اما با کمک اطرافیانم که مرا به بیمارستان رسانده بودند از مرگ نجات یافتم تا دوباره نوزاد چند ماهه ام را در آغوش بگیرم. حالا هم خانواده صمد مرا مقصر این حال و روز فرزندشان می‌دانند و ...
ماجرای واقعی با همکاری پلیس پیشگیری خراسان رضوی

منبع: خراسان

انتهای پیام/