به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، از هرمزگان مردم در روز عید در خانه بزرگ فامیل دور هم جمع می‌شوند و با به تن کردن جامه نو، خواندن آیاتی از قرآن مجید و دعای نوروزی درکنار سفره هفت‌سین و عیدی گرفتن کوچکتر‌ها از بزرگتر‌ها و دید و بازدید از اقوام، همسایه‌ها وآشنایان این عید را به همدیگر تبریک می‌گویند.

پیش از این نیز اگر فردی توانایی خرید لباس نو را نداشت تکه‌ای نخ یا پارچه‌ای نو بر لباس خود سنجاق می‌کرد و زنان جوان با حنا به دست و پای خود نقش و نگار می‌بستند و پیرمردان و پیرزنان نیز سر خود را حنا می‌زدند و در حال حاضر نیز حنا زدن دربعضی از روستا‌های هرمزگان همچنان مرسوم است.

قبل از تحویل سال نو مردم هرمزگان معتقدند که باید شیرینی ومیوه در خانه آماده باشد که قدیمی‌ها آن را در (کندوک که از نخل خرما درست شده و جایی که درآن نان نگهداری می‌شود، می‌گذاشتند) این مواد بدان امید که خیر و برکت از خانه شان نرود تا صبح باید دست نخورده بماند وفرد نیز در آن شب با شکم خالی نباید بخوابد، چون مادر نوروز (برخی هرمزگانی‌ها براین عقیده اند که نوروز مادر دارد) در آن شب به خانه‌ها سر می‌زند و اگر در آن شب کسی با شکم سیر بخوابد روزی فراوان در سال می‌گیرد و شکم گرسنه از روزی درطول سال محروم می‌ماند.

یکی دیگر از مرسومات هرمزگانی‌ها در ایام نوروز، ˈنوروزخوانیˈ است، به این صورت که بچه‌ها در نوروز سرودی می‌خوانند و از طریق آن از پدر و مادر و سایر بزرگتر‌ها عیدی می‌گرفتند، (نوروز نو باز آمده/ بلبل به آوازآمده/ نوروز به صد ناز آمده/ بابا بده نوروزیم، مادر بکن دلسوزیم/ مادر به حق شیر تو/ در گردنم زنجیر تو/ شب‌ها بخوردم شیر تو/ بابا بده نوروزیم، مادر بکن دلسوزیم/ نوروزیم ده شاهی است/ کمتر کنی یک شاهی است.)

همچنین بعد از عید دیدنی مردم با دردست داشتن شیرینی و میوه وگلاب به مزار اهل قبور بویژه شهدا و اموات نزدیک حاضر می‌شوند و با روشن کردن عود، شمع، عنبر و پخش شیرینی، قرائت فاتحه و قرآن و ریختن گل و گلاب بر روی قبور مردگان، فرا رسیدن عید نوروز را به آنان تبریک گفته و یاد و خاطره عزیزان از دست رفته را گرامی می‌دارند.
چیچیکای مم گپو و بپ گپو (قصه مادربزرگ‌ها و پدربزرگ ها) همراه با شوخی و خنده، شب نشینی، خوردن حلوا یا رشته (بلالوت) همراه با تخم مرغ سرخ شده در روز عید هنوز در بعضی از مناطق استان هرمزگان مرسوم است و همچنین در گذشته و اکنون نیز در بعضی از روستا‌های هرمزگان یک روز قبل از سال تحویل مردم پیشانی حیوانات خود از جمله گاو، گوسفند، شتر واسب وهمچنین درب وپنجره خانه‌ها را ˈگلکˈ نوعی خاک سرخ رنگین می‌کنند و پشم وموی حیوانات خود را می‌چینند.

سیزده فروردین یا سیزده بدر نیز آخرین روز عید به شمار می‌رود و از مهمترین وجه اشتراک فرهنگی سرتاسر ایران زمین است، اما با تفاوتی اندک در هر شهر و روستا برگزار می‌شود.

هرمزگانی‌ها مانند مردم دیگر نقاط برای از بین بردن نحسی سیزده به خارج از شهر می‌روند و البته عده‌ای از مردم یک روز قبل خانه‌های خود را ترک کرده و به باغ ها، روستاها، قدمگاه‌ها و زیارت گاه‌های اطراف شهر می‌روند و بعد از خوردن ناهار به کنار ساحل، چشمه وقنات رفته و به آب تنی و بازی وتفریح می‌پردازند و سبزه‌ای که با خود بردند را گره می‌زنند تا گره از کارشان باز شود. (سیزده به در/ چارده به تو / درد وبلای ما توکوتو).

آری نوروز تنها یک روز نیست و درهرمزگان که به مهمان نوازی مشهورند، با وجود آب وهوای بهاری، داشتن نعمت دریا، سواحل و کوه‌های زیبا و بکر، جزایر ۱۴ گانه بویژه قشم، کیش وهرمز، آبشارها، جنگل‌های حرا وچندل، آثار باستانی و بقاع متبرکه این عید حال وهوای دیگری دارد و مردم به رسم دیرینه از اوایل اسفندماه به پیشواز این عید باستانی می‌روند.

منبع: دلگرم

انتهای پیام/