به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، سالهاست که در هربازی دربی، طرفدان هر تیم سر و صورتشان را رنگی می‌کنند، لباس‌های قرمز و آبی می‌پوشند، شعار سر می‌دهند و تیم محبوبشان را تشویق می‌کنند؛ اما در سال‌های اخیر شاهدیم پس از هر بازی دربی برخی تماشاچیان چوب و چماق دست می‌گیرند و نزاع‌ها با طرفداران تیم مقابل آغازمی شود، در نهایت هم خیلی‌ها مجروح این نبرد بی دلیل و بی پایه و اساس هستند و تا دربی بعدی راهی خانه‌هایشان می‌شوند.

اما روز ۵ شنبه و در دربی ۹۲ که با حواشی بسیاری نیز همراه بود عکس‌های دلخراشی منتشر شد که نشان می‌دهد طرفداران دو آتیشه این دو تیم محبوب پایتختی حتی به حیوانات هم رحم نمی‌کنند.

جولان کبوتر‌های رنگی بی سر
طرفداران پرسپولیس، کبوتر سفیدی را قرمز کرده بودند. کبوتر افتاد به دست عده‌ای. مردی کبوتر را گرفت، برخی هورا کشیدند. خندیدند. مرد جوان دست راستش را حلقه زد دور بال‌های کبوتر و با دست چپ سرش را جدا کرد. کبوتر حتی نتوانست بال بال بزند. در چهره‌مرد، اما تلفیقی از رضایت و قدرتمندی دیده می‌شد. لبخندی زشت روی لبش جا خوش کرده بود. بعضی از اطرافیان می‌خندیدند و بعضی هم اعتراض می‌کردند؛ «با اون زبون بسته چه کار داشتی؟» کبوتر دیگر جان نداشت. مرد، پیروزمندانه کبوتر بی‌سر را پرت کرد روی پیست کنار زمین. در چهره‌اش غرور موج می‌زد و انگار داشت طعم پیروزی بر یک کبوتر تا بن دندان مسلح را مزه‌مزه می‌کرد.

تا پیش از سال ۸۸ نمونه‌های مشابهی از این حرکت را بار‌ها دیده بودیم، هرگاه کبوتری رنگی شده به دست هواداران تیم رقیب می‌افتاد، سرنوشتی مشابه پیدا می‌کرد و بار‌ها دوربین‌ها صحنه‌های مربوط به این داستان غم انگیز را شکار کرده بودند.

رسمی خشن و نگران کننده!‌
می‌گویند رسم است، رسمی قدیمی، رسمی خشن و البته نگران‌کننده که در آن طرفداران هر تیم کبوتر‌ها را قرمز و آبی می‌کنند و با خود به استادیوم می‌برند، بعد هم قبل از شروع بازی آن‌ها را پر می‌دهند، پرنده‌هایی که عمر آن‌ها به ۹۰ دقیقه نمی‌رسد و در همان دقایق اولیه توسط برخی افراد سر از تنشان جدا می‌شود و لاشه آن را وسط ورزشگاه پرتاب می‌کنند!

کشتن پرندگانی که رنگ تیم رقیب را بر بال‌هایشان مالیده‌اند در حالی از سال‌های قبل به یک رسم در مسابقات داخلی کشورمان تبدیل شده است که از سال ۸۸ به گفته نیرو‌های انتظامی مستقر در ورزشگاه، ورود پرندگان به استادیوم ممنوع اعلام شده است.

سال ۸۸ چه شد؟
سال ۸۸ در حاشیه بازی‌های استقلال- تراکتور‌سازی تبریز تماشاگران تراکتورسازی برای نشان دادن علاقه خود به رنگ پیراهن تیمشان چند کبوتر سفید را که بال‌های رنگ شده به رنگ قرمز در آسمان ورزشگاه به پرواز درآوردند، یکی از کبوتر‌ها که قادر به پرواز کردن نبود به سمت سکو‌های یک تیم پناه برد، اما به محض پناه بردن این پرنده به سمت سکو‌های آبی تماشاگری سنگدل که نمی‌توان گفت طرفدار تیم رقیب است به جرم رنگی بودن بال‌های این کبوتر در برابر همگان سر وی را از بدن جدا کرد با ژستی عجیب لاشه بی‌جان این پرنده را به داخل پیست تارتان ورزشگاه آزادی انداخت! یک روز بعد از این مسابقه یکی از خبرگزاری‌ها تصاویری از این اتفاق منتشر کرد که وسعتش از حوزه ورزش فرا‌تر رفته و اذهان عمومی را تحت تاثیر قرار داد، تصویر کبوتری سر بریده روی پیست دو ومیدانی ورزشگاه آزادی حاشیه‌ای بود که متن آن مسابقه فوتبال را تحت تاثیر قرار داد.

همان زمان‌ها بود که عکاسان خبری اعلام کردند این اتفاق بار‌ها در مسابقات مختلف در ورزشگاه آزادی رخ داده است، اما تنها همان یک بار بود که تصاویر چنین اتفاقی در خبرگزاری‌ها منتشر می‌شد. سردار بابایی آن زمان گفته بود: «هیچ وقت قبل از این، حادثه‌هایی از این دست را نداشته‌ایم و در آینده هم این اتفاق تکرار نمی‌شود، از این به بعد با آوردن پرنده‌ها به ورزشگاه برخورد جدی می‌شود.» و از همان زمان ورود پرنده به ورزشگاه ممنوع اعلام شد و این موضع به عنوان سیاه‌ترین خاطره یک بازی فوتبال در خاطره جامعه نقش بست.

اعتراض انجمن حمایت از حیوانات به دربی‌باز‌ها.
اما این اتفاق بعد از ده سال باز هم در استادیوم آزادی و در بازی دربی رخ داد، در پی آن هم انجمن حمایت از حقوق حیوانات با انتشار تصویری از حاشیه دربی تهران در حساب کاربری خود نوشت: «یکی از کثیف‌ترین اتفاقاتی که در دربی‌ها رخ میداد ورود کبوتر رنگی به استادیوم بود. خبیث‌تر آنجایش بود که کبوتر نگون بخت را به پرواز درآورده و بخت بد بین طرفداران رقیب فرود می‌آمد و در میان تشویق و هیاهو سر کبوتر با دست‌های تماشاگران رقیب به نشانه اعتراض جدا می‌شد. امید که دیگر شاهد چنین صحنه‌هایی نباشیم.».

اما چرا تا این ابعاد خشونت در جامعه ما ترویج پیدا کرده است؟

قبح چنین خشونت‌هایی در جامعه ما ریخته شده
ایرج حریرچی، جامعه شناس و آسیب شناس اجتماعی در خصوص این موضوع به آفتاب یزد گفت: «یک سری عوامل در کشور ما وجود دارند که سبب شده جامعه ما یک جامعه خشن باشد، از جمله این عوامل می‌توان به مشکلات اقتصادی و معیشتی اشاره کرد که سبب ایجاد خشونت در جامعه می‌شود. خشونت هم به شکل‌های مختلف باز تولید شده و گسترش پیدا می‌کند، اما مهمترین مسئله در این بین این است که قبح چنین خشونت‌هایی در جامعه ما ریخته شده است. ما در شبکه‌های اجتماعی زیاد شاهد چنین خشونت‌هایی هستیم. افرادی که خشونت‌های خودشان را مطرح می‌کنند و کمترین برخورد هم با آن‌ها صورت می‌گیرد.»

او در ادامه تاکید کرد: «وقتی یک فرد با یک کبوتر که سنبل آزادگی است چنین رفتاری انجام می‌دهد و کسی از اطرافیانش جلوی او را نمی‌گیرد یعنی قبح این مسئله ریخته شده است. کسی جرات نمی‌کند که با چنین رفتار‌هایی برخورد کند، چون مرتکبین چنین اعمالی معمولا چیزی برای از دست دادن ندارند و حتما کار را به نزاع می‌کشانند و در نهایت هم بازنده این نزاع فردی است که با اصل عمل قبیحانه و غیر انسانی آن‌ها برخورد کرده است. چنین مسائلی را بار‌ها و بار‌ها در جامعه امروزمان می‌بینیم و این، ابعاد خشونتی است که در جامعه ما رواج پیدا کرده و قبحش ریخته شده است. بدترین شکل آن، اما همان نوع برخورد با کبوتر در استادیوم آزادی است که سر از تن آن‌ها جدا می‌کنند. این نوع برخورد نشان دهنده هیجان و شادی نیست بلکه نشان دهنده نوعی بیماری روانی است. کسی که این کار را انجام می‌دهد شادی‌اش را ابراز نمی‌کند بلکه نشان می‌دهد تا چه حد انسان مریض و دارای اختلال روانی است. مسلما باید نگران وجود چنین افرادی در جامعه امروز مان باشیم، چون هیچ کاری از آن‌ها بعید نیست.»

رنگ قرمز بال‌های کبوتران با خون شان یکی می‌شود و جسم بیجان شان در گوشه‌ای از زمین استادیوم می‌افتد، اما فراموش نکنیم آن‌ها تنها قربانیان خشونت موجود در جامعه نیستند.

منبع: روزنامه آفتاب

انتهای پیام/